Bedtijd, voor mijn gevoel. Niet afgebrand, maar wel de hele avond bezig geweest met dingen, die ik niet gedaan zou hebben, als ik inmiddels de gewenste controle over mijn leven terug zou hebben gehad. Globaal gezien weinig verkeerds. De pijn zit 'm in de nuances. Maar oké, we gaan weer zes dagen kleien en dan zien we op de volgende rustdag wel weer wat waarvan wel of niet terecht is gekomen.
Nu kan ik een opsomming laten passeren, maar, behalve dat mijn hoofd daar niet naar staat, lijkt het me weinig zinvol. Het zijn dezelfde accenten, die de aandacht verdienen. Het zullen dezelfde pijnpunten zijn, die dwars liggen. Een week zoals de afgelopen weken zijn geweest en helaas de komende weken nog zullen zijn.
Ondertussen rest me, behalve hopen, enkel het verder ploeteren met de lopende zaken. De trein op de rails èn in beweging houden, dat is waar het om gaat. Als dat lukt, mag ik zoveel mopperen als mij lief is, dan wel goed doet. Het is de noodzakelijke afleiding op weg naar het steeds maar weer buiten mijn bereik geschoven eindresultaat. Ooit, ooit gaan we het vastpinnen en genieten. Ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten