Wat het ook is geweest. Het komt tot bedaren. Er zijn weer momenten van rust en kalmte. Momenten. Mager, maar beter dan niets. Hoewel .... als je voor de overweldigende ervaring wilt gaan, kun je die rust natuurlijk beter aan de kant schuiven en terugverlangen naar de explosie van emoties. Voor mij hoeft dat niet zo. Ik ben meer van de rust en ruimte om mijn heftigheden naar eigen wens en inzicht in te vullen. Liever een terrasje in Toulouse dan bungee-jumpen of base-jumpen van het Viaduct de Millau.
Geef mij de ervaringen maar, waar je lang op kunt kauwen en liefst nog kunt herkauwen ook. Maar dan wel graag naar eigen keuze. Niet de lachgasachtige kickmomenten. Kan me trouwens niet heugen, dat me zoiets ooit getrokken heeft. Ja, een beetje dollen op de rand van een moeilijk overzichtelijke diepte, dat was geen probleem. Ook niet slim, maar dat schijnt erbij te horen. Toen de bus deze zomer echter door de bergen van Korcula crosste, over vangrails-loze wegen langs duizelingwekkende dieptes heb ik me toch voorgenomen, daar nooit zelf met een auto naar toe te rijden. Iets is er toch passé.
Uitdreunen dus. Wegzakken. Gaan liggen. Rust. Daar opteer ik de komende dagen voor. En als dan ook het weer eindelijk een beetje terug zou willen vinden in zijn normale doen en ophouden herfstig te zijn terwijl het winter is, dan komt het allemaal toch nog goed. Hè, happy end, het zou verplicht moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten