Zò, dit was min of meer het rationele deel. Nu dat 'normale deel' beweegt, is het tijd voor de geesten en demonen, voor de brei waar je nooit of te nimmer een vinger in krijgt. De dreiging van een onuitgenodigde stok in je moeizaam opgang gebrachte raderwerk.
Het is 2014 en geen 2008 of erger, 2010. We kennen kortom onze eigenheimers en laten ons niet meer voor elk kar spannen. Dat scheelt, maar het is natuurlijk slechts die ene slok. Het blijft belangrijk de rest van de borrel niet te onderschatten. Het ongrijpbare van de shock, het trauma, de nare ervaring of hoe je het ook wilt noemen, dat de dood van Yoland in mijn leven heeft getorpedeerd is een meer dan wenselijk actieve angstbeleving. Waar een ander met de neus op de feiten gedrukt moet worden en het dan nog vrolijk kan ontkennen, is bij mij een vluchtige hint voldoende om alle alarmtoestanden en beveiligingssystemen in fase rood+++ te verzetten.
Dit hanteerbaar maken werkt niet via ontkennen of negereren maar enkel via herkennen en relativeren. Wat eerst nooit bestond, tenzij ik er op onoverkomelijke wijze mee werd geconfronteerd, bestaat nu permanent tenzij ik in staat ben om het te ontzenuwen, zo snel ook maar een fractie ervan ergens de kop opsteekt. Dank dit, mijn levendige fantasie en een aardig geheugen zit ik mezelf met enige regelmaat in de weg. Inmiddels vertrouw ik op het halen van deze finish. Maar dan .....?? Ik zie beren en bergen. Twee begrippen die voor mij eerst een heel andere betekenis hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten