Ik zit op de keukenvloer, mijn rug tegen de bijna 2 jaar oude vaatwasser, die nog geen druppel water heeft gezien. Vliegen vallen me lastig. Zin om de middag in drank onder te dompelen. Het is een moment, waarop het niet vreemd zou zijn om me af te vragen, waarmee ik bezig ben. Toch is dat niet, waar ik mijn tijd aan besteed.
Wat ik doe is balen. Balen van zo ongeveer alles incl. mezelf. Het is niet het afvragen waar ik mee bezig ben, maar het waarom dat alles zolang moet duren. Een soort algemene toestand sinds de dood van Yoland. En het is nou niet zo, dat ik ongeduldiger ben geworden. Of misschien inmiddels een klein beetje. Het is meer een kwestie van het opzoeken (tarten) van de grenzen van mijn geduld door de omstandigheden. Iets of iemand moet daar een hoop lol aan beleven, maar die iemand ben niet ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten