'Dralen' is het juiste woord. Het heeft iets van wachten, ijsberen, twijfelen, aarzelen, aanlopen en terugrollen. Hoewel niet onmogelijk, blijft het aan je eigen haren uit de zooi trekken een nauwluisterende bezigheid met vele in elkaar grijpende tussenstappen, waarbij volgorde en afwisseling niet onbelangrijk zijn. Was het maar gewoon ff "Hop" en verder. Zo werkt het echter niet, daar ben ik inmiddels wel achter.
In eerste instantie valt dat niet op. De ellende was van dien aard, dat iedere verandering eigenlijk niet anders kon dan een verbetering zijn. Dan let je verder nergens op en geeft zo nodig nog een ruk extra. Inmiddels luistert het nauwer. Het ergste leed lijkt geleden. Het gevaar voor 'kopje onder' is geweken, maar op de kant sta je nog lang niet. Behalve dat dit besef vermoeiend is en soms ook ronduit teleurstellend, blijft weinig anders over dan doorgaan, opnieuw energie verzamelen en verder ploeteren. Ook op momenten als deze waarop je het eigenlijk zat bent. Maar dat maakt niet uit, want zat ben je het al een tijdje en zolang je niet op die kant bent geklommen, zal daar weinig in veranderen.
Het zijn van die momenten, waarop een beetje externe input op het juiste vlak kleine wonderen kan verrichten. Maar ja, wonderen zijn geen alledaagse kost, dus meestal mag je zelf opzoek naar het gewenste duwtje in de rug. Zo ook nu weer. Al zou ik langzamerhand niet meer weten, waar ik dat missende extraatje zou moeten zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten