Prachtige ochtend. Gras nat van de dauw. Zon net boven de heuvels. En een vage mist in de lucht. Drie oudjes puffen de heuvel op en twee jonkies sjezen daar tussendoor. De beide oudere honden hebben trouwens, als je een beetje waarde hecht aan de omrekeningswijze van honden- naar mensenjaren, bijna tweemaal mijn leeftijd en zijn inmiddels de honderd gepasseerd. Ik zie me tegen die tijd niet in hetzelfde tempo de heuvel beklimmen. Ik zie me die tijd niet eens halen. Theoretische discussie dus. Maar dat doet verder geen afbreuk aan de pracht van de ochtend.
Het is daarbij een genot om te zien hoeveel energie de jonkies verspillen in het achter elkaar aanjagen. Vrouwke en Manneke, creatiever is het niet geworden, rennen om beurten achter elkaar aan in achtjes. Vrouwke is beduidend sneller op de rechte afstand en behendiger in het maken van schijnbewegingen en onwijkmanoevres. Is bovendien ranker, eleganter gebouwd en heeft een gracieuze manier van voortbewegen. Manneke is plomper, compacter, heeft meer iets van een tank en moet het bij de achtervolging hebben van het tempo, waarin hij zich weet los te maken en er vandoor te gaan.
Beide liggen slecht in de bochten en buitelen en stuiteren over zichzelf heen als ze willen stoppen. Een film waard, maar die wil maar niet lukken, omdat ze steeds vol overgave te keer gaan, als ik mijn foon alweer in mijn zak heb gestopt. We blijven proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten