Twee uur rijden, half uurtje wachten, in twintig minuten klaar. Mijn nieuwe 'ding' kreeg complimenten en de geregistreerde waarden waren allemaal prachtig en prima. Zonder noodzakelijke of ongevraagde shocks gaat het minimaal vijf jaar duren alvorens er weer in mijn gesneden wordt om de batterij te vervangen. Een eufimisme voor een nieuw implantaat. Als ze die onzin nou eens van afstand zouden kunnen opladen zonder dat het tussenliggende weefsel gekookt wordt, zou dat een hele vooruitgang zijn. Zowel qua ingrepen als qua kosten.
Maar oké, het ongeplande akkefietje loopt dus met een sisser af. Alles bij elkaar heeft het zo'n drie maanden geduurd, maar dan heb je ook wat, als ik de controlerende arts mag geloven. Ze klonk bijna jaloers.
In het ziekenhuis was het op plekken dezelfde drukte als de vorige keer muv 'mijn gang'. Die was deze keer leeg op een enkele passant na. Misschien wel doordat een deel van verbouwingen, waar men de vorige keer maar ook nu druk mee was, al geresulteerd heeft in opgeknapte gangen en vernieuwde spreek-/behandelkamers op een hoger gelegen verdieping. Ik zat in het oude gedeelte. Eigenlijk zou je een étage in de oude staat moeten aanhouden om de verschillen te zien door de jaren heen. De betegelde gangen, de vloeren van betonglazuur, de bakkelieten stopcontacten en schakelaars, etc. Ergens moet vast nog plek zijn die vrijwel onberoerd is door nieuwe zaken als zuurstofleidingen, ethernetbedrading, ikeakasten en aanverwant spul.
Helaas hebben mensen daar pas een boodschap aan als het (bijna) te laat is. Net als overal in hoog tempo prachtig oude huizen annex boerederijen worden vervangen door smaakloos hoekige betonkolossen. Iedereen leert schijnbaar alleen van z'n eigen fouten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten