Aan alles komt een einde. Dus ook aan dit gezeur. Dit is voor de lezer misschien een geruststelling, voor mij is het troost en stimulans in één! Het enige wat ik hoef te doen, is volhouden. Nou, dat is wel aan mij besteed.
Het frustrerende is, dat het geheel een veel autonomer proces is, dan je in eerste instantie zou denken. Natuurlijk dwingen me geen 10 man tot niks doen. Ook de inwendige stakingen hebben hun beste tijd gehad. Het is prachtig weer en ik kan zo half verrotte bladeren gaan harken of het voor de Kerst gemaaide gras opruimen .... als ik zou willen. Ik kan zelfs over dat gebrek aan wil heen stappen, me in het nekvel pakken, de hark in de handen drukken en een schop onder mijn reet geven. Al is dat laatste best een ingewikkelde klus. Maar het zou kunnen.
Waarom zou ik het me echter aandoen? Waarom zou ik me uren dwars tegen alles en mijn hele zelf in dwingen tot het doen van iets, waarvan de zingeving discutabeler is dan leven op Mars?? Vooralsnog ben ik niet overtuigd, maar dat gaat, zoals altijd weer wel komen. Het duurt ff en deze keer is het weereens wat langer ipv korter. Volhouden en doorgaan blijft de enige redemie. Ook afkeer heeft zo zijn voorkeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten