Doodsaai

 Een gebroken nacht. Ergens halverwege wakker, echt wakker. Jeuk? Temperatuur? Het kan vanalles zijn geweest, zelf de rijkelijke gevloeide wijn zou de oorzaak kunnen zijn. Hoewel ik er meestal moe van wordt en in het ergste geval domweg in slaap val,  zijn er ook van die momenten waarop het spul werkt als een soort speed. Maar wat het ook was, ik was akelig wakker. Had best op kunnen staan en had dat misschien ook wel gedaan, was ik in mijn eigen huis geweest.

 Nu een beetje rondgedraaid in het krakkemikkerige bed en naar het oranje licht van de straatlantaarn gestaard, dat door de spleten van de gammele luiken naar binnen piept. Mijn gedachten dwaalden af en voor de afwisseling greep het fenomeen 'Dood' zijn kans en heeft me bezig gehouden, tot ik ergens een uur of meer verderop weer in slaap ben gevallen.

 Is het het laatste idee in mijn leven, waar ik vrede mee moet zien te vinden? Hoe kun je ergens vrede mee hebben, als je niet weet wat het is. Dat mensen een hemel hebben verzonnen, kan ik me goed voorstellen. Wat moet je met zoiets als "het niets"? Helaas kan ik niks met hemel, hel of vagevuur. Vaag vuur ... wat môt je er mee? Dus het houdt gewoon op. Het ene moment ben je iets en een fractie later ben je niks meer. Niks in het grote niets.

 Hoeveel mensen staan bij dit onvermijdelijke feit stil? Is het ontkenning, dat de mens laat leven? Als je er teveel bij stilstaat, maakt je dat niet bepaald vrolijk. Ben er ook weer niet depri van geworden, maar het idee gaat me nog wel de nodige tijd bezig houden, vrees ik.