Daar is weer die rare weerstand tegen ogenschijnlijk simpele zaken. Administratie moet gedaan worden. Daar zit nog steeds een vervelend klusje bij, dat inmiddels geen verder uitstel kan verdragen. Maar hoe vervelend ook, dat is niet de dwarsligger. Waar gaat het mis? Bij de adreswijzigingen. Beter: bij het idee aan de slag te gaan met de adreswijzigingen. Mag inmiddels wel. Zes maanden nasturen leek me wel genoeg en dat geeft me nu net nog zes weken respijt.
Wat eerst een kwestie van "Tijd zat!" leek, blijkt bij nadere beschouwing zwaarderwegende redenen te hebben gehad om de boel voor me uit te schuiven. Moet wel, want waarom zou anders mijn maag in een knoop draaien, nu ik mijn nieuwe adres 'met de wereld wil delen'? Wat is dat nu weer?
Het is een oude bekende! Het is de weerstand tegen het definitief maken van genomen beslissingen. De ene keer meer dan de andere keer. Het speelde in Frankrijk al met het verhuizen en steekt dus nu weer z'n kop op. De weerstand tegen dat laatste kleine stapje, waarna terugkeer niet meer mogelijk is of tenminste meer energie en gedoe gaat kosten dan doorgaan. Het moment, waarop de wip kantelt naar de andere kant. Dat dat een bewuste keuze is, doet geen afbreuk aan het mechanisme. De laatste zure appel??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten