Een hele dag bezig zijn en "O, oeps, het eten vergeten ... te maken". Volgens mij geen Roemeense routine maar een familiekwaal. Eten is hier een soort bijkomstigheid. In de verzorging van de beesten is het bijna een dagtaak van ongekend belang, maar men vergeet zichzelf met grote regelmaat. Als er een McDo in Coves zou zijn, zou hier een van de grote klanten wonen. Niet vanwege de kwaliteit van het gebodene maar vanwege het gemak van de voorziening.
Ik zou hier zo de voedselvoorziening over kunnen nemen en iedereen zou dat zonder gemor, wat zeg ik, luid juichend omarmen. Degene, die het koken en bakken een warm hart toedraagt, kan de werkzaamheden niet meer doen en diegene, die alles nog makkelijk zou kunnen, is, laten we het voorzichtig uitdrukken, wel erg in lekker eten geïnteresseerd, maar niet in de bereiding ervan, als het meer tijd kost dan tussen neus en lippen beschikbaar is. Ik weet me gelukkig te beperken tot een helpende hand en af en toe een complete maaltijd. Geen wegen inslaan waaruit een terugkeer niet meer mogelijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten