Zondag. Zien wat we van deze weinig speciale en toch steeds net iets andere dag van de week gaan maken. Goed begonnen: op tijd mijn nest uit. Heerlijk genoten van de energie waarmee de jonkies de dag en mij tegemoet zijn getreden. Koffie gehad. Beetje geschreven. Wat nu?
Inspanning buiten is niet onmogelijk maar gaat een portie doorbijten kosten. Daar heb ik vandaag geen zin in. Verder binnen? Zou best kunnen. Ook zweten geblazen, maar toch anders. Maar het idee de dag schurend door te brengen maakt me ook niet spetterend enthousiast. Ik zie wel. Blijkbaar is dit niet het moment om met 'willen, kunnen of net niet' bezig te zijn. De vorm van de dag wijst zich ongetwijfeld vanzelf naarmate deze vordert.
Zo'n dag waarop ik in Utrecht naar De Zaak zou zijn gelopen of in Frankrijk in de auto zou zijn gestapt en een stukje zuidelijker zou zijn gereden. Volop toeristenseizoen. Genoeg maffe versies van het menselijke ras te bewonderen. Een goed terrasstek en het leven kon zonder problemen een paar uur door hobbelen. Uurtje rijden .... Waarom toen wel en nu niet?? Misschien toch wennen aan het niet-alleen zijn?? Of de algemene onduidelijkheid? Of een combinatie? Of meer nog? Onderwerpen zat om een terrasmiddag op stuk te slaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten