Na maanden het onmogelijk geprobeerd te hebben, heb ik besloten dat Pino vergeten niet wenselijk is. Afscheid ok, maar dan echt en het niet aan de noorderzon overlaten. In de afgelopen maanden nog twee terug geweest naar Toulouse. Steeds met haar in het achterhoofd. Haar flat leek verlaten maar onveranderd. Haar buren keken me wantrouwig aan bij de vraag of ze wisten wanneer ze zou terugkeren en hielden het bij vage mededelingen.
Lopend door de stad dacht ik vaker dan eens een glimp van haar op te vangen. Haar formaat, haar houding, het kapsel, eenmaal liet een warme lach mijn hart een versnelling hoger schakelen, maar ook dat was ze niet. Iedere keer vertrok ik met het voornemen haar te vergeten. Dat is niet gelukt.
Het waarom-carrousel is blijven draaien. Ontmoedigende zwierigheid. Als een perpetuum mobile bestaat, is het dit wel. Mijn adres kende ze niet, maar mijn oma zou het nog bijeen kunnen googlen. Daarvoor heeft ze wel mijn mobiele telefoonnummer. Echter geen enkel onbekend belletje mogen ontvangen en met het laten rinkelen van de telefoon in haar flat, die vreemd genoeg niet is afgesloten, ben ik gestopt. Ik moet iets. Maar wat? Zoveel keuze heb ik niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten