Kijkend in de richting van wat onverstaanbare klanken, zie ik de kop van de buurman boven de schutting uitsteken. De schutting is nog geen twee meter, maar hij zal toch op het uiterste puntje van zijn tenen hebben moeten staan om er bovenuit te steken. Ik werp automatisch een blik op mijn honden. Ik tel d'r drie en dat is incl. beide jonkies. Dat kan dus het probleem niet zijn. Iets met Katrien dan? Die zie ik niet en de man moet nog steeds niks van de oude en voor hem vooral te grote honden hebben.
Ik de tuin in en zie Katrien gewoon op ons deel grazen. Op hetzelfde moment baant de buurman zich een weg door het meer dan zijn lengte hoge onkruid in onze tuin. Hij probeert mij vanalles te vertellen. Ik begrijp dat het om het onkruid en de tuin gaat. Nu wilde ik daar net iets mee gaan doen, maar niet in de hele tuin en niet gemotoriseerd. Hij praat nog wat tegen me aan, loopt dan weg en komt terug met een zeist, diept een slijpsteen uit zijn diepe zakken, haalt die langs het mes en begint het lagere en versere onkruid te maaien. Prachtig gereedschap, altijd al gevonden.
Maar waar het hem, volgens mij, om ging, was het hoge en deels verdroogde spul tussen zijn en onze tuin. Ik alsnog mijn bosmaaier van stal gehaald en behalve het hoge deel ook iets meer dan de helft van de rest meegenomen. Uurtje werk, goor van kruin tot en met de punt van mijn schoenen .... dat wat ik eigenljk niet meer zag zitten vandaag.
Toen ik stopte kwam de buurman terug en hebben we, onder het genot van een paar wijntjes, vreemde klanken naar elkaar uitgestoten. Begrepen heb ik er weinig van, maar de man bleef maar doorgaan, zoals ik dat inmiddels van hem gewend ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten