Rust en wat nog belangrijker is: in mijn eentje!! Ben je na jaren alleen zijn blij je leven weer te kunnen delen met een vrouwelijk exemplaar van de species 'mens', mis je het "alleen-zijn". Daar moet je haast wel mens voor zijn om dat voor elkaar te krijgen. Maar het is wel een feit. Je hebt het niet door, zolang je niet in de situatie terecht komt. Dan is er onvrede of irritatie en krijg je de vinger maar niet op de juiste plek gelegd. Eenmaal gevallen wekt het dubbeltje echter weinig verwondering, sterker nog, is het een vanzelfsprekendheid, die een beetje open deur het nakijken geeft. Niet voor niks die behoefte aan die eigen plek, toch?
Mooi moment. Nu kan ik wel de rest van de dag of minimaal de ochtend gaan genieten van deze gewenste maar in de huidige omstandigheden uitzonderlijke situatie. Het is echter een beter idee, denk ik, om aan de slag te gaan met wat uiteindelijk die eigen plek moet gaan opleveren. Water, electra en badkamer kan ik vandaag vergeten. Het graan duwt de hele verdere rest van de dag naar de marge. Zo werkt dat hier. Zou nou iets, ik weet niet wat, zich aandienen dat net nog iets belangrijker zou zijn dan het oogsten van het graan, dan zouden men 'en groupe' het veld verlaten en de aandacht in de nieuwe richting sturen. Geen planning, geen coördinatie, geen overzicht ... je ruimt dat op, waar je overstruikelt. Allez, in de benen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten