De statistieken klappen steeds verder in elkaar. Inmiddels komt de basale benedengrens weer met regelmaat in het zicht. Het confronteert me met mijn dubbelheid mbt de bezoekers van het blog. Het schrijven doe ik om allerlei redenen en de meesten daarvan hebben enkel betrekking op mezelf. Niet allemaal, want dan zo ik de moeite voor een blog niet genomen hebben. Een vleugje exhibitionisme valt niet te ontkennen. Maar dan wel eentje vanuit de dikke velours gordijnen van de coulissen. Zien zonder gezien te worden. Geen Heleen van Rooyen toestanden.
Het werkt meer als een soort stok achter de deur. Een stok, waarvan het in feite onzin is, dat ik 'm gebruik. Waarom zou ik mezelf ergens toe dwingen, waar alleen ikzelf last van heb, als het niet gebeurd?? Dubbelheid nummero twee. Maar ook hier zit een extra element in verborgen. Behalve dat ik schrijven leuk vind om te doen, houdt het schrijven me (o.a.) bezig met de dingen, die ik vervolgens weer beschrijf. Ik sla niet alleen gade, maar hou me ook in beweging in de meest brede zin van het woord met zaken, die anders zeer waarschijnljk onder het tapijt zouden verdwijnen of op andere manieren gemarginaliseerd zouden worden.
Of ook niet, dat weet je natuurlijk nooit, als je vergelijkingen maakt zonder met beide situaties tegelijkertijd bezig te zijn. Zoiets als de vraag "Had ik langer geleefd als ik niet ........?" Vul maar in. Er wordt een hoop gepretendeerd op dat terrein, maar zolang je als individu niet twee compleet verschillende levens op hetzelfde moment kunt leiden, zul je daar nooit een sluitend antwoord op kunnen geven. En over het effect van twee levens tegelijkertijd leven zullen we dan maar zwijgen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten