Terug(weg)

 Zò, het eind van de maand is gehaald en meer dan dat. Deze ingang heeft geen uitgang meer. Als je te lang op dezelfde plek blijft drentelen slijt uiteindelijk ook het dikste tapijt door. In de opmaat naar meer en vooral anders trek ik me terug in de luwte. Bedenk me daar een paar cocospalmen bij, oogveblindend wit strand en de turquoise schittering van een tropische zon in kristalhelder oceaanwater. Een mens moet iets tenslotte. Bijbehorende boeken hoef ik me niet te verzinnen. Ik kan nog ff vooruit. Het bedienende personeel is weer een andere zaak. Ik denk, dat mijn fantasie dat nog wel trekt.

 Het kan morgen anders zijn, al acht ik die kans erg klein. Anders misschien in of net na het weekend? Half februari? Of weet ik wanneer ... We zien wel. Ondertussen moet je nooit te abrupt met dingen kappen om ontwenningsverschijnselen te voorkomen. Noem het na-etteren, al geeft die term weinig aantrekkelijke beelden. Doen we 'uitlopen', geen ererondje maar gewoon een of meerdere extra rondjes om de woorden niet de spuigaten te laten verstoppen. Een kleine winterslaap. Rust. Ruimte in mijn hoofd. Misschien een aanloop naar de voorjaarsschoonmaak? Eindelijk dat andere thema, weg uit het interbellum, al impliceert dat een volgende ramp in de nabije toekomst. Mooi woord, verkeerde plek. Tijd voor het begin van zeven vette jaren, de mageren heb ik doorgekauwd, herkauwd, uitgekauwd en bij deze tuf ik ze in de kantlijn.

Klei

Mooi is dat .... Zelden een interview gelezen met de nuchterheid en relativerende kracht als van deze man. "Luuk Koelman", ik zal zijn stukjes vast gelezen hebben, toch is zijn naam niet blijven hangen. Nu blijven namen slechts met moeite bij mij hangen, maar van de column-schrijvers van de Volkskrant zijn er, die ik al aan de titel van hun schrijfsel herken. Deze valt daar niet onder. 

 Of de man sympathiek is of niet, kan ik hier niet beslissen, maar de persoon raakt bij mij wel sympathie opwekkende snaren. Lekker met de poten in de klei. No nonsens, maar dan ook echt. Geen gelul. Verbazing ook naar hemzelf toe, etc.

 Het zou goed zijn als mensen als deze meer invloed op de kudde zouden hebben. Hup. Het zij zo. Soit. Jammer. Verder. Ipv al het begripvolle geëikel om vooral zichzelf in een mogelijk verkeerd uitpakkend toekomst niet bijvoorbaat op het verkeerde been te plaatsen. Watjes. Veel te veel begrip en als het er op aan komt net weer helemaal niet. Ik moet d'r niet te lang over nadenken, anders krijg ik snel last van een grote voorkeur voor onbewoonde eilanden.
 
( Nav: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/12330/4-Uur-Nieuwsbreak/article/detail/3586801/2014/01/30/Luuk-Koelman-In-universum-Peter-R-de-Vries-draait-alles-om-Peter-R-de-Vries.dhtml)

Maanstonde?

 Waar gaan we het nou eens over hebben? Genoeg tekst geproduceerd deze maand? Voor mijn gevoel is alleen het weer nog als serieuze mogelijkheid overgebleven, maar iets nieuws gaat dat niet opleveren. Voorlopig nog steeds herfst. Misschien is het in veertien dagen wel -15º of iets dergelijks. Voorlopig wijst niks in die richting. Je hebt eerder de neiging om een bootje aan te schaffen dan een slee.

 Met de verdere rest is het niks beter. Het doet allemaal niet, wat het zou moeten doen. Dus de blik voorlopig maar in andere richtingen draaien en op verder gelegen doelen richten.. De boel de boel laten tot de boel weer wil, wat de boel moet doen. Het gaat me te ver om me te verdiepen in maanstanden, de inteferentie van persoonlijke golfbewegingen of andersoortig hineininterpretier-activiteit aan de dag te leggen. Voordat enige helderheid zou kunnen opdoemen, is alles allang weer bij het oude, maar dan de gewenste versie. Wat in de meeste gevallen ook de bedoeling van de exercitie is, al moet je dat dan in een geheel ander perspectief zien. Amehoela! Ik ga de veren niet in reten steken, waar ze niks te zoeken hebben.

 Het wordt tijd voor een gunstigere combinatie van omstandigheden en daar heeft het weer toch met een groot part deel aan. Soms is het gewoon jammer, dat je niet kunt overwinteren 'in de baas z'n tijd'. Ook vrijheid heeft z'n nadeeltjes. Het wordt tijd om de tuin te fatsoeneren, aan de slag te gaan met groeien en bloeien. Sneeuw en ijs waren leuk geweest. Al dat druilerige geplens is bepaald geen alternatief. Straks heb ik drijvende tuinen.

Vertaalslag

 Het is weer zover. Alles heeft met alles te maken. Waar het ene puin bouwt, mag de hele verdere rest mee helpen opruimen. Daarbij reageert het een het wat sneller af dan het andere. Ik kan me daar wel enige weerwil bij voorstellen. Heb het zelf nooit zo op het rotzooi ruimen van anderen. Maar het zij zo, dank geforceerde overmacht. Zo moet uiteindelijk wat op eigen gelegenheid tussen de oren is begonnen met behulp van derden uit het lijf gemasseerd worden.

 "Een moment van onoplettendheid, maakt dat ge maanden schreit." Zo'n beroemde (groot-)ouderlijke oneliner, die mij altijd in geheel andere kaders om mijn oren werd geslagen. En ik maar opletten .... nou, mooi dat het geen garantie tegen 'schreien' is. Overdrachtelijk dan wederom, want ik ben nog van de generatie, dat tranen vroeg droog geslagen werden.

 Dat wordt dus weer wat maanden bij Philippe op de tafel. Rekken, kraken, strekken en masseren. Er zijn vervelendere remedies, dus ik ga het d'r wel van nemen. Pijn heeft zo zijn niet onprettige kanten.

Nachtwerk

 Gut, gut, gut. Uitzicht op inzicht. Een veer in eigen reet. Een slapeloze nacht met de frisheid van verzachtende relativiteit. Nu mag ik dan wel al dik drie weken lopen te klooien met mezelf, maar als je dan bedenkt, dat ik dit ooit, het mag nauwelijks verleden tijd heten, jarenlang dag-in/dag-uit over me heen heb gekregen, dan verdienen die afgelopen weken nieteens de benaming "Peanuts"...

 Nee, dit is niet solliciteren naar een "Ach gut, wat erg." of iets van gelijke strekking. Dit is meer het besef, dat je dingen sneller meer gewicht toekent, dan waar ze 'recht' op hebben. De laatste weken worden daarmee niet in één keer tot een jubelende zegetocht, maar het rukt het geheel wel wat meer in het juiste perspectief. Het kan erger. Dat kan het altijd, maar in deze met ervaring!

 Het was deze maand misschien ook een beetje teveel van het slechte bij elkaar en helaas gaat in dit soort gevallen de regel: - x - = +, niet op. Tenminste niet qua verdraaiing in positieve richting, wel qua versterking van wat al verkeerd zat. We hadden het ergste dus al gehad, en dat geldt voor deze oprisping ook weer. Wat blijft, is een soort overgevoeligheid. Een gebroken vaas kun je lijmen, met een beetje geluk zo goed als onzichtbaar, maar de oorspronkelijke stevigheid is het ding kwijt.

Omwegen

 De trein heeft de rails niet verlaten. Dat scheelt een slok op een borrel. Inmiddels beweegt het gevaarte ook weer. Wat buiten niet kan door het weer, binnen niet lukt door mezelf, lukt wel met het aansturen van anderen. Een roeping gemist??

 Allez dan, de winterstop nadert zijn einde en in de Indische oceaan is het altijd zomer. Gooi die maar op een hoop, goed roeren, net tegen de kook aan laten komen en dan bijtgaar het gebodene genieten. Hahaha. Binnenpretjes zijn na leedvermaak de leukste lol, die je kunt hebben. Morgen niet vergeten een bounty te kopen. Voorbereiding is het half werk tenslotte. Kan ik me tijdens het versmikkelen van de tropische vrucht in melkchocola, tegenwoordig volgens mij ook in puur verkrijgbaar, buigen over styrofoam, tegels, sluitprofielen bij dubbele beglazing, stroplafonds en badkamers of zoals dat tegenwoordig heet: een wellness ervaring in eigen Spa.

 Kan makkelijk 50K aan euri kosten, als ik de digitale mooi presenteerderij mag geloven en dan heet dat ook nog eens normaal "omdat je het zelf dubbel en dwars waard bent". Ik ben wel meer waard, maar vindt eerst maar eens een gek, die het daarmee eens is en vervolgens de noodzakelijke flappen uit z'n pocket trekt. Wat een onzin ..... badkamers als balzalen ..... maar leuk om mee bezig te zijn. Nu alleen nog omproppen tot 4,50 x 2,50.

Afkicken

 Wat het ook is geweest. Het komt tot bedaren. Er zijn weer momenten van rust en kalmte. Momenten. Mager, maar beter dan niets. Hoewel .... als je voor de overweldigende ervaring wilt gaan, kun je die rust natuurlijk beter aan de kant schuiven en terugverlangen naar de explosie van emoties. Voor mij hoeft dat niet zo. Ik ben meer van de rust en ruimte om mijn heftigheden naar eigen wens en inzicht in te vullen. Liever een terrasje in Toulouse dan bungee-jumpen of  base-jumpen van het Viaduct de Millau.

 Geef mij de ervaringen maar, waar je lang op kunt kauwen en liefst nog kunt herkauwen ook. Maar dan wel graag naar eigen keuze. Niet de lachgasachtige kickmomenten. Kan me trouwens niet heugen, dat me zoiets ooit getrokken heeft. Ja, een beetje dollen op de rand van een moeilijk overzichtelijke diepte, dat was geen probleem. Ook niet slim, maar dat schijnt erbij te horen. Toen de bus deze zomer echter door de bergen van Korcula crosste, over vangrails-loze wegen langs duizelingwekkende dieptes heb ik me toch voorgenomen, daar nooit zelf met een auto naar toe te rijden. Iets is er toch passé.

 Uitdreunen dus. Wegzakken. Gaan liggen. Rust. Daar opteer ik de komende dagen voor. En als dan ook het weer eindelijk een beetje terug zou willen vinden in zijn normale doen en ophouden herfstig te zijn terwijl het winter is, dan komt het allemaal toch nog goed. Hè, happy end, het zou verplicht moeten zijn.

Aandachtig

 Soms heb je van die momenten, waarop je dingen of desnoods mensen mist. Wordt je 's morgens wakker en denk je "Van die of dat heb ik al weer in geen tijden gehoord.". Zo bedacht ik me deze week, dat ik alweer een tijdje, toch zeker meer dan een jaar niks meer gehoord of gelezen had over .... Wel weten wat je bedoelt, maar niet op de naam komen. Iets irritanters bestaat er nauwelijks.

 Dat borrelde een aantal uur door mijn hoofd en toen maar wat gegoogled en daar was de wees-term: mindfulness!

 Zo rond 2006/7 werd je er mee doodgegooid. Niks scheen je meer te kunnen doen zonder je 'mind' er 'ful' bij te betrekken. Het nuttigen van 100 gram rozijnen kostte je al gauw een jaar. Het leek alsof de mensheid (voor de zoveelste keer) van een zekere ondergang kon worden gered. Stress, burn-out, twijfel, voldoening .... alles werd verholpen of juist geholpen.

 Dat het gebakken lucht was, zag iedereen, die voorbij zijn of haar neus kon kijken. Oude wijn in nieuwe vaten. Niks nieuws onder de zon. Leuk opstapje voor de trend-hoppers en voorbestemt om een stille dood te sterven. En zie zowaar. Het is er van gekomen.

Gierend

 De vergelijking met een achtbaan of beter rollercoaster, want de klank van het woord doet de beweging meer eer aan, is hier al gevallen. Een samenwerking tussen fysiek en psyche die het allerberoerdste uit de mens weet te halen. Een kermis, die ik gelukkig achter me heb kunnen laten, al is het niet zonder gevolgen geweest. Tenminste dat dacht ik.

 Hadden de weinig aantrekkelijke emotioneel-fysieke loopings, corkscrews, boomerangs en double dips eerst nog een duidelijk aantoonbare reden, verdwenen die oorzaken naar verloop van tijd meer en meer naar de achtergrond, maar het verschijnsel helaas niet. Tot ook de paniek zelf controleerbaar werd en het toneel verliet op wat nare bijverschijnselen na.

 Tot mijn afgrijselijk ongenoegen heeft het zooitje iets 'Heintje David's'-achtigs en combineert dat met de verschijningsvorm van het-duveltje-uit-het-doosje. Een donderslag bij heldere hemel is minder verrassend en stukken aangenamer. Terugblikkend op de laatste 2-3 weken had ik de tekenen misschien kunnen duiden, zoals achteraf altijd alles verklaarbaar is. Maar zo compleet nergens opgebaseerd.....? Mag hopen, dat de naweeën het tegenwoordig wat sneller voor gezien houden.

Kunstig

 Een weekend vergeven van de kunst. De kunst van het wachten. De kunst van de hoop. De kunst van het tijddoden. De kunst van jezelf bezighouden. De kunst van het tellen. De kunst van het kalmeren. De kunst van tegen muren oplopen. De kunst van het ontspannen. De kunst van de reflectie. De kunst van de pretentie (Pleonasme?). De kunst van het sociale. De kunst van de beheersing. De kunst van het relativeren. De kunst van het berusten.

 .... èn, weet je, ik hou helemaal niet van kunst.

Carousel

 Soms gebeurt er niks en schrijf ik toch. Soms gebeurt een hoop en schijf ik niet. Meestal zit het ergens d'r tussenin en laat ik het geschrijf van mijn pet afhangen of ook weer net niet. Het kan kortom een hoop kanten op en waar het aan gelegen heeft, dat de woordenstroom is opgedroogd, je mag wel zeggen: "ineens is opgedroogd", ga ik waarschijnlijk in het midden laten of ergens tussen de regels stoppen. Gelukkig lukt het nog net voor de grens van de tweede dag om de boel weer te laten stromen. Belangrijk? Misschien, misschien niet. Wel prettig. Het is een beetje als wandelen, maar dan gezeten op een goede bureaustoel en de voetjes op de verwarming.

 Zometeen met een kruik onder de meervoudige bedbedekking. Niet vanwege de buitentemperatuur maar vanwege mijn eigen kou. Ik heb het koud en dat is iets wat me slechts zelden overkomt, op mijn voeten na dan, sinds ik de pharmaceutische industrie stevig ondersteun. Muziek in mijn oren, de buitenwereld buitensluiten en de binnenwereld wat tandjes lager drukken. Adem in, adem uit. Mocht dat niet voldoende zijn, dan gooi ik er nog een paar bijzondere verbindingen tegenaan. Morgen weer een dag, een nieuwe week, rondes te over, kansen ...... ach, we zien wel.

Lucht

 Het volgende weekend voor de deur, weer een week voorbij. Uitslagen in balance, of zo je wilt: onbeslist. Ik ga 'm nieteens meer opmaken, die balance. Het is een beetje als Europa. Het zakt niet in elkaar en het gaat niet vooruit. Men statust de quo, poets blazoenen op en schildert prachtige vergezichten, maar kom niet dichterbij ...

 Ergens hakt dat bijltje ook in mijn huidige bestaan. Dingen mooier maken dan ze zijn. Doelen ver voorbij schieten. Individuele verzinsels tot werkelijkheid verheffen. Ik doe het liever niet, mijd de mooimakerij als de pest, maar heb met mensen te maken, die door decennialange beeldvervorming nuchtere eerlijkheid niet meer vertrouwen. "Belazer of ge wordt belazerd!". Luchtkastelen bouwen, ooit voorbehouden aan praatjesmakers en boekenschijvers, is inmiddels een soort masker over de werkelijkheid geworden, dat verwacht wordt aanwezig te zijn.

 Eerst door de pretentie heen voor je houvast vindt. Alsof je iemand eerst eens stevig aan z'n haren trekt voordat je een compliment over het nieuwe kapsel maakt. Ik word daar toch zo moe van. Had ik het jaren geleden al uit mijn privésfeer gebezemd, loop ik er nu met de verkoop van de plek weer tegenaan. Het ontzenuwen van de veronderstelling, dat ik de boel wel zal belazeren, maar ook de noodzaak om de werkelijkheidwaarde van de potentiële kopers in te schatten. Het is geen vrolijk makende bezigheid. Ik wist, dat ik er een hekel aan had, nu weet ik ook weer waarom.

Nattigheid

 De Sahara .... dat lijkt me een aardige plek. Laat ik ooit eens ergens wonen, waar ik me -theoretisch gezien- zou kunnen betrappen op het verlangen naar regen ... Wat een zeikdag is het weer. Nederlands weer, dat met enige jaren vertraging mee geëmigreerd lijkt naar Frankrijk. Verandert de beleving of verandert het weer?

 Het zal de beleving zijn, de omstandigheden, het voortborduren in de verkeerde richting en -zoals het weer betaamt- de welbekende wispelturigheid. Maart in januari en dan moet maart nog komen. Verlaat je nooit op het weer. Zelfs een vrouw is betrouwbaarder en zo positief zul je me zelden horen, wat het andere geslacht betreft.

 Regen is voor in de stad. Voor met paraplui's onder overkappingen. Overlopende putten. Een kroeg op twee keer vallen vandaan. Tapas in Barcelona. De FAS op terras in Toulouse. Pasta bij Frederico in Roma. Niet de bagger hier op het platteland. Zelfs niet met een gezond stuk Limousin op je bord.

 Ik waardeer het gebaar, maar heb dat duwtje in de rug niet nodig. Ik wilde al weg. Het verdraaien van de positieve punten is overbodig. De herinnering aan het prachtig groene groen zal ik nooit meer kwijt raken. De rustige uitvalsbasis richting de toeristische waanzin. Ik heb het allemaal, maar ook gehad.

Knokken

 Oooooo. Ik had erbij willen zijn, als het waar is. Brokje voor brokje komt de mogelijke werkelijkheid naar buiten van wat zich moet hebben afgespeeld in het Franse presidentiële paleis, toen ons Françoiske publiekelijk werd afgeserveerd als vreemdganger. Dan mag in Frankrijk het privé en officiële leven strikt gescheiden gehouden worden, het staatshoofd zelfs immuniteit voor beschuldigingen van derden genieten, dat schijnt zijn aanstaande ex-vriendin niet weerhouden te hebben hem alle hoeken van een deel (neem ik aan) van het Paleis te laten zien. Er moeten antieke vazen rondgevlogen hebben, klokken zijn omgegooid, wandschilderingen het hebben moeten ontgelden, etc. De schone schijn geldt alleen voor de buitenwereld, alles wat in het Élysée werkt moet mee hebben kunnen genieten van een hysterisch krijsende mademoiselle Trierweiler, die -naar ik aanneem- krabbend en bijtend boven op het prutsertje is gedoken. Waarschijnlijk heeft het manneke om z'n mama geroepen, daar hoef je niet voor naar Italië af te zakken.

 Uiteindelijk waarschijnlijk platgespoten en afgevoerd. Nu snap ik ook, dat zij "uitgeput" was, toen ze tussen de ziekhuislakens lag. Achter zo'n weghollende Hollande aan sjezen op je stiletto's is een meer dan vermoeiende bezigheid in die voetbalveldgrote kamers van het Paleis. En dan heb ik het niet over het gewicht van antieke, ongetwijfeld Chinese vazen, pendules en de kracht die nodig is om ander oud en degelijk maaksel de vernieling in te helpen. Hollande moet daarbij vergeleken een zacht eitje zijn geweest. Een lulletje op z'n scooter. En zoiets bepaald (mede) de toekomst van Europa.

Ebben

 Rust. Weer. Afstand. Eindelijk. De onrust of misplaatste drukte trekt zich terug als de vloed bij Mont Saint-Michel. Ineens kun je er weer naar toe lopen ipv zwemmen. Alles kan terug in het juist perspectief gerukt worden. Relativeren. Ordenen. Accepteren. Prioriteren. En nog wat van die 'eren' en we staan weer bijna rechtop met de pootjes in de bagger.

 Het heeft wat gekost, maar waarschijnlijk zijn we er vanaf tot de volgende keer. Enige medewerking van de omstandigheden zou de komende weken welkom zijn. Het steeds maar weer doorzetten en doorgaan mag tenslotte wel een keer beloond worden. Of heb ik voor die vanzelfsprekendheid ook 60.000 handtekeningen van medestanders voor nodig? Of zelfs 300.000??

 Nee, geen politiek geneuzel hier. Alhoewel ik zeker weet, dat alles en iedereen, ook de huidige hoofdrolspelers op het Europese toneel, straks in de rij staat om uit te leggen wat waar mis is gegaan .... als het misgaat, maar diezelfde lui die achterafkennis niet vooraf weten toe te passen. Jammergenoeg weet ik nog steeds niet precies wat misgaat, als ik weer een keertje de bocht uitvlieg, maar de bochten weet ik inmiddels te liggen.

@#%$$&^!!

 Oeff. Het kostte eventjes, maar ik ben de schrik te boven. Wakker, eindelijk het bed uitgewurmd en dan een internet dat weigert te openen. Godsammekraken. Als ik aan de dag moet beginnen, dan de rest van de wereld ook en zeker het digitale deel. Ik kom die trap gvd niet voor niks naar beneden!!

 Na een herstart en wat stekkertjes d'ruit getrokken en opnieuw ingeplugged te hebben wilde de wereld weer verschijnen. Sodenondesju. Ben je van dat geëikel met de krantenjongens af, gaat je provider steken laten vallen. Of de netwerkbeheerder. Of mijn apparatuur. Maakt me niet uit wie of wat. En dat op donderdag. Erger kan nauwelijks. Niet doen, verdrikkeme. Gewoon niet doen!!

 Gelukkig is het weer koek en ei tussen mij en de digitale communicatiebrij. Nu in alle rust mijn koffie en dan zien welke goede daden we vandaag voor onszelf gaan verrichten. Ik gok op de afwas. Denk ook dat de kerstbomen februari niet gaan halen met versiering. Dan nog de was opruimen. En het tapijt beestenharen begint ook teveel op een aaneengesloten deken te lijken. Ik laat me verrassen, vanavond weet ik meer.

Beweging

 Fietsen. Lopen. Kniebuigingen. Opdrukken. Touwtje springen. Vergeet ik nog iets? Waarom doe je het eigenlijk? Een vraag, die me met regelmaat overvalt, als ik bezig ben of, wat vaker het geval is, probeer bezig te zijn. Bezig zijn, bewegen is vast niet verkeerd. Overdrijf je het, slaat de balans de verkeerde kant op. Iedere verslaving is verkeerd, ook deze. Daarbij kunnen een hoop vraagtekens geplaatst worden bij de bewegingspropaganda, net zoals nu ook eindelijk die 1,5 - 2 liter water/dag flauwekul ontzenuwd is. Maar zolang als je je er alleen zelf mee hebt, wat maakt het dan uit?

 Erger is het idee, waarmee je bezig bent en dan niet alleen bij het sporten, maar ook bij het eten, drinken, zwanger zijn, noem maar op, bijna bij alles. D'r is niks meer, waar je tegenwoordig niet in geadviseerd wordt. Meestal ongevraagd trouwens. Alles met de pretentie dat de adviezen goed voor je zijn. Het gevolg is, dat je inmiddels bijna scheef aangekeken wordt, als je van de adviezen, die een voor een stilzwijgend tot norm worden verheven, negeert. Heb nog het lef te roken, of een biertje te drinken als je zwanger bent, of je te buiten te gaan aan een patatje oorlog of het 20 km bankzitten opgenomen willen zien in de Olympische arena? Wat ooit eigen verantwoording was, lijkt meer en meer op een watchende Big Brother.

 Of je wilt of niet, je zult gezond blijven en als je het niet bent er alles aan doen om het te worden. Het is de rare pretentie, dat je langer zult leven, als je maar netjes luistert. Nu kun je de dood makkelijk versnellen. Of je 'm kunt uitstellen, waag ik te betwijfelen. En afstellen kun je 'm zeker weten niet. Je kunt 'm perfecter tegemoet treden, maar waarom zou je??? Je onderhoudt een auto toch ook niet om 'm in perfecte staat naar de sloop te rijden.....

Drieslag

 Belangrijke stappen zetten is belangrijk. En er is er weer een gezet. Volstrekt irrelevant voor de mensheid, maar niet te onderschatten voor mij. Maanden voor me uit geschoven. Meer dan een jaar zelfs, maar eindelijk gedaan. En zoals het bij dit soort situaties betaamt met een anti-climax als resultaat. Dwz ... Niks aan de hand. Opgelucht. Had ik veel eerder moeten doen. Had me een hoop overbodige drukte kunnen besparen. Maar goed, hoe je van niks bergen kunt maken, daar hebben we inmiddels de nodige ervaring in.

 Goed, weer een weg vrij gemaakt. Nieuwe activiteiten kunnen bijgeschreven op de maar niet krimpende lijst 'moeten'. Gelijk ook ideeën voor de aanpak. Het derde deel. Zouden werkelijk alle goede dingen drie zijn? De algehele afronding van mijn bestaan in Frankrijk staat nu niks meer in de weg. Enkel een koper gewenst. Weer een koper. Nog een koper.

Filosofietje

 Zonder me een aanhanger te willen noemen, klinkt me de evolutieleer van Darwin plausibeler in mijn oren dan een of andere versie van het scheppingsverhaal. Hoe leuk kleien ook kan zijn. Ga je van het evoluerende idee uit, dan hebben die exemplaren van een cluppie de meeste kans op nakomelingen en dus voortzetting van hun ras en/of soort binnen een ras, die iets weten toe te voegen en/of aan te passen aan hun leven waardoor het beestje het makkelijker heeft dan de rest van zijn mederasgenoten. Binnen het menselijke kader waren dit dingen als rechtop lopen, gebruik van werktuigen, landbouw, koken, grotere herseninhoud, sociale organisatie, etc.

 Tot hier kan ik het allemaal best aardig volgen. Maar kan me iemand uitleggen wat het nut van fitness is in een maatschappij die allengs sneller en sneller voortijl in de richting van beeldcommunicatie, automatische verplaatsing en voedingspatronen op moleculair niveau?? Volgens mij zit het survivallen van de fitste niet in de winst, die je met zweten maakt. Integendeel, dat klinkt meer naar een evolutionaire doodloper.

 Wat de juiste afslag richting de snelweg van de soortontwikkeling is, moet je mij niet vragen, maar het zal toch meer met het beheersen van een vituele wereld te maken hebben dan met het soigneren van je sixpack.

Vervolgens

 Schiet niet op zo, hè? Eerst vele berichten voor liggen op een niet-bestaand schema, inmiddels zit het weer ouderwets achter de feiten aan. Het kan verkeren. Dat hebben al grotere geesten dan ik geconcludeerd. De kar loopt nog steeds, al is het kraken en piepen niet van de lucht. Drempels hebben nog steeds veel weg van hordes, maar ze worden genomen. De wapenfeiten zijn nietig en voor de buitenwacht niet waarneembaar. Gelukkig ben ik daar zelf nog.

 Het zal aan de winter liggen. Anders zou ik het niet weten. Door de schuld in mijn eigen schoenen te schuiven wordt het d'r ook niet beter op. Een beetje lief zijn voor mezelf kan geen kwaad. Hoop dat de winter een brede rug heeft, want, of ie nou voor mijn gezeur verantwoordelijk is of niet, van het seizoen brouwt ie niks.

 Eerst koffie. Gelukkig weer terug op 'normale' tijden en niet als proloog van de lunch. ..... om een van de hordes te benoemen. Een goed begin van de dag is het halve werk. Mocht de andere helft bestaan uit een goed vertrek richting dromenland, dan wens ik de wereld nu een prettige nachtrust.

Triest

 " 'Nederlandse Joden werden tijdens de oorlog uit hun beroepen gezet en naar deze getto's gedreven voor zij naar de concentratiekampen werden gedeporteerd. In de Amsterdamse getto's deden zij vaak allerlei klusjes, zoals het naaien van tassen, om hun gezinnen in leven te houden. Dat was geen dwangarbeid, maar ze zaten gedwongen in het getto dus vrijwillig was het ook weer niet,' zegt Flory Neter. Zij is voorzitter van het VBV, die de onderhandelingen met de Duitse regering voerde.

'Het ging om de bepaling wat het betekende om in een zogenoemd 'open getto' - waar ook niet-Joden woonden - te leven. Eerder verloren wij hierover een rechtszaak tegen het Duitse ministerie van Financiën, maar nu hebben zij na overleg deze buurten in Amsterdam toch als getto erkend. Daar zijn we dolblij mee.'

Volgens het VBV zijn al 1200 aanmeldingen voor de uitkering ontvangen. Hieronder vallen ook aanvragen die eerder werden afgewezen, maar nu opnieuw zullen worden beoordeeld. Neter verwacht nu nog meer aanvragen. 'Ook kinderen die in de oorlog met een pincetje rijgdraden uit kleding verwijderden in een naaiatelier in het getto kunnen voor de uitkering in aanmerking komen."

 Dat mensen zich hier 70 jaar na dato nog mee bezig houden is in- en intriest. Waarschijnlijk is een oorlog nodig om deze onzin een halt toe te roepen.

(*)  'Ghetto-uitkeringen' voor Jodenbuurten Amsterdam in Volkskrant 20-01-2014

Rood

 Het zou als 'decadent' uitgelegd kunnen worden en ik geef de uitleggers geen ongelijk. Een Vosne Romanée uit 2000 op maandagavond en dan nog van het wijnhuis René Engel .... daar zou je je wenkbrauwen bij kunnen optrekken, als ze niet stijf staan van de botox. Nu schijnt het vandaag een bijzonder soort beroerde maandag te zijn, maar daar trekken we ons verder niks van aan, zoals we dat tenslotte nooit doen met door anderen bedachte belangrijkheden. Het kan, dus waarom zou ik het niet doen?

 Dit klinkt weer bijna ouderwets dwars. Op de weg terug? Maar dan iets definitiever dan de tussenliggende pogingen in de afgelopen 2 weken? Mag het hopen. En wat heeft de draai veroorzaakt?? Het ophangen van de was? Kan het poëtischer? Makkelijk, lijkt me zo, dus niet. Dan was het toch weer de afwas? Had gekund, als ie niet nog op het aanrecht zou staan. Misschien die stralende dag, die het vandaag absoluut niet was? Kom op, doe een gooi. Hier schiet ik weinig mee op.

 Zou toch leuk zijn, als er weer een beetje permanente greep op het bestaan mogelijk zou zijn, zonder het verfoeide woord 'controle' in de mond te nemen. Niemand doet het voor mij. Dat wil ik nog wel snappen. Maar het dan ook nog eens moeilijker maken dan het al is, lijkt me vermenigvuldigen in de verkeerde richting. Kappen, dus. Nokken. Wegwezen. Oprotten. Moven. Ik wil het best zelf doen, net als het dwarsliggen.

Cijferen

 Weer zo'n opmerking ergens in een artikel wat waarschijnlijk door de hele horde lezers als zoete koek wordt geslikt bij gebrek aan eigen informatie. Roemenen worden in een artikel over visumloos reizen voor Moldaviërs zomaar gebombardeerd tot grootverdieners. Alles relatief en ditmaal in vergelijking met het buurland Moldavië. Waar Moldaviërs het moeten doen met 2500 euro per jaar, zouden de Roemenen gemiddeld beschikken over 10.000 euro per jaar. Ik vrees toch, dat het grootste deel van de Roemenen je bij deze stelling (?) een beetje glazig zal aankijken. Tienduizend euro zijn zo om en nabij de 45.000 Lei in de volksmond of Ron, zoals de valuta officieel heet.

 Nu ken ik de hoek al wat langer uit Hongaars perspectief en sindskort ook vanuit de optiek van 'de gemiddelde' Roemeen. Voor Roemenen zijn Hongaren rijk en Moldaviërs arm. Hongaren nemen aan het eind van de maand zo rond de 500 à 600 euro mee naar huis, Moldaviërs halen de veronderstelde 200 euro niet vrees ik en de Roemenen zeker de 800 euro niet. Een Roemeen is de koning te rijk als ie 800 of misschien 1000 Lei per maand weet te scoren. En dan heb ik het niet over de massa werkelozen, die het met 50/maand moeten doen, en dat zijn geen euro's, en verplicht moeten werken voor de gemeenschap .... Onzorgvuldige bullshit, dus. Maar je moet het maar net weten.

Malen

 Gisteren mooi niks. Moet ik me nu verontschuldigen? Hoop dat het me wordt vergeven. Niet alleen de ontbrekende produktie van gisteren, maar ook de algehele opdroging van de hoeveelheid tekst. Het zou prachtig zijn als het veroorzaakt zou worden door een algehele toename in de levensdrukte vanwege enthousiasme en meer van die verweg bekend klinkende zaken. Helaas zit het omgekeerd en uitgebreid verhalen over de kunst van het neuspeuteren, doe ik mezelf nieteens aan laat staan anderen. Hoewel anderen hier niet de prioriteit genieten, die ik voor mezelf inruim.

 Een neiging naar verveling is net zo dodelijk voor het zinnenrijgen als een opwaartse zwiepert van de emotionele balans. En dat hier notabene. Als je je toch ergens niet hoeft te vervelen, is dat hier wel.

 Mais soit! Weekend weer doorstaan. De week wacht op ons. Iedere dag kan het anders zijn. De wip blijft bewegen. Ik ben een mens (Ja ja!!) en blijf hopen.

Verslag

 Het hier laten afweten, zou geen goede zet zijn, dus is het schrapen geblazen. Iets moet ergens vandaan hierheen gehaald worden. Wat die slachtofferrol op welke manier gaat vervullen, maakt nauwelijks iets uit. Een leuke formulering of twee zou een aardig begeleiding zijn. Een relativerende waarneming in de ontbrekende vaart der volkeren als een bloem in de ontbrekende kou van januari. Alles maar met dat ene doel: tekst!

 En dat is gelukt. Net de tweede alinea begonnen en onderwijl verwikkeld in een strijd ter voorkoming van totale taalverkramping. Wat de stand is en/of wie hier aan de verliezende hand is, zou ik eerlijk gezegd niet weten. Ik en de omstandigheden houden elkaar in evenwicht. Eerlijk gezegd moet ik bekennen, dat volgens mijn gevoel de grootste prestatie hier door de mij tegenwerkende partij wordt geleverd. Ogenschijnlijk afgeschreven, zijn ze op irritant vervelende wijze terug in de wedstrijd. Lazerus, maar dan nuchter.

 Dat wordt aanhouden geblazen, want wie wil tenslotte verliezen? Ik niet. Wassen, ruimen, reflectie en bewegen. Meer heb ik vandaag niet aan tegenwicht te bieden. Hopelijk redt de bel me en zien we morgen verder in de volgende ronde.

Vreemds

 Soms blijft je iets ongewild achtervolgen. Bij mij vaak iets wat ik gezien of gelezen heb, maar waar het dubbeltje niet van wil vallen. Een paar dagen geleden stond iets in de krant over een Palestijnse vertegenwoordiger, die volgens de berichtgeving op Nieuwjaarsdag door een explosie om het leven was gekomen. Eerste reactie: Palestijn, aanslag, ach, verder. Maar de goeie man heeft 'de aanslag' zelf gepleegd of beter veroorzaakt. Namelijk bij het openen van een kluis .... Een kluis met explosieven ter beveiliging en dat niet weten. Maar dat is nog niet alles. Dat ding stond in een huis wat slechts zo kort geleden in Palestijnse diplomatieke handen is overgegaan, dat er nog geen onschendbaarheids regels golden. Eigen kluis of grapje van de vorige bewoner??

 Maar we zijn er nog niet. Er werden door de politie ook de nodige vuurwapens gevonden. Men zei die 30 jaar geleden cadeau gekregen te hebben van het toenmalige communistische bewind. Dit alles speelt zich af in Tsjechië. Je krijg dus wapens en die heb je blijkbaar zo hard nodig in je wapende strijd, dat ze 30 jaar later in een gebouw rondslingeren, waar je net bezig bent in te trekken. De politie zoekt leuk verder en vindt nog explosieven. En dan biedt de Palestijnse regering ook nog haar excuses aan..... Voor wat? Dat ze de onschendbaarheid niet op tijd hebben geregeld???

Begaan

 Een prachtige dag. Een oprisping vanuit aanhoudende druilerigheid en straks ettert het zo ook weer verder. Dus??? Dus niks. Een dag als alle anderen. Te nat om buiten wat te doen. Het enige verschil is, dat met de bezigheden binnen de deuren en ramen open kunnen. Niet onbelangrijk, maar verre van cruciaal. De start blijft traag en haperend, het enthousiasme houdt niet over. Het verschil tov wat dagen geleden is, dat ik bezig ben. Iets wat ik voorlopig van plan ben om vast te houden. Al is het nauwelijks meer dan een beginnetje te noemen. Tempo ontbreekt, efficiëntie is zoek, de dingen grijpen niet in elkaar, de stimulans ontbreekt.

 Als je dit leest, kun je nauwelijks anders dan er moe van worden, lijkt me zo. De enige troost, die ik kan bieden, is, dat mij dat al ten deel valt zonder lezen. Niet getreurd, want als de machinerie op temperatuur is en de rondjes soepeltjes gedraaid worden, is dit gezeur en gesteund in een mum van tijd vergeten. Bij mij tenminste wel. Dan lijkt, wat pas dagen geleden nog heerste, iets uit een ver verleden. Het idee maakt me bijna vrolijk. Zover is het nog net niet, maar van een zekere gelatenheid is zeker wel sprake. Geen apathie, meer van "Ach, het komt wel." De geruststellende overtuiging dat ervaring iets is, dat zijn kracht haalt uit herkenning en herhaling.

Gewoontjes

 Nou, 26 graden warmer dan een jaar geleden, als je het nieuws mag geloven. Maar dat het er hier nou ook naar uitziet? Niet bepaald. Bij 26 graden temperatuurverschil zie ik beelden met zon, zee, parasols, bloot en water maar dan niet vallend. Kan aan mij liggen, maar het gedruil voor mijn deur past voor geen meter in dat beeld. Doe mij dan maar een landklimaat. Dan vriest het, schijnt de zon of valt sneeuw. Winter, kortom, als het winter moet zijn. Dit gekwakkel kan bij de rest op de hoop van wat ik allemaal zat ben. Spuugzat. Ik kan me nauwelijks ergens vertonen vanwege al die zooi, die me uit mijn neus hangt. Geen gezicht, en dan hoef ik zelf maar 1 à 2 keer per dag er naar te kijken. Daar gaat een dagje noodgedwongen binnen zitten en bezig zijn met schonen en ruimen geen verbetering in brengen. Ik vrees zelfs tegengestelde gevolgen. Het zij zo. Geen reden genoeg om buiten in de regen te staan klooien met het een of ander, als de mannetjes van de EDF, die al een uurtje de kettingzagen laten janken om de midden- en laagspanningslijnen te vrijwaren van omhoogschietende natuur. Ff dacht ik, dat mijn nieuwe buurman niet goed wijs was geworden, maar gelukkig is hij het niet. Weet je wat? Tijd genoeg voor een tweede koffie, lijkt me zo, dan de lunch, vervolgens een siësta, dan het vieruurtje dat naadloos kan overgaan in borreltijd voorafgaande aan het dinner buiten de deur .... Volgens mij gaat het vandaag beter lukken dan gedacht.

Geklaard

 Klus geklaard. Klusje. Rest is extra. Er zijn tijden, waarin je het kleine moet eren. Het kost zowel beheersing als stimulans, maar het lukt. Zo een wasmachine aanslingeren en als die zijn programma draait mijn blik over de verdere mogelijkheden laten glijden. Ergens zal die wel aan blijven hangen. Zo niet dan gewoon maar ff domweg bewegen, altijd nog beter dan vingeroefeningen op het toetsenbord. Daar wordt niemand beter van, toch? Of komt 'het grote' er nu aan......? Daar wil ik wel voor gaan zitten.

I Salari

 De laatste twee dagen was het niet de zon geweest die me bij mijn verschijning op het balkon begroette maar een muur van broeierig onbehagen. Het dal was verstopt geraakt, de zon verdreven maar het verlossende onweer nog niet gearriveerd. De buurvrouw keek iedere dag langer naar de lucht en liep daarna de hele dag te prevelen. Ik stelde me voor, dat ze de ene na de andere bezweringsformule hemelwaarts stuurde en net als alle andere bewoners van de streek vurig verlangde naar water, hemelwater.

 Het ontbijt stond nog voor mijn neus. Onaangeroerd, behalve de espresso, die ik verdronken had in een grote bak hete melk. Die laatste, een dagelijkse herinnering aan vervlogen tijden. Aan het plezier waarmee de dag begroet en verwarmd werd door een verkeerde koffie en het tevreden en genotvolle gezicht van Y. Die eerste koffie, die eerste sigaret. Twee handelingen nog onbedorven door wat de dag zou brengen en al buiten bereik van de zoekende vingers van de nacht. Vaak volgde een tweede mok, waarvan een deel bleef staan. Voor de bodem bij herhaling in zicht zou komen, had de dag zich ertussen gewrongen, de braakliggende leegte in beslag genomen, de blik teruggehaald uit onbestemde verten en de geest aangezwengeld. De plannen voor de dag verschenen ten tafel.

Verschillen

 Geen tekst zou vandaag niet misstaan. Beschouw dit maar als niet geschreven. In het slechtste geval zet ik er de datum van morgen onder. Gisteren was voor voorlopig ff genoeg. Een tweetal draadjes zijn opgeraapt en alhoewel het enthousiasme niet bepaald over de rand borrelt, gaat het vandaag gewoon verder. Terug bij iedere dag iets. Beroerd weer dus dat iets zal binnen moeten gebeuren. Ook daar is echter keuze te over. Wat te denken bijvoorbeeld van het opruimen van de kerstbomen? Maar eerst mijn tweede koffie.

 Zoekende naar een vreemd verschil tussen het aantal gelabelde berichten en het totaal aantal berichten op dit blog, kreeg ik vanochtend de heldere ingeving, dat er zeer waarschijnlijk 1 bericht zal zijn met 2 labels. Een beetje raar, omdat ik dat naar mijn idee steeds probeer te voorkomen. Interessant? Nee, maar de reden is wel duidelijk. Het 1000ste stukje rolt er met dit saaie stuk tekst uit of is gisteren met het veel mooiere deeltje over Pino de deur uit gegaan. Cijfermalloot als ik ben, wilde ik dat wel ff weten. En ja hoor, nog niet zolang geleden heb ik een uitzondering gemaakt en iets beloond met de labelcombinatie Grenzen & Momenten. Notabene bewust en niet per vergissing.

 Wederom weinig interessant ware het niet, dat ik in dat stukje het moment benoemde, waarop ik de definitieve grens voor mijn verblijf hier had bedacht. Mijn vertek heb ik toen op 1/3/2014 gezet. Hahahaha, zou leuk zijn, maar daar heeft de aannemer inmiddels een streep door gehaald. Die datum ligt al wat maanden ietsje later, maar het feit blijft staan. Het wordt straks Bye, bye met het handje. Niet nog weer een O&N hier. Da's de lat voor dit jaar.

Pino

 Een koffer pakken, zonder te weten waar het precies naartoe gaat en hoelang het gaat duren, is een vreemd iets. Een week zal het al gauw zijn. Twee lijkt me reëeler. Heb ik bij drie de hoop nog niet opgeven? Vier klinkt meer naar vakantie. Langer heeft iets van een verhuizing.

 Wat aan schone was door het huis slingert, vouw ik op en stop het in een van de koffers. Naast de normale kleding ook laarzen, bergschoenen, dikke truien, zwembroek, alles voor alle jaargetijden. Het is tenslotte nog net geen voorjaar. Al pakkend begint het voor mijn gevoel op een wereldreis te lijken. Niet zozeer om de wereld als wel naar een andere wereld en dan vooral uit de mijne. Onwillekeurig kijk ik om me heen en vraag me af of ik hier terug zal keren.

 Ik pak het gepakte in de auto. Loop in mijn hoofd door de bagage heen. Haal nog een stel beren uit huis, draai de hoofdkraan van de waterleiding dicht, laat mijn blik over terrein, meer en huizen glijden en stap achter het stuur. Al bij vijven. Dat wordt geen Italië vandaag, maar wel weg. Onderweg.

Rollen

 De kop is eraf. De kar is gekanteld. We zijn terug op de rails. De bal rolt. Nu het spel spelen en scoren. Opbouwen, afwerken. Afwachten, toeslaan. Een dagelijkse target hoort tot de mogelijkheden. Hopelijk is het binnenkort weer een vanzelfsprekendheid. Eerst putten uit ervaring en vertrouwen op herhaling. Straks voorzichtig aan de slag met strategieën, scenario's doorkauwen en waar mogelijk de tanden in knopen zetten. Zou bijna zeggen, dat ik er zin in heb. Wie zal het zeggen. Mocht het zover komen, merk ik het vanzelf.

 Eerst rust. Innerlijke rust. Moeilijk uit te leggen zonder onbedoeld te gaan zweven. Maar veel zit nog dwars. Als ik iets doe, doe ik het goed, en met mij mijn hele lijf. Waarschijnlijk niks geen persoonlijke prestatie, maar als persoontje ben ik het wel, die last heeft van dat meelevende enthousiasme. Rug, borstkas, hoofd, armen, benen .... Laten we het erop houden, dat alles in volle teugen meeleeft. Jammer alleen dat, als ik eindelijk loskom, de rest er wat achteraan sukkelt.

 Ik zal het drama niet overdrijven, maar zoiets als wachten, al is het dan op jezelf, als je eindelijk weer voelt, dat je vooruit kunt, is weinig stimulerend. Denken dat ik het zonder de rest van mij afkan, die vergissing heb ik echter al te vaak gemaakt. Geduld, mijn schone deugd, schiet 'ns op.

Speedy

 Ach ja .... en nu willen alle paarden ineens in volle galop voorwaarts. Verbaasd me dat? Niet bepaald. Het is hollen of stilstaan, nekbreken of vervelen, op de rem staan of je een bult duwen. En als je al duwend ergens doorheen gaat, schiet je in eerste instantie ongecontroleerd snel door. Gaat niet onwaarschijnlijk zelfs direct plat op je bek. Die ongewenste landing hebben we mooi weten te voorkomen. Maar het tot tien tellen, vervolgens rustig om je heen kijken, weloverwogen de gewenste richting kiezen, de rotzooi van je kleren kloppen en beheerst het toneel verlaten, dat staat voor vanmiddag op het programma.
 
 Tijd voor een partijtje Adem in - Adem uit. Opruimen. Muziek opzetten. Kachel voor het eerst sinds ruim een week aansteken. Iets te eten maken. Het tollen in mijn hoofd stoppen en dan aan de slag met de meest poëtische bezigheid, die ik nu kan bedenken: afwassen.

Pino

 Na maanden het onmogelijk geprobeerd te hebben, heb ik besloten dat Pino vergeten niet wenselijk is. Afscheid ok, maar dan echt en het niet aan de noorderzon overlaten. In de afgelopen maanden nog twee terug geweest naar Toulouse. Steeds met haar in het achterhoofd. Haar flat leek verlaten maar onveranderd. Haar buren keken me wantrouwig aan bij de vraag of ze wisten wanneer ze zou terugkeren en hielden het bij vage mededelingen.

 Lopend door de stad dacht ik vaker dan eens een glimp van haar op te vangen. Haar formaat, haar houding, het kapsel, eenmaal liet een warme lach mijn hart een versnelling hoger schakelen, maar ook dat was ze niet. Iedere keer vertrok ik met het voornemen haar te vergeten. Dat is niet gelukt.

 Het waarom-carrousel is blijven draaien. Ontmoedigende zwierigheid. Als een perpetuum mobile bestaat, is het dit wel. Mijn adres kende ze niet, maar mijn oma zou het nog bijeen kunnen googlen. Daarvoor heeft ze wel mijn mobiele telefoonnummer. Echter geen enkel onbekend belletje mogen ontvangen en met het laten rinkelen van de telefoon in haar flat, die vreemd genoeg niet is afgesloten, ben ik gestopt. Ik moet iets. Maar wat? Zoveel keuze heb ik niet.

Oppakken

 Volgens mij wordt het tijd om opzoek te gaan naar Pino. Ik zou in de auto moeten stappen en de fictie van mijn lijf af schrijven. Misschien is het de stille hoop op een dergelijk avontuur geweest, dat me de boel vooruit heeft laat schuiven. Eens in de zoveel weken heb ik het laatste concept teruggehaald naar het heden om het vervolgens weer tekst voor tekstje in het verleden te laten wegzinken. Ik wil, maar ......

 Zo hangen meer balletjes in de lucht, die ik het liefst onder handen zou willen hebben. Ik ben teveel bezig met wat ik helemaal niet wil. Nog. Steeds. Niks nieuws, verklaart een hoop oude koeien, iedere keer weer. Maar wat schiet ik er verder mee op? Niks. Toch? Waar is die harde heelmeester?? Flatsch, au, weg, verder. Hoelang ben ik nu al aan het pappen en nathouden?

Corrigeren

 Genoeg aangebeukt tegen het onvermurwbare. Je weet dat het niet werkt, trapt desondanks iedere keer weer in de verleiding alles in één keer op te lossen en als dan de dubbeltjes niet snel genoeg vallen of je tegen alle redelijkheid in blijft denken, dat het nu misschien wel kan of eigenlijk eindelijk eens moet, dan kun je het best van dom gedrag spreken en misschien wel van zelfkwelling. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.

 Sukkel! Meer valt er niet over te zeggen. 'Sukkel op herhaling' zelfs. Sukkel reloaded?

 Als je jezelf op schouderklopjes trakteert, moet je ook niet te beroerd zijn om -indien nodig- je eigen oren te wassen. Bij deze is dat gebeurd. En nu gaan we niet bokken, denk er aan! Anders gaat het alsnog de hoek in.

 Stom geweest. Kan gebeuren. Ingezien. Had sneller gekund. Aan de slag. Met vertraging.

Bult

 Weg van het grote onverteerbare geheel en terug naar de behapbare brokjes.

Knudde

 Verwachtingen .... je moet ze niet hebben, tenzij je ze naar beneden wilt bijstellen. Zit je dan zonder is het zoiets als opslag vragen voor vrijwilligerswerk: Vrijblijvende nonsens! Gelukkig had ik ze voor deze week. Zoals ik ze altijd heb en ook weer niet. Niet hooggespannen, dus zover naar beneden bijstellen kan ook weer niet, maar het gebaar zelf behoort tot de mogelijkheden. En we gaan die mogelijkheid gebruiken ook. De tegengestelde aanpak.

 Al je iets wilt en je doet niets, dan is dat geen beste beurt. Neem je je niets voor en doet iets, dan is dat direct scoren en wel 100% meer dan het voorgenomene. Tenzij het "niets doen" de feitelijk target was, in dat geval pis je dubbel naast de pot.

 Geen targets dus voor deze week. Weer werkt niet mee, motivatie is nog steeds wieberen, fysiek ligt dwars en het humeur heeft betere tijden gekend. Kortom er zijn al eens enthousiastere maandagen de revue gepasseerd. Off the record echter druk bezig met het aanzwengelen van oude vertrouwde mechanismen. De geschiedenis kent dus ook zwartere maandagen dan deze. Eigenlijk is het gewoon zo'n welbekende maandag-maandag, zo'n eerste weekdag van niks. Zo'n dag, die je ergens zou moeten kunnen inruilen tegen een tegoedbon, te besteden voor het eerst volgende weekend. Gelukkig heeft ook deze maandag weer een morgen.

Karig

 Het is vlees noch vis en geen zin hebben in vegetarisch ….

Kunde

 Waar gaan we het vandaag over hebben? Is er iets dat de moeite van het verhalen waard is? Iets uit het zeer recente verleden of van de planning voor de zeer nabije toekomst? Hoor je de stilte vallen? Beproefd recept ... Wil je een klas stil krijgen, moet je niet ga lopen schreeuwen, maar simpelweg vragen wie ff naar voren wil komen om die en die vraag te beantwoorden. Er zal gebeuren wat ook nu gebeurt. Niemand voelt zich geroepen, iedereen zoekt ongemakkelijk naar een onopvallende houding en wacht angstvallig je beslissing af. Een beslissing, die je zolang mogelijk moet zien uit te stellen. De keuze voor Jan, Pietje of Truus zal als bevrijding werken en de bereikte ban breken. Terug bij af ....

 Dat is niet wat je wilt en 50 minuten (of is dat al minder?) de boel het zwijgen opleggen is aangenaam voor je oren, maar weinig effectief qua overbrengen van de leerstof. Uiteindelijk flikker je dan alles wat niet luisteren wil de klas uit en gaat met het meer geïnteresseerde en/of timidere deel door. Nog een creatieve trap na bedenken voor hen, die het idee hebben er goed vanaf gekomen te zijn en na een week of twee heb je een hanteerbare club ..... Tsja, leraar was niks voor mij, daar was ik snel achter. Maar dat zat niet in de handhaving van de orde, maar in het terugvertalen van je eigen kennis naar dom, dommer of nog erger.

 Maar laten we de boel nou eens omdraaien. Wat heb ik aan mijn toch zeer uitgebreide en gevarieerde opleidingstijd gehad? Een baan heeft het me nooit opgeleverd. Ik weet een beetje hoe de wereld in elkaar steekt. Kon ooit meerdimensionale integraalvergelijkingen oplossen. Denk meestal na voor ik iets doe. Maar is er nou werkelijk ooit één moment of één omstandigheid geweest, waarbij ik dankbaar teruggegrepen heb naar een flard van de in mij gepompte kennis. Weer die stilte ..... hoor je?

Prioriteren

 Prachtige dag. Nou komt alles weer goed.

 -Pauze-

 Ja, moest ff hartelijk lachen. De tranen wilde al naar beneden biggelen, maar dat leek me iets teveel van het goeie. Een prachtige dag op zondag ... Is er iets vanzelfsprekenders te verzinnen? Nou dan. Als vrouwlief zich achter het fornuis zou willen hijsen, kan ik mijn sociale contacten gaan plegen. First things first, tenslotte. Kijk, dat is nou, wat ik leven zou noemen. Samen de kroeg induiken, zou nog net een tikkeltje aangenamer zijn. Helaas moet je zonder personeel soms nare beslissingen vellen. That's life. Of was het "Shit happens!"? Nee, ik bedoel natuurlijk: "Life sucks!"

 Respectievelijk: Asta-i viața. "La naiba se întâmplă!" sau "Viața e de rahat!" indien Google überhaupt al snapt wat bedoeld wordt. Mocht je je een paar uur willen vermaken, moet je echt eens een tekstje schrijven, liefst zo abstrakt mogelijk en dat heen en weer en weer 'weer en heen', etc. vertalen via de daarvoor bestemde fuctie in Google. Natuurlijk wel met twee talen die je redelijk beheerst, anders snap je de onzin niet, die Google er stap voor stap van weet te brouwen. Lijkt op het spelletje waarbij iets een keer of 25 fluisterend wordt doorgegeven aan een ander. Oorspronkelijke tekst en eindresultaat hebben zelden iets herkenbaars met elkaar te maken.

 Maar hier worden prioriteiten uit het oog verloren. We waren op weg naar de kroeg. Werken op zondagmorgen, maar altijd nog beter dan fantoombevestiging met wierook en een smakeloos hap zonder wijn.

Bedtijd

Zouden we d'r nog eentje doen? Nee, geen drank maar tekst. Moet de dag wel iets vermeldingswaardigs hebben voortgebracht. Al zou je natuurlijk ook over het ontbreken daarvan je licht kunnen laten schijnen in woorden. Welke kant gaat het op? De genoten lunch? De verwondering waarmee ik door de warenhuizen ben geslenterd? De irritante hoeveelheid "petjes achter het stuur" op de weg terug? De koeien, die weereens om mijn huis liepen, bij thuiskomst? De FAS? De eerste verbouwingsperikelen in het nieuwe jaar? De ontbrekende vermoeidheid? Dat ik nu toch eindelijk eens "Der Zauberberg" schijn te moeten lezen? Dat het morgen zondag is?

 Ja, we kunnen het ook nog over het weer hebben, dan weet je echt niks meer te vertellen. Ik moet niet zeuren, denk ik. Het was geen verkeerde dag afgezien van de uitsmijter, maar die is dan weer niet voor hier bestemd. Dat schaven we morgen wel weer recht. De stemming was en is niet jubelend, maar dat voorkomt in elk geval dommigheden. Geen stomme uitgaves dus. Integendeel. Uitverkoop stuit me tegen de borst. Slechte eigenschap van het economische deel in mij, maar ik kan me uitstekend vermaken met het gadeslaan van de kopende meute. Mn alle de vrouwen op de mannenkledingsafdeling, die het ene na het andere kledingstuk uit het rek trekken en het op de borst van manlief drukken. De blik in zijn ogen varieert dan van lichte paniek tot platgewalste gedweeheid. Ieder vorm van enthousiasme ontbreekt compleet. Om projectie te voorkomen gooi ik er altijd een tweede blik achteraan, maar moet dan oppassen, dat ik niet in lachen uitbarst.

 De zondagsrijders op zaterdag en ook de koeien hebben de boel niet uit het evenwicht weten te brengen. Dan mag ik nu mijn afzakkertje, verdiend of niet, gooien er nog een krant tegen aan en dan ben ik stik benieuwd, waar mijn fantasie me vannacht op gaat trakteren. Als ik mag kiezen, graag iets in trage, lange shots.

Verloop

 Hoe was het ook weer? Je voelt je 's morgens beter en zakt in de loop van de dag weg? Of was het 's morgens minder en 's avonds beter? Het heeft iets van koorts hebben, maar ook daar gooi ik de meest waarschijnlijke scenario's steeds door elkaar. Maakt verder niet uit, doet nergens afbreuk aan en stimuleert helaas ook niks de goede kant op. Eerst maar eens wakker worden. Het zijn onderbroken maar lange nachten. Dat is anders geweest en zal tenslotte toch wel ergens goed voor zijn, anders dan alleen voor drukke, nauwelijks te volgen dromen.

 Dus heerlijk met de honden naar buiten, een frisse neus halen, want de temperatuur gaat voelbaar naar beneden. En dan? Dan zien we wel waar het schip strandt of vaart. Het is weekeinde en om dat nou vol te proppen met 'moeten', omdat de hele week het 'willen' niet mocht, lijkt me vrij dom en alleen maar vragen om problemen te laten voortbestaan. Dat is als haasten. Je kunt niet in minuten compenseren wat je in uren hebt laten versloffen.

 Nee, gewoon weekend dus. Deur uit, uitwaaien, zinnen verzetten maar ook te rade gaan bij mezelf, een blik terug gooien op de verknalde week, misschien wel een poging doen om tot een antwoord te komen op de vrijwel zinloze vraag "Waarom?".

Herkansing

 Sssssshhhhht. Niet aan de grote klok hangen, schijn kan bedriegen, maar het lijkt alsof er weer zoiets als rust en ruimte gecreëerd wordt in mijn persoontje. Niet de eerste keer dat ik vermeende verandering denk waar te nemen deze week. Laat ik hopen, dat de ontwikkelingen geen aanspraken maken op het scheepsrecht. Voor het moment is het mooi geweest, dunkt me. Ruimte geven, ruimte nemen. Het lijkt me tijd, dat de beurt bij mij komt te liggen.

 Voorlopig om te beginnen niks in de nog te ontstane kiem smoren en dingen als planning, weerbericht, mogelijkheden, extra's etc. maar verre van mij houden. Het gaat stap voor stap en niet anders. Eerst beginnen, dan verder zien. Het klinkt dramatischer dan bedoeld, maar iedere minuut, die ik aan het hebberige duo afkeer en demotivatie weet te ontfutselen is pure winst. Bovendien heeft de ervaring geleerd, dat weinig nodig is om de boel laten kantelen. Shit als het de verkeerde kant opgaat, maar de andere kant op werkt het in eenzelfde verbazingwekkende snelheid .... als het maar eenmaal beweegt. Ik denk, dat ik ga theedrinken.

Normaal

 Zingeving, afleiding, zelfbegoocheling, bezigheden, afzien, massaverblinding, ontplooiing, individuele waarden, relativiteit, zinloosheid ..... Ach, allemaal lulkoek. Eén van de grootste egoïsten in de laatste decennia was moeder Theresa. Zowel ideëel als materiëel. Je zou het je niet zo bedenken en toch is het alles een kwestie van kijken en vooral door de schone schijn heen prikken. Iets waar ik al op de lagere school heel erg vervelend goed in was. Blijkbaar een soort ingebouwde overgevoeligheid voor blaaskaken, mooiweer-spelers, huichelaars, selfkickers, borstkloppers .... noem het hele zooitje mogelijke vormen van mooier maken dan het werkelijk is maar op. De branieschopper in de zesde klas, de wereldverbeteraar op de middelbare school, de o-zo met zichzelf ingenomen schooldirecteur, de diverse vreemde verwordingen, die je kunt krijgen als scholieren ineens student worden, neptieten, een grote mond, gladde geldpraatjes, psychologen gelul, sollicitatie-eisen, reclames .... Het is een eindeloos aan te vullen reeks.

 Bijna alles en iedereen probeer mooier, beter, slimmer, sneller, begripvoller en weet ik wat niet meer te zijn dan willekeurig welke andere persoon. Geef mij maar eerlijke middelmaat of bescheiden genialiteit. Een beetje tevredenheid, lol met wat je doet en als het kan bij tijd en wijle enige voldoening over resultaat of bezigheid. Liever sprekende resultaten dan hol geblaat. En een mooie tuin of kamer is net zo waardevol als 50 mld op de kant geschraapt te hebben. Met al die tot op het niveau van hun onvermogen doorstomende carrière-freaks zit het uiteindelijke misgaan in het systeem ingebakken. Gelukkig zelden allesomvattend, maar de bankenellende kwam akelig dicht in de buurt van een totale maatschappelijke meltdown.

Stappenplan

 Aan alles komt een einde. Dus ook aan dit gezeur. Dit is voor de lezer misschien een geruststelling, voor mij is het troost en stimulans in één! Het enige wat ik hoef te doen, is volhouden. Nou, dat is wel aan mij besteed.

 Het frustrerende is, dat het geheel een veel autonomer proces is, dan je in eerste instantie zou denken. Natuurlijk dwingen me geen 10 man tot niks doen. Ook de inwendige stakingen hebben hun beste tijd gehad. Het is prachtig weer en ik kan zo half verrotte bladeren gaan harken of het voor de Kerst gemaaide gras opruimen .... als ik zou willen. Ik kan zelfs over dat gebrek aan wil heen stappen, me in het nekvel pakken, de hark in de handen drukken en een schop onder mijn reet geven. Al is dat laatste best een ingewikkelde klus. Maar het zou kunnen.

 Waarom zou ik het me echter aandoen? Waarom zou ik me uren dwars tegen alles en mijn hele zelf in dwingen tot het doen van iets, waarvan de zingeving discutabeler is dan leven op Mars?? Vooralsnog ben ik niet overtuigd, maar dat gaat, zoals altijd weer wel komen. Het duurt ff en deze keer is het weereens wat langer ipv korter. Volhouden en doorgaan blijft de enige redemie. Ook afkeer heeft zo zijn voorkeuren.

Dubbelfout

 Volgens mij hebben we de bananen al gehad, staat de koffie in de wachtrij en staat ook de cacao te springen om het niet te hebben over het welbekende roze varken of de zwart-witte melkkoe .... Mono-culturen. Wereldwijde eentonigheid waarin maar iets mis hoeft te gaan en zeg maar dag met het handje naar de hele sector ...

 Nu is blijkbaar ook de sinasappel aan de beurt. Na jarenlang dom klonen en massa-reproduktie heeft een vlieg, mot of ander insectachtig iets de kans schoon gezien op het benutten van een grenzenloos luilekkerland. Ai, au, wat nu. Aaaaa, een beetje rommelen in de genen, iets met spinazie, patentje claimen en achteroverleunen is blijkbaar de gedachte.

 Nu is gen-techniek al knap discutabel, maar om nou dmv direct geklooi - want indirect doen we dat al eeuwen- in de erfelijke eigenschappen het in stand houden van een mono-cultuur te bevorderen, lijkt me dommer dan de domheid van een dommerd. Net als bij de varkens, koeien en andere levende wezens wordt het misschien tijd om de diversiteit weer in de realiteit van alledag te bevorderen ipv van op te slaan in diep ingegraven koelbunkers.

Lessen

Mooi artikel in de zondag's editie van de FAZ. Notabene een artikel over de geschiedenis. Niet direct mijn voorkeursrichting. Het is nu 2014 en daarmee 100 jaar na het uitbreken van de Ie WO. Nu kun je à la de Britten gaan bakkeleien over de schuldvraag, maar dat doet deze schrijver niet. Wat het artikel zo interessant maakt zijn de vergelijkingen, die hij trekt met de dag van vandaag. Waarbij het heden er lang niet altijd als beste uitspringt. Mooie relativering!

 Natuurlijk hebben we nu internet, smartphone, bijna zelfrijdende auto's etc. Maar zo'n benadering is te absoluut en opgehangen aan resultaten ipv ontwikkelingen. Kijk je naar de ontwikkelingen, dan blijkt de periode van zeg 1850 tot 1914 onze tijd met gemak bij te houden en soms ruimschoots te verslaan. Sociale ontwikkelingen, dingen als opkomen voor de natuur, transport, mobiliteit, letterlijke grenzeloosheid, medische verzorging, communicatie, materiële welvaart, beursrecorden, bereikbaarheid, mogelijkheden ...... Het enige wat echt veranderd schijnt te zijn, is de vanzelfsprekendheid van personeel in privé huishoudens. Ik krijg gelijk al sympathieke gevoelens met die tijd, al waren die me eigenlijk al bekend.

 De verstoring van deze ontwikkeling door de Ie en daarna door de IIe wereldoorlog heeft het welvaartspeil zover teruggegooid, dat het tot 1970 (!) heeft geduurd, voordat we terug waren op het niveau van 1914. Haast onvoorstelbaar. Akelig wordt het dan bij de laatste alinea:

 "Dass es gleichwohl in einer Welt des Wohlstands, des Handels und der offenen Grenzen beinahe von einem Tag auf den anderen zu einem Zivilisationsbruch kommen konnte, das bleibt die beunruhigende Parallele zwischen 1914 und heute - auch wenn die Gefahren heute allem Anschein nach weniger aus dem Militärischen herrühren als aus den Turbulenzen auf den Finanz- und Währungsmärkten."

"Wir waren schon ziemlich weit." Ralph Bollmann, FAS 29-12-2013, nr. 52

Hobbelen

 Kraak- en smaakloos kabbelen de uren voort. Waarbij 'voort' de foutieve indruk zou kunnen wekken, dat het vooruit gaat. Dat blijft voorlopig discutabel. Het is meer meanderen en daarbij van hoog naar laag, de gemakkelijkste weg ipv omgekeerd. Kan beter kortom.

 Kan me trouwens niet voorstellen, dat dit interessant is om te weten. Wat weer volkomen onbelangrijk is, omdat ik niet op het toetsenbord roffel om iets of iemand zonodig van mijn wel en wee op de hoogte te houden. Ik blijf, omdat ik schrijf. Laten we het daar een beetje op houden. Het is één van de mechanismen, waarmee ik mezelf boven het drijfzand heb weten te houden. En al is het gevaar van definitief in de diepte verdwijnen grotendeels verdampt, hoog en droog is mijn leven nog lang niet. Het verhalen blijft kortom functioneel voor mezelf.

 In feite is het -een beetje achteraf- de enige stabiele en structurerende waarde geweest in de afgelopen jaren. Dat het daarbij soort van pseudo-openbaar is gebleven, is meer toeval dan keuze. En gezien de zeer beperkte lezerschaar mag ik me in een hoge mate van exclusiviteit verheugen. Dat idee is weer niet verkeerd. Dat staat me wel aan. Ik en exclusief hebben wel wat met elkaar. Mag best wel een vreemde relatie genoemd worden, wat wij hebben. Iets raars, wat kan bestaan dankzij een liefde voor pootje baden en een hekel aan zwemmen. Misschien dat ik dat nog een keertje ga uitleggen, maar nu niet.

Boempats!

 De negende en de target voor de maand is binnen .... Ellende loont in de schrijverij. Het bewijs wordt iedere keer opnieuw geleverd. Het moet wel met wat variatie anders zal het vast een keer tegen zichzelf in gaan en de boel blokkeren. Voorlopig ziet het niet naar een blokkade uit. Tenminste één terrein waarop de zaken geen overdreven extra moeite kosten om ze voor elkaar te boksen. Maar dat betekent niet, dat ik mijn dagen voorlopig achter de Pc ga slijten. Daar zit ik al meer dan voldoende, ook zonder bonusbesteding.

 Dat 'iedere dag iets' moet ook weer voor de rest gaan gelden. Het is, dat het me net weer te binnen schiet. Zoiets heet dan duidelijk nog niet eigen gemaakt te zijn. "Daar gaan we dan maar weer, voor de zoveelste keer verandering in proberen te brengen", zei hij, zuchtte diep en keek glazig in de rondte.

 Nee, in vijf minuten is dat niet gepiept en in 10 ook niet, maar het gaat zeker gepiept worden, is het niet vandaag dan morgen. Hou eens op. Sinterklaas is voorbij. Voor mij, geen kip of ei. Ik zoek me een doel en sta op van de stoel ..... Als je nou een staaltje persoonlijke dwarsliggerij wil zien, dan is het dit wel. Ik tegen mezelf .... Hoelang weet ik me daar al mee te vervelen??

Specialist

 Voorlopig geen vlaggen of wimpels. Blijft strontvervelend maar schijnbaar heb je minimaal één mislukte versie nodig voordat het soufflé in de gewenste glorie uit de oven komt en wenst te blijven staan ook. Laat we d'r iets positiefs uit poeren: Mocht ik nog eens aan de slag moeten, dan ben ik direct inzetbaar als allround personal damagemanager. Je zou er nog voldoende malloten voor vinden ook, vrees ik.

 Voorlopig werken, dus. Niet het normale werken, maar werken aan het werken. Ik moet toch wel een gigantische bloedhekel aan het normale bestaan hebben opgebouwd in de afgelopen jaren, om bij ieder vieren van de teugels in een guerilla-achtige strijd met mezelf te verzeilen, voordat de draadjes weer stevig in de hand liggen. Misschien, of beter waarschijnlijk speelt zoiets al veel langer en heeft het in de afgelopen jaren enkel de gewenste aanhechtingspunten gevonden. Maar behalve dat me dit te serieus wordt, schiet ik er niks mee op, als ik weet of het mechanisme te danken is aan de wirwar rond de dood van Yoland en of ik daar al tientallen jaren in stilte aan heb lopen timmeren. Ik zit er nu mee en het zit me danig in de weg, mag ik wel zeggen.

 Maar allez, hebben ervaring en laten we ze gebruiken. Omkopen, slijmen, manipuleren, accepteren, beetje duwen en trekken, overtuigen en/of omlullen en dan zal het zo langzaam aan wel weer beginnen te functioneren. En dat terwijl het toch allemaal zoveel makkerlijk zou kunnen. Het houdt je van de straat, zullen we maar zeggen.

Slapjes

 Nope ... nog steeds geen swingend voorwaartsgerichte move. Desondanks had de middag slechter gekund. Beter ook. Makkelijk zelfs.

 Sta je midden in de door jou zo gelieve drukte van de menselijke mierenhoop en de enige innerlijke reponse is "Wat môt ik hier?". Dan klopt er iets niet. Tenminste in mijn geval. Daar kon vandaag ook geen krant tegen op. Daarbij wilde de iPad niet, wat je rustig als teken aan de wand kunt zien, en smaakte de koffie voor geen meter en de rosé niks beter. Niet. Dus.

 Gelukkig glijdt het tegenwoordig van me af  en ben ik er verder niet overmatig mee bezig. Het zij zo. Zoals het vanavond ook weer donker werd en morgen ergens het licht weer verschijnt. Niet dat ik me er bij ga neerleggen. Bij mezelf dan wel te verstaan. Ik denk niet, dat ik de loop van de planeten kan veranderen, die hoop heb ik opgegeven, maar aan mezelf valt nog wel wat te sleutelen. Alleen wel op de momenten dat het hout snijdt en niet tegen de klippen op.

 Dus we laten de dag van vandaag gaan en wachten vol spanning wat morgen gaat brengen.

Voorkennis

 Nee, dus. Vandaag is het het niet en gaat het het ook niet worden. Nu heb ik twee reëele mogelijkheden. De eerste is, dat ik me de rest van de dag, de middag dus, ga kwellen om er toch iets van te maken. Die middag kan ik in globale lijnen voorkauwen. Ik loop mezelf continu voor de voeten, het humeur pakt zijn biezen, de moraal laat het na veel gekreun afweten en het lijf draait zich slag voor slag verder in een kramp. Ik word er niet blij laat staan gelukkig van en als kers op de taart, staat me waarschijnlijk een nacht te wachten, waar de honden geen brood van lusten.

 De tweede mogelijkheid is mezelf eerst eens uitgebreid onder de douche te zetten. Stevig schrobben en soppen, schurend afdrogen, schone kleren, optutten en wegwezen. Het is laat, dus verder denken dan Limoges heeft weinig zin. De middag houdt dan iets onvoorspelbaars. Dat kan goed gaan en het kan goed fout gaan. Voor een verzachtende lunch kom ik te laat in Limoges aan. Maar het weer maakt rondstruinen mogelijk. Beetje neuzen hier, wat snuffelen daar, zitten, kijken, koffie, schrijven en misschien een krant. Het kan de zo node missende duw in de rug opleveren of op eenzelfde soort beroerde nacht uitdraaien.

 Het is zo'n beetje 50-50 in het tweede geval, denk ik. Nou, zeg het maar ....

Wegen

 De tekenen wijzen in de goede richting. Da's een welkome stap vooruit, maar zijn benne we d'r nog niet. Ergens moet die zure appel nog liggen, die ultieme traktatie waar toch steeds weer de tanden ingezet dienen te worden. Zo rondblikkend is er vooral niets te zien. Voorlopig dus nog geen spoor van appels.

 Voordeel van plat getreden paden is, dat je weet, wat je te wachten staat, voordat je blikveld het omvat. Lekker anticiperen, dus. Of ik dat vandaag ga doen, ga ik me in alle rust bedenken. Een uitgangspunt waarbij de kans op enige 'actie' bijvoorbaat zo goed als uitgesloten is. Maar indachtig koeien en hazen en het feit dat je zonder schieten in ieder geval nooit raakt, gaan we toch een gooi doen. Beter gestaag en door, dan spurten en prutelen.

 Ik heb slechtere startmomenten meegemaakt. Een week zonnetje schijnt, nog steeds voorjaarstemperaturen, een humeur dat openstaat voor beter, een redelijk soepel lijf, een neutrale moraal .... geen verkeerde voorwaarden, mocht je er iets mee willen. Tsja, da's de vraag ....

Nederdalen

 Net de dagboekbijdrages van de laatste 7 weken uit de cloud naar beneden gehaald en uit de digitale nevelen verwijderd, zo dat al kan. Wat dan steeds weer opvalt, is dat de voorafgaande weken heel wat roeriger zijn geweest, dan ik er hier vandaan op terugkijk. Het blijft heftig op- en neergaan al zit het gemiddelde inmiddels ruim boven de nul. Dwarse nachten, hakkelend geschakel, hardnekkig foute gedachtengangen enerzijds maar aan de andere kant, zeker voor de feestdagen, het zoeken en vinden van bruikbare ideeën, goede initiatieven, die wil om er iets van te maken en het onvermoeibare steeds maar door- en doorgaan. Op momenten als vandaag weet ik mezelf op die manier te stimuleren. Was niet voor niks, dat ik de boel uit de cloud heb getrokken.

 Wat ook opvalt zijn de gaten, die inmiddels vallen. Na de krimp van de hoeveelheid tekst per keer, die al wat langer gaande is, vallen steeds vaker dagen weg. Een bekend en niet verkeerd fenomeen. Hoe beter het gaat, hoe minder ik schrijf. Op het blog lijkt het soms andersom te werken, wat best zou kunnen, maar in mijn dagboekaantekeningen is dit mechanisme al vaker voorbij gekomen. Als het leven naar wens gaat reflecteer je niet of nauwelijks. Je staat niet stil bij wat gebeurd en neemt nauwelijks de tijd om het gebeurde te laten bezinken. Je ploft moe in je bed en springt er vol verwachting weer uit. Bij het idee word ik voorlopig vooral moe ...

Hervatten

 We hebben het ergste weer gehad, denk ik. De storm in mijn hoofd luwt. Wat kleine dingetjes gedaan voordat de heuveltjes de kans zouden zien tot bergen door te stoten. Nu de grip hervinden op wat uit mijn handen is gegleden. Initiatief, perspectief, vormgeving, het relativeren en de controle ..... Bah vies, maar o zoooo belangrijk willen zwieperts als gisteren en vandaag mij niet te pas en te onpas overvallen. Voor mij geen einstürzende Neubauten, maar steeds opnieuw moeten beginnen met restauratiewerkzaamheden gaat op den duur ook vervelen. Controle, dus!

 Morgen in overdrachtelijke zin waarschijnlijk weer tijd voor de afwas. Er is ook echt afwas te doen, maar daar wringt de schoen niet. Het schonen, ruimen en ordenen moet in mijn hoofd gebeuren. Een bezigheid die goed samengaat met mijn handen in het zeepsop stoppen. Dat zijn dan de eerste twee vliegen in één klap. Vervolgens moeten ideeën gestut, gedachten bijgeschaafd en de voortgang van mijn voornemens gecontroleerd worden. Alles beheerstaken, bezigheden die niet tot de selecte kern der persoonlijke favorieten behoren. Dan kan begonnen worden met het beginnen aan wat gedaan moet worden. Het wordt echt tijd, dat het grote omschakelen definitief naar het verleden geschoven kan worden. Nooit gewild en toch in verzeild geraakt.

Termen

 'Dralen' is het juiste woord. Het heeft iets van wachten, ijsberen, twijfelen, aarzelen, aanlopen en terugrollen. Hoewel niet onmogelijk, blijft het aan je eigen haren uit de zooi trekken een nauwluisterende bezigheid met vele in elkaar grijpende tussenstappen, waarbij volgorde en afwisseling niet onbelangrijk zijn. Was het maar gewoon ff "Hop" en verder. Zo werkt het echter niet, daar ben ik inmiddels wel achter.

 In eerste instantie valt dat niet op. De ellende was van dien aard, dat iedere verandering eigenlijk niet anders kon dan een verbetering zijn. Dan let je verder nergens op en geeft zo nodig nog een ruk extra. Inmiddels luistert het nauwer. Het ergste leed lijkt geleden. Het gevaar voor 'kopje onder' is geweken, maar op de kant sta je nog lang niet. Behalve dat dit besef vermoeiend is en soms ook ronduit teleurstellend, blijft weinig anders over dan doorgaan, opnieuw energie verzamelen en verder ploeteren. Ook op momenten als deze waarop je het eigenlijk zat bent. Maar dat maakt niet uit, want zat ben je het al een tijdje en zolang je niet op die kant bent geklommen, zal daar weinig in veranderen.

 Het zijn van die momenten, waarop een beetje externe input op het juiste vlak kleine wonderen kan verrichten. Maar ja, wonderen zijn geen alledaagse kost, dus meestal mag je zelf opzoek naar het gewenste duwtje in de rug. Zo ook nu weer. Al zou ik langzamerhand niet meer weten, waar ik dat missende extraatje zou moeten zoeken.

Muren

 Zooooo, dat ging lekker en ook weer niet. Hier wordt weer tegen vanalles aan gehikt ipv erdoorheen geprikt. Bonken tegen een muur. Als je jezelf zo een beetje volgt, passeert het ene patroon na het andere. Die patroonherkenning zou moeten helpen bij het oplossen van de onderliggende oorzaken. Helaas werkt dat zo niet of anders, op een voor mij minder heldere wijze dan het patroon doet vermoeden. Door blijven bonken op de betreffende muur is tot op heden niet de juiste oplossing gebleken. Muur en ik zijn aan elkaar gewaagd.

 Volgende poging wordt de bekende omtrekkende beweging. Nu lukt het best om die muur uit het zicht te laten verdwijnen. Makkelijkste methode is à la Struisvogel de kop onder het maaiveld steken, maar echt verdwijnen doet die muur daar niet mee. Ook niet als je stug de andere kant oploopt. Het kan ff duren, maar uiteindelijk sta je weer voor dezelfde muur en bovendien -ra, ra- aan dezelfde kant.

 Dus, erdoorheen werkt niet, d'r omheen werkt niet. Dan er onderdoor? Heb ik dat al eens geprobeerd?

Plaatjes

 Hhmmmmm, wat zou het toch heerlijk zijn, als je je toekomst bij elkaar zou kunnen lullen of schrijven. Beetje van dit, beetje wat anders, iets extravagants, het banale niet vergeten. Ik zou het wel weten. En dan laten we de wulps wiegende maagden ff buiten beschouwing, maar een Jura Giga 5 met bluetooth geregelde melkkoeler en bijpassende kopjeswarmer zou ik wel op prijs weten te stellen. En dan praat ik pas over wat al bestaat en ik niet bij elkaar hoef te bedenken.

 Heerlijker wordt het als je de teugels van je geest kunt loslaten en het brein alle vrijheid heeft. Nou, dan ga er maar voor zitten. Niet dat mijn wensen extra-ordinair zijn, maar een inpandig verwarmd zwembad met sauna zou ik wel weten te waarderen. Dan betaal ik die masseur of masseuse zelf wel 1 of 2 keer per week. Helaas stopt het dan direct. Meer weet ik niet te verzinnen. Is dat tevredenheid of heet dat armoe??

 Natuurlijk wil ik wel ieder jaar in de koudste tijd ertussenuit. Misschien Barcelona of Thailand of domweg onderste boven hangen in Nieuw Zeeland, maar dat heeft niet zoveel met vormgeving en meer met de onverzadigbare wensbehoefte van de mens te maken. Zo komt er vast ook een moment, waarop ik de leeftijd zou willen stoppen, een schop wil die zelf spit en douche als een autowasstraat.

Kern

 Zò, dit was min of meer het rationele deel. Nu dat 'normale deel' beweegt, is het tijd voor de geesten en demonen, voor de brei waar je nooit of te nimmer een vinger in krijgt. De dreiging van een onuitgenodigde stok in je moeizaam opgang gebrachte raderwerk.

 Het is 2014 en geen 2008 of erger, 2010. We kennen kortom onze eigenheimers en laten ons niet meer voor elk kar spannen. Dat scheelt, maar het is natuurlijk slechts die ene slok. Het blijft belangrijk de rest van de borrel niet te onderschatten. Het ongrijpbare van de shock, het trauma, de nare ervaring of hoe je het ook wilt noemen, dat de dood van Yoland in mijn leven heeft getorpedeerd is een meer dan wenselijk actieve angstbeleving. Waar een ander met de neus op de feiten gedrukt moet worden en het dan nog vrolijk kan ontkennen, is bij mij een vluchtige hint voldoende om alle alarmtoestanden en beveiligingssystemen in fase rood+++ te verzetten.

 Dit hanteerbaar maken werkt niet via ontkennen of negereren maar enkel via herkennen en relativeren. Wat eerst nooit bestond, tenzij ik er op onoverkomelijke wijze mee werd geconfronteerd, bestaat nu permanent tenzij ik in staat ben om het te ontzenuwen, zo snel ook maar een fractie ervan ergens de kop opsteekt. Dank dit, mijn levendige fantasie en een aardig geheugen zit ik mezelf met enige regelmaat in de weg. Inmiddels vertrouw ik op het halen van deze finish. Maar dan .....?? Ik zie beren en bergen. Twee begrippen die voor mij eerst een heel andere betekenis hadden.

Stoempen

 We zijn er nog niet. We moeten nog doorgaan. Alsmaar doorgaan. Niet zozeer tot we aan het gaatje zijn, maar tot de massa het gewenste geheel is geworden. Het heeft iets weg van stamppot maken, vandaar dat de titel me te binnen schoot. Voor stoempen moet je kennelijk lange benen hebben, maar ook met mijn korte pootjes lukt het zonder problemen. Zit ook niet op de fiets, vermeng ook geen rauwe andijvie met krokant gebakken spekkies en dampend gare aardappelen. Ik drink Champagne, fles moet tenslotte leeg, en probeer het gewenste besef tot in de uiterste hoekjes van mijn kleine tenen en de linker oorlel te stampen. Vooral die oorlel is belangrijk.

 Dat gaat natuurlijk niet lukken. Daarvoor wordt wel een hele machinerie wakker gerammeld, die al veel te lang heeft staan dutten en roesten. Je zou het lawaai moeten kunnen horen. Beangstigend en uitdagend tegelijk. Je wilt het niet weten, maar bent wat blij het te horen. Er wordt gebokt, gekrast, geprutteld, geknald, geknetterd, gepiept, klagelijk gejankt, geaarzeld, angstaanjagend gezwegen, geknarst, weer een knal en alles min of meer weer van voren af aan.

 Het beweegt ..... een klein wonder. Nu smeren, poetsen, schonen, vetten, tanken, de zwakke broeders vervangen en het zooitje op temperatuur laten komen. Mij wacht een spannende tijd.

Doordringen

 Na het jarenlang schudden van de kaarten is het tijd om ze te leggen. De tarot komt straks, nu eerst gewoon de dagelijkse feitelijkheden. Het gegeven moet doordringen in de realiteit van het bestaan. Toen ik het een paar dagen geleden over 'schakelen' had, was ik hier nog niet mee bezig. De 'achterafgekkies' zouden nu natuurlijk concluderen, dat ze iets voorgevoeld hebben. Dat is niet het geval. Die hele verandering hing al een tijdje in de lucht en die balletjes heb ik zorgvuldig in de hoogte gehouden. Ik kon ze niet gebruiken in het dagelijkse doen en laten en in feite komt het nog steeds niet uit om de boel door elkaar te laten lopen, maar anders kan inmiddels ook niet meer. Dus laat maar komen en zien hoe we alles in de juiste banen weten te leiden, wat zeker weten zal lukken.

 Daarvoor moet het besef wel doordringen in alle vezels, cellen en dna-spiralen, z'n weg vinden tussen alle wensen, gedachten en ideeën door. Het moet beklijven, eigen gemaakt worden. Het moet gaan leven, groeien, bloeien. Het moet er zijn om mee te stoeien. Kasten moeten open, sluizen dicht en/of omgekeerd. Stromen moet het en dan het liefst bergop!!

Breuken

Ook met ervaring blijft het spannend. 1974, 1976, 1980, 1994, 1999 en nu 2014. De grote veranderingen in mijn leven. Ommezwaaien. Rigoreuze breuken met wat er aan voorafging. Gemakshalve neem ik alleen de wendingen, waar ik zelf voor heb gekozen, niet die me door anderen of omstandigheden werden opgedrongen. En eigenlijk tellen van de bovenstaande jaartallen alleen 76, 80 en 99. Definitief weg uit het ouderlijke nest, samenwonen en emigreren. De rest was inleiding of reprise, zoals het ook dit jaar voornamelijk reprise zal zijn, maar dan van al het voorgaande bij elkaar.

 Moeders zal eindelijk de hoop definitief moeten opgeven, dat ik terugkeer en neerstrijk in de nabijheid van haar nest. Na de scheiding in Utrecht heeft ze hard gehoopt, dat ik het studie-avontuur aan de kant zou schuiven. Na de dood van Yoland had ze weer de hoop, dat ik mijn bullen zou pakken en dit keer definitief zou terugkeren. In de afgelopen jaren is dat onderwerp bij ieder treffen op de meest gevarieerde en subtiele wijzen ter tafel gebracht. Dat het nu nog verder weg gaat, zal het niet makkelijker maken.

 Na Nederland als geboorteland waar ik nooit iets mee heb gehad en het nog steeds niet heb en Frankrijk als droomland, maar dan niet voor mij, is het nu tijd voor de laatste move. Terug naar het deel van Europa waar ik me door de jaren heen altijd het meest prettige heb gevoeld. Slovenië had gekund, net als Kroatië of Hongarije, maar dubbeltjes rollen soms raar en Trans-Sylvania heeft meer te bieden dan maagden, knoflook, kruizen en houten spiezen.

Beeldverdraaiing

 Zolang ideeën praatjes blijven worden geen gaatjes gevuld. Da's makkelijk, op prettige afstand, heeft iets filosofisch's, eindeloze mogelijkheden, veel vrijblijvendheid en vooral geen enkele consequentie. Moeten echter de puntjes naar de paaltjes is het einde verhaaltjes ... Dan staat het diepe te wachten en zal er gedoken moeten worden. Voordat het zover is, staat er nog een hoop te gebeuren en ineens is de tijd niet de zee meer, die je zou willen hebben.

 Wat moet gebeuren begint hout te snijden. Het gebrek aan zin verbleekt, hoera!! Er ontstaat beweging. Knoppen verschijnen. Groei. Nog ff en de stress steekt z'n kop op. Zover zal het niet komen. Toch is het slikken nu de zelfgestelde data binnen de grenzen van het lopende jaar zijn opgenomen. Het is weliswaar nog steeds verder dan morgen of volgende maand maar wel in dit jaar.

 Tijd om de ideeën, gedachten en overpeinzingen in te dikken. Keuzes komen er aan. Beslissingen vallen niet meer te ontwijken. Links maakt rechts onmogelijk. Het is verhuisdoos of container en alles onverdroten voorwaarts gericht. Achteruit is verleden tijd. Countdown has started.

Omkleden

 Misschien is het eerste gewin katte(n)gespin, maar, dat neemt niet weg, dat ik langzaam de plek in mijn eigen huid hervind. Kost altijd weer eventjes. Zo makkelijk is het allemaal niet, al lijkt het erop, zolang de gebaande paden maar trouw worden gevolgd. School, vervolgopleiding, baan, relatie, nageslacht, generatie-overdracht, ouwe dag en tenslotte een vreugdevuurtje. Zo min mogelijk vraagtekens plaatsen en nog minder nadenken en het is alsof je HB-sigaretten rookt ...

 Laat ik nou bij een aantal van die fases een wat kritische instelling hebben gehad, bij een aantal een beetje van de draad zijn afgeweken en voor de rest graag mijn eigen inzicht zou willen laten prevaleren en je snapt dat het verwisselen van huiden enige kras- en schuureffecten met zich meebrengt. Daarom is het echter deste prettiger, als er na een hoop geprobeer eindelijk iets lijkt te passen. Stel je voor het past werkelijk! Joepie, joepie en dan nog ff een extra dansje.

 Vandaag op de terugweg weer dikke drukte in de wegrestaurants en vooral veel van die 'overgelukkige' jonge ouders. Mopperend op elkaar, corrigerends naar de kids, radeloos qua sturing, snot vegend bij het grut, draagezels voor speelgoed, kleding en overbodig snoepgoed, gezellig samen met het nageslacht naar de plee en dan die alom aanwezige, verlangende blik in hun ogen naar de tijd, dat hun vruchten het nest hebben verlaten.

 Ach, het had gekund. Maar toch ook nooit spijt d'r van gehad, dat het er niet van is gekomen. En ergens, het zal wel self-fulfilling prophecy zijn, maar ik ben er van overtuigd, dat ik me een hoop ellende bespaard heb en niet alleen mezelf. Dat geeft het strak trekken van dat omhullende velletje net een iets prettiger gevoel. Jammie!!

Ondersteboven?

 Zolang ik niet naar buiten kijk, klopt mijn wereld. Mijn wereld is iets van 22:30, donker en gelukkig niet te moe om onder het genot van een goed glas Armagnac de krant te lezen. Zo snel ik mijn hoofd draai en het licht buiten zie, brokkelt het mooie plaatje af. Half vijf en voorlopig nog niet donker en de kans op duister neemt vanaf nu niet bepaald toe.

 Waarom ik het nu zo graag donker zou willen hebben, laat me verbazen over mezelf. Het is een soort van gevoel. Ik betrapte me op verwondering, toen ik naar buiten keek en me realiseerde, dat het pas in de tweede helft van de middag is. Ergens is er blijkbaar haast, de behoefte om door te stoten, op te schieten met de dingen, waarmee ik bezig ben of bezig zou moeten zijn. Ik loop niet (meer) achter de feiten aan, maar neig naar de kop van de fanfare!!

 Rennen, springen, dansen, zingen? Zou leuk zijn, zelfs als het voornamelijk overdrachtelijk bedoeld is. Eén van die vele tekenen, die ik verstandigerwijs waarschijnlijk zou moeten relativeren. Maar waarom zou ik? Ik heb zolang proberen te zien, wat nergens was te ontdekken. Moet ik nu mijn ogen sluiten of wegkijken, nu niet alleen licht, maar ook feest opdoemt aan het einde van de tunnel?? Dacht het niet.

Planning

 Omcirkelen, aftasten, ontleden, ordenen, opbouwen, proeven en presenteren. Klinkt prachtig, niet? Nu nog ff doen. Da's toch zo lullig, dat tussen het bedenken en de werkelijkheid altijd zo'n extra slag zit, een omslachtige slag, eigenlijk een overbodige, als je het mij vraagt. Dat zou anders geregeld moeten worden. Misschien een tip voor het universum als de boel geïmplodeerd is en een nieuwe oerknal op het programma staat? Lijkt me een aardige verbetering tov het huidige geploeter. Scheelt bergen onvervangbare grondstoffen en ook die onvermijdelijk gebleken discussie over duurzaam en gelijksoortig geblabla kan dan naar de kant geschoven worden. Hup, je denkt en het is ipv je bent. Mocht qua reïncarnatie ook met terugwerkende kracht iets te regelen zijn, dan zet mij maar op de lijst voor na de volgens heelallige poging, maar wel graag met het bijbehorende beeldende denkvermogen. Anders laat maar zitten. Niet dezelfde zooi nog een keertje.

 Maar voor we te ver in de toekomst verzeilen, de blik richting hier, nu en mezelf rukken. Morgen zien wat het weer de komende dagen gaat doen. De binnenkomende biedingen tot meer stimuleren. Opzoek naar meer aandacht, nieuw geïnteresseerden, kortom de interne dynamiek van het verkoopproces versterken, diversifiëren en waar mogelijk aanpunten. En dan hebben we het nog niet over de afwas gehad .... Kortom, zoals gewoonlijk zal de verveling ver te zoeken zijn.

Honk

 Een uur geleden geland .... en al een uur zoekend en denkend struinend in de rondte. Het is redelijk opgeruimd dus daar kan ik me niet op storten. De honden laat ik rustig -zoals gepland- tot morgen. Dus .... ik vrees, dat me weinig anders rest dan woorden, tekst. Dan kan ik kiezen tussen productie of consumptie, tussen dagboek, blog, krant of roman. Alles in de smaken: digitaal of op papier. Doe me eerst maar gewoon soep.

Kerstig

 LOL, zeg je tegenwoordig. Vroeger lachte je je gewoon een breuk. Maakt het verschil? Daar zal ik me een andere keer overbuigen. Maar voor mijn vertrek op zaterdagochtend zag ik de postbode de laan op rijden (en later natuurlijk ook weer vertrekken) en ik vroeg me af, of misschien wel, wie weet, weliswaar met ruime vertraging maar toch eventueel het pakje was aangekomen, wat eigenlijk eind november op mijn mat had moeten liggen. En ........ ja hoor. Het deel, dat na veel hangen en wurgen eindelijk door sukkeltje Bol-punt-Com geleverd kon worden, stond weken na de op hun website beloofde levertijden op mijn brievenbus. Een beetje verlorens had het wel en dan mocht het nog blij zijn, dat ik niet 15 minuten eerder vertrokken ben.

 Gepresenteerde levertijden: direct, 3-4 werkdagen en 5-7 werkdagen!. Feitelijke levertijd: 5-6 weken en nog maar gedeeltelijk ook. Ik werd en word niet vrolijk van deze consumentenverlakkerij. Bolletje mag eens in de leer gaan bij Amazon. Daar is de aangegeven levertijd op de website eerder langer dan de tijd, die het kost om het in je brievenbus te plempen, ipv andersom. Eerlijkheid loont en met beloftes schiet je niks op, Bolletje ...... en nu graag mijn resterende geld op tijd terug en niet dezelfde ellende als de vorige keren. Ik vrees echter, dat ze ook daar niks bijgeleerd hebben.

Rouleren

 Voor het eerst sinds dagen weer op een beetje 'normale' tijd mijn bed uit. Koffie scoren, koffertje pakken en moven. 'Uitwaaien' terwijl dat niet nodig en eigenlijk zelfs ongewenst is. Het leven zou la vie niet zijn, als je alles naar wens zou kunnen laten invullen. Afzien hoort erbij en dat heb je nog in de uiteenlopende smaken van 'pro forma' tot 'was ik maar nooit geboren'. Vandaag zit het d'r vanzelfsprekend ergens tussenin. Morgen komt er vast en zeker beetje voor beetje meer ruimte voor het genieten en vanaf maandag is het dan weer zoals het hier 'altijd' is geweest in de afgelopen maanden: iedere dag weer een verrassing.

 Nu heb je verrassingen die welkom zijn en verrassingen ..... Nee, vrees niet, ik ga dit niet verder uitkauwen. De koffie zit achter de kiezen. De eerste stop zal kortom geen twee uur duren. Zou ik nog ff rekken en strekken? Nou, we het daar over hebben, de afgelopen dagen ..... Nee, ook hier ga ik niet over zeuren. Volgende week, als de normaliteit voor de laatste omvangrijke periode over mijn huidige bestaan is neergedaald, ga ik me minitieus met al het lang en breed bekende gemierenneuk bezig houden. Of misschien ook wel niet. Dat planmatige kost me in de afdeling 'moeten' al meer energie dan me lief is, daar ga ik de beide andere delen niet mee verzieken.

 Toch blijft het raar, dat je dat rekken en strekken, om daar van uit de gewenste optiek op terug te blikken, wel doet voordat je voor een uurtje op de fiets stapt of zelfs nog minder lang gaat lopen, maar niet voordat je 7 uur in de auto gaat hangen. En ook geen flitsend kleurige kleding. En al helemaal geen helm. Geen kekke outfit naar gelang het logo op de grill. Volgens mij laten hier hordes marketingmensen massaal mogelijkheden liggen.

Voorgevoel

 Onbestemd, richting zoekend, besluiteloos ... Een beetje prematuur dunkt me. Maar misschien kun je het beter maar gehad hebben.

 Al eens ergens op een afgesproken tijd op een aangewezen plek geweest, waar je zeker weten en gecontroleerd juist bent qua locatie en tijdstip, maar je na een kwartier toch de twijfels besluipen? Een situatie uit het pré-mobiele telefoontijdperk. Dat lijkt me duidelijk. Nu werkt dat geheel anders, maar toen, en dan praat ik niet over een koffie-afspraak of gelijksoortige banaliteit, maar over iets uitzonderlijks met impact, hing je vogelvrij boven een duizelingwekkende afgrond in de volle overtuiging, dat er een brug zou zijn of anders in elk geval ieder moment zou gaan verschijnen. Zoiets wat alleen in tekenfilms kan en zelfs dan zelden goed afloopt.

 Het gevoel is er en is goed. Het moment is er en is juist. De beslissingen vallen en doen dat op de gewenste plekken. Toch gebeurd niet wat overduidelijk in de lucht hangt. Iets mist er, maar wat?

Afpellen

 Een half jaar ingelopen in minder dan twee weken tijd. Dat ruimt lekker op. Even volhouden en de stoel is weer beschikbaar voor nieuwe kranten. Natuurlijk neem je je voor, de kranten ditmaal direct of tenminste in de week van verschijnen te lezen en natuurlijk gaat dat een paar weken lukken, waarna er even natuurlijk ongetwijfeld weer de klad in komt. Dan rest alleen de hoop, dat je het dit jaar niet zo helemaal uit de klauwen laat knallen als in het voorafgaande jaar. Niet dat het iets uitmaakt voor wat ik lees. Het tikt enkel aan in de uren, dat ik aaneengesloten verdiept ben in het lezen van de FAZ. Een hele avond kost toch al gauw 3 à 4 Sontagszeitungen.

 Politiek interesseerde me in Nederland al niet, heeft me in Frankrijk nooit iets gedaan, dus waarom zou ik me in de politieke gemoederen van het Duitse volk verdiepen? Dat  is al het eerste deel dat aan de kant kan worden geschoven. De sport volgt vaak onzien. Dan volgen de delen Wirtschaft en Geld & Mehr na wat vluchtige blikken en soms een heel artikel. Interessanter wordt het bij Feuilleton, Leben, Wissenschaft en Technik. Reise en natuurlijk het advertentie-deel kunnen direct bij de sport. Zo werk je je langzaam in de krant naar binnen en stapt er ook niet plompverloren uit. Inleiding, uitleiding. Voor- en nawoord. Schil en vruchtvlees. Realiteit en spel.

Routines

 Het moment komt er weer aan. Schakelen! Van de de ene routine naar de andere sleur. Gelukkig heb ik de tijd en ga die nemen ook. Geen geren en gehaast zo net in het nieuwe jaar. Vandaag begint het kantelen en het zou leuk zijn, als ik dinsdag direct de juiste benen vind om op te staan. Tussendoor nog ff 1200 km asfaltschuren, uitwaaien, omdenken, bezinken, proeven, herpakken en alles wat verder nodig is om de draad van 2013 in 2014 op te sporen en te pakken.

 Tijd die je brengt wat je wilt, gaat altijd sneller dan je lief is. De afgelopen, bijna twee weken zijn voorbij gevlogen in warp5 of misschien wel 6. Echt vakantie. Een harde landing behoort dus zeker tot de mogelijkheden en misschien weet ik het wel te voorkomen. Vandaag echter niet bezig zijn met de zorgen van morgen. Vandaag heerlijk een beetje uitlopen, ererondje voor mezelf draaien, de ingedutte spieren met liefde wekken, nagenieten van het genotene, wat staartjes meepikken en me realiseren dat het voorlopig nog geen dinsdag is.

Weinig

.. Pffrrr, weer niks.
... Wat is??
.. Niks.
... Waarom dan die verzuchting?
.. Omdat het niks is...
... Hoe bedoel je?
.. Mijn niks?
... Wat anders?
.. Niks lijkt me niks.
... Nee, dat is niet zo.
.. Ooo, vertel 'ns.
... Nee, nee. Ik voel dat het anders zit.
.. Prachtig. Leg 'ns uit.
... Draai de boel niet om.
.. Ok. Niks dan.
... Hier kan ik niks mee.
.. Was ook niet de bedoeling.
... Wat was niet de bedoeling?
.. Dat je iets met mijn 'niks' ging doen.
... Wat doe ik verkeerd?
.. Niks.
... Nee, dat niks, dat ken ik nu wel.
.. Nou dan.
... Hoe bedoel je?
.. Ik?
... Nee, de Paus.
.. Ik bedoel niks.
... Ppffff, ik snap d'r niks meer van.
.. Ik denk, we snappen elkaar.
... Ik kan je niet volgen.
.. Geeft niks.

Universeel

 Adem in ..... adem uit
 2014, 2014, 2014, 2014, 2014 ....... (trommel licht met je vingers op het borstbeen)
 Zoek een plek, die je een goed gevoel geeft.
 Plaats je voeten schouderbreed uit elkaar.
 Laat je benen 'door je voeten' de grond indringen.
 Adem in ..... hou de adem enige tellen vast en adem zuchtend uit
 Voel je voeten één worden met de aarde (Liever niet op beton.)
 Herhaal je mantra neurieënd.
 Laat je billen langzaam zakken.
 Haal de opener uit je achterzak.
 Trek de Duvel open.
 Vul het glas tot aan de rand.
 En GENIET!!

Over

 Pfff, dat hebben we dan weer gehad. Wachten voorbij, we kunnen weer verder. Hoe was het ook weer met dat nieuwe jaar en die nieuwe ronde? Precies, nieuwe kansen. En kansen moet je kietelen, anders komen ze niet in beweging. We gaan kortom weer kietelen. Strategieën van stal halen, mogelijkheden aanboren en kansen benutten. Bij de pakken gaan we niet neerzitten, maar die vullen we voor de verhuizing, die er onoverkomelijk aan zit te komen.

 Van de opzwiepert in december is pas een deel gerealiseerd. Na het komende weekend mag een volgende deel zich op mijn aandacht verheugen. Was natuurlijk leuk geweest, als het resultaat zonder was bereikt, maar wat niet is, is een feit. Het blijft natuurlijk linksom tegen rechtsom lullen, maar mijn wens is me inmiddels duidelijk en laat weinig meer te wensen over aan anderen.

 We zijn diep gedoken de afgelopen jaren en niet alleen qua prijs voor deze plek, maar die duikvlucht is teneinde .... ook voor deze plek!

Vloerbedekking

 Wat verzinnen mensen toch een hoop lelijkheid bij elkaar in de hoop, dat ze het verkocht krijgen. Kwaliteit qua goed of minder laat ik vooralsnog maar in het midden. Hoewel soms overduidelijk (niet) aanwezig ben ik er vooral gewoon niet mee bezig geweest. Gewoon afmetingen, kleuren, vormen en vermeende kwaliteiten qua krasbestendigheid, vochtwerendheid en slipbestendigheid.

 Vloertegels zijn stukken minder gevarieerd dan muurtegels. Dat scheelt zou je denken, maar dat is dus mooi niet het geval. Iedere nuance wordt breed uitgemolken en door iedere firma als eigen en bijzonder gepresenteerd. En d'r zijn erg veel tegelproducenten ....

 Qua vloer is het donkere natuursteen, beige marmer of kleitegels wat de klok slaat. Alles nep en namaak. Soms best aardig, vaak niet meer dan een foto-print op tegelformaat, waarvan je de pixels kunt tellen als je op je knieën gaat zitten. Qua muur kun je werkelijk alle kanten op; natuur, echt nep, strak, geribbeld of van welk ander reliëf voorzien, kleuren die de regenboog nieteens kent en dan nog alle mogelijke patronen, met randjes, meterlang en smal tot vierkant en centimeter-klein. Jaren zestig, psychedelisch, bloemen, etc, etc, etc.

 En dat waren pas twee winkels ... En eigenlijk heb ik maar één iets gezien wat me aansprak, al weet ik nog niet precies, waar ik er wat mee zou willen. Witte tegels, wat langer dan breed en hier en daar opgesierd, of misschien moet ik zeggen; opgevrolijkt door kleurrijke kikkers, ik bedoeld vlekken kleur die de indruk van een kikkers wekken. Die waren echt leuk. Misschien een randje boven het aanrecht in de keuken? Dan nu alleen de keukenvloer, badkamervloer en badkamermuren nog, zoals dat ook al vanmorgen het geval was.

1ste

 Als altijd weer een dag van helemaal niks zo'n nieuwjaarsdag. Daar hoef je nieteens dronken voor geworden te zijn, mag je best het schansspringen voor missen en ook het concert uit Wenen overslaan. Net zo'n dag als eerste kerstdag nadat de cadeau's, als die er al zijn, zijn uitgepakt en er niks bij zit, waar je je de rest van de dag mee bezig kunt houden. Wat moet je met zo'n dag, waar je de laatste weken toch mee bezig bent geweest, alsof het iets bijzonders was? Uitzitten. Meer zit er niet in. Zelfs koken blijft beperkt tot opwarmen. Enige lichtpuntje zijn al die aangebroken flessen wijn. Hoewel enige beheersing daar weer op z'n plek is, als je de tweede dag van het nieuwe jaar tenminste niet terecht brak door de dag heen wilt zwalken.

 Ik wacht het tweede graads wachten en vraag me ondertussen af welke tekenen ik in welke richting zouden zou moeten, mogen of kunnen duiden. Mijn nagels zijn nog alle heel en zoals gewoonlijk veel te lang. Ik heb niet meer last van slapeloze nachten, dan normaal al het geval is en ook geen vreemde knopen in mijn darmen. Wachten zal nooit mijn hobby worden. Mijn hobby is "Allez, realiser!!" Daar zitten al meer dan voldoende nare kanten aan, daar hoeft ik geen wachten meer bij.

 Morgen tegels kijken om enigszins een indruk te krijgen van welke delen van het aanbod simpelweg weggestreept kunnen worden. Smaak en aanbod matchen zelden. Het wordt weer compromissen smeden en dan hopen, dat ze straks aan de andere kant van Europa iets in vergelijkbare uitvoering en kwaliteit, indien mogelijk van dezelfde firma of soortgelijks te bieden hebben. Ik voel iets met bomen en bos op me afkomen.