Een moeilijk voor elkaar gebokste zondag. Laat op, met de jonge honden gelopen, een soort dagplanning proberen te coördineren. Weer melk met een verkeerd smaakje, familiebesoignes en uiteindelijk in Sibiu terechtgekomen. De extra's waren op dus naar de hypermarché.
Twee uur strijd. De strijd tussen mogelijk en noodzakelijk. Het begint altijd met het laatste en verzandt in het eerste. Je vergapen aan de haast eindeloze variatie in het aanbod van vrijwel elk artikel. Ik verbaas me dan over het feit, dat ik desondanks niet precies kan krijgen, wat ik wil of het produkt, dat er twee weken geleden wel was, nu nergens te vinden is. Maar dat kan ook stukken eenvoudger natuurlijk en dan loop je "OOOOOoo"en "Ahaaaaaaaa" roepend van het ene schap naar het andere en, als je niet uitkijkt, heb je de boodschappenwagen vol liggen met dingen, waar je eigenljk niet voor kwam. Zelfs extra's kennen hun gradaties.
Terug op het platteland de koelkasten gevuld en gegeten, deels van de inkopen, deels van de tuin. De avond afgesloten met een discussie over de veranderende tijd ahv de alsmaar niet verkochte varkens. Inmiddels ongeveer 200 kilo het stuk. Een vreemd gesprek waarin mensen iets verweten werd, wat we zelf net gedaan hebben: naar de supermarkt gaan, als je iets nodig hebt ipv complete wintervoorraden aanleggen. Mensen zijn minder geïnteresseerd in een heel of half varken, dan in de voorgesneden porties van het gewenste soort. Een varken is leuk voor jezelf en dan -wat mij betreft- nog liever verwerkt in worsten dan opgedeeld in onderdelen. En spek ...... spek is iets van de verleden tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten