De Sahara .... dat lijkt me een aardige plek. Laat ik ooit eens ergens wonen, waar ik me -theoretisch gezien- zou kunnen betrappen op het verlangen naar regen ... Wat een zeikdag is het weer. Nederlands weer, dat met enige jaren vertraging mee geëmigreerd lijkt naar Frankrijk. Verandert de beleving of verandert het weer?
Het zal de beleving zijn, de omstandigheden, het voortborduren in de verkeerde richting en -zoals het weer betaamt- de welbekende wispelturigheid. Maart in januari en dan moet maart nog komen. Verlaat je nooit op het weer. Zelfs een vrouw is betrouwbaarder en zo positief zul je me zelden horen, wat het andere geslacht betreft.
Regen is voor in de stad. Voor met paraplui's onder overkappingen. Overlopende putten. Een kroeg op twee keer vallen vandaan. Tapas in Barcelona. De FAS op terras in Toulouse. Pasta bij Frederico in Roma. Niet de bagger hier op het platteland. Zelfs niet met een gezond stuk Limousin op je bord.
Ik waardeer het gebaar, maar heb dat duwtje in de rug niet nodig. Ik wilde al weg. Het verdraaien van de positieve punten is overbodig. De herinnering aan het prachtig groene groen zal ik nooit meer kwijt raken. De rustige uitvalsbasis richting de toeristische waanzin. Ik heb het allemaal, maar ook gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten