Misschien is het eerste gewin katte(n)gespin, maar, dat neemt niet weg, dat ik langzaam de plek in mijn eigen huid hervind. Kost altijd weer eventjes. Zo makkelijk is het allemaal niet, al lijkt het erop, zolang de gebaande paden maar trouw worden gevolgd. School, vervolgopleiding, baan, relatie, nageslacht, generatie-overdracht, ouwe dag en tenslotte een vreugdevuurtje. Zo min mogelijk vraagtekens plaatsen en nog minder nadenken en het is alsof je HB-sigaretten rookt ...
Laat ik nou bij een aantal van die fases een wat kritische instelling hebben gehad, bij een aantal een beetje van de draad zijn afgeweken en voor de rest graag mijn eigen inzicht zou willen laten prevaleren en je snapt dat het verwisselen van huiden enige kras- en schuureffecten met zich meebrengt. Daarom is het echter deste prettiger, als er na een hoop geprobeer eindelijk iets lijkt te passen. Stel je voor het past werkelijk! Joepie, joepie en dan nog ff een extra dansje.
Vandaag op de terugweg weer dikke drukte in de wegrestaurants en vooral veel van die 'overgelukkige' jonge ouders. Mopperend op elkaar, corrigerends naar de kids, radeloos qua sturing, snot vegend bij het grut, draagezels voor speelgoed, kleding en overbodig snoepgoed, gezellig samen met het nageslacht naar de plee en dan die alom aanwezige, verlangende blik in hun ogen naar de tijd, dat hun vruchten het nest hebben verlaten.
Ach, het had gekund. Maar toch ook nooit spijt d'r van gehad, dat het er niet van is gekomen. En ergens, het zal wel self-fulfilling prophecy zijn, maar ik ben er van overtuigd, dat ik me een hoop ellende bespaard heb en niet alleen mezelf. Dat geeft het strak trekken van dat omhullende velletje net een iets prettiger gevoel. Jammie!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten