Net de dagboekbijdrages van de laatste 7 weken uit de cloud naar beneden gehaald en uit de digitale nevelen verwijderd, zo dat al kan. Wat dan steeds weer opvalt, is dat de voorafgaande weken heel wat roeriger zijn geweest, dan ik er hier vandaan op terugkijk. Het blijft heftig op- en neergaan al zit het gemiddelde inmiddels ruim boven de nul. Dwarse nachten, hakkelend geschakel, hardnekkig foute gedachtengangen enerzijds maar aan de andere kant, zeker voor de feestdagen, het zoeken en vinden van bruikbare ideeën, goede initiatieven, die wil om er iets van te maken en het onvermoeibare steeds maar door- en doorgaan. Op momenten als vandaag weet ik mezelf op die manier te stimuleren. Was niet voor niks, dat ik de boel uit de cloud heb getrokken.
Wat ook opvalt zijn de gaten, die inmiddels vallen. Na de krimp van de hoeveelheid tekst per keer, die al wat langer gaande is, vallen steeds vaker dagen weg. Een bekend en niet verkeerd fenomeen. Hoe beter het gaat, hoe minder ik schrijf. Op het blog lijkt het soms andersom te werken, wat best zou kunnen, maar in mijn dagboekaantekeningen is dit mechanisme al vaker voorbij gekomen. Als het leven naar wens gaat reflecteer je niet of nauwelijks. Je staat niet stil bij wat gebeurd en neemt nauwelijks de tijd om het gebeurde te laten bezinken. Je ploft moe in je bed en springt er vol verwachting weer uit. Bij het idee word ik voorlopig vooral moe ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten