Begin ik te wennen aan wat onwerkbaar leek of begint zich zowaar een soort normaal leven af te tekenen? Ok, ik neem allerlei onmogelijkheden voor lief (Lief, hè!?) maar daar kan de normalisering toch moeilijk vandaan komen. Waarschijnlijk beginnen er toch patronen en mechanismen in te slijten of mechanismen patronen in te slijten, die een stabiliserend effect hebben op de beleving van alledag.
Een beetje van dit, een beetje van dat, wat voor mezelf, iets samen en helaas ook nog steeds zaken voor het algemenere, maar verder zinloze nut. Bakens zijn verzet, marges aangepast of ingewisseld. Wat een paar maanden geleden nog een geheel nieuw leven was, krijgt meer en meer routineuze trekjes. Net zo afstotelijk als aantrekkelijk, maar vooral toch werkbaarder!
D'r valt nog veel bij te schaven en anderszins aan te passen, maar paden beginnen zichtbaar te worden door het plattreden. Stug gaan voor wat je in je hoofd hebt gezet, is toch de enige methode om gewenste en herkenbare resultaten te scoren. Morgen weer en graag meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten