Gut, gut, gut. Uitzicht op inzicht. Een veer in eigen reet. Een slapeloze nacht met de frisheid van verzachtende relativiteit. Nu mag ik dan wel al dik drie weken lopen te klooien met mezelf, maar als je dan bedenkt, dat ik dit ooit, het mag nauwelijks verleden tijd heten, jarenlang dag-in/dag-uit over me heen heb gekregen, dan verdienen die afgelopen weken nieteens de benaming "Peanuts"...
Nee, dit is niet solliciteren naar een "Ach gut, wat erg." of iets van gelijke strekking. Dit is meer het besef, dat je dingen sneller meer gewicht toekent, dan waar ze 'recht' op hebben. De laatste weken worden daarmee niet in één keer tot een jubelende zegetocht, maar het rukt het geheel wel wat meer in het juiste perspectief. Het kan erger. Dat kan het altijd, maar in deze met ervaring!
Het was deze maand misschien ook een beetje teveel van het slechte bij elkaar en helaas gaat in dit soort gevallen de regel: - x - = +, niet op. Tenminste niet qua verdraaiing in positieve richting, wel qua versterking van wat al verkeerd zat. We hadden het ergste dus al gehad, en dat geldt voor deze oprisping ook weer. Wat blijft, is een soort overgevoeligheid. Een gebroken vaas kun je lijmen, met een beetje geluk zo goed als onzichtbaar, maar de oorspronkelijke stevigheid is het ding kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten