Misplaatst

 Na de ochtendsessie in 13 het grootste deel van de dag in 24 ..... voelt niet goed naar de honden toe en bovendien nog maar voor een klein deel gedaan van wat op het programma stond. Administratie is een tijdslopende bezigheid, zeker als het onderbroken wordt door tomatensap maken. Wat, ondanks de nieuwe machine, bijna de hele middag in beslag nam. Zit veel sap in de gemiddelde tomaat!

 Handmatig ging dan het 'droge' resultaat nog een keer door de wringer, want anders kun je dat ding niet noemen. De elektrisch versie had daar echter niet zo veel zin. En laten we wel wezen, om nou een halve liter extra te winnen op een hoeveelheid van 20-25 liter ..... is de energie niet waard. Toch? Zo wordt hier dus niet gedacht! Zeker niet door de generatie die mijn ouders had kunnen zijn.

 Bezig met het vullen van de flessen kwam nummero twee voor de badkamer aanzetten. Een serieuzere klant dan de tegelzetter, maar dit gaat het dus niet worden. Ik heb geen zin om het werk van drie personen te moeten coördineren in de hoop, dat het resultaat een beetje uitkomt in de door mij gewenste richting. Op 8 vierkante meter 3 specialisten achter elkaar loslaten is vragen om problemen. Laat nou 'problemen' iets zijn waar ik niet op zit te wachten.

Diepte

 "Tot aan het gaatje gaan", ik kan het nog. En al werkt het met een hoofdschuddende cardioloog op de achtergrond niet echt lekker, de prestatie telt er dubbel door. Desondanks is het laatste stuk van de tuin schonen met de bosmaaier niet gelukt in het bedachte anderhalf uur. Dat gaat nog zeker twee sessies kosten. Verkeken. Grote tuin. Heerlijk!

Nattigheid

 Ondanks het goede voornemen vroeg mijn nest uit te springen was het vandaag weer bijna half negen voordat het zover was. Betekent heel simpel: zweten! Zelfs als ik zonder koffie met de honden aan de wandel ga en probeer de beweging zo horizontaal mogelijk te houden. Af en toe, en eigenlijk vaker wil ik bergop en ondanks het tijdstip en de ontbrekende koffie dat gedaan ook vandaag .... kletsnat, dus. En dat voor negenen. Een beetje overdreven niet? Onhandig ook, omdat die douche nog steeds niet in eigen beheer is. En als Sammy dan een half uur na terugkomst nog steeds ligt te hijgen op het keukenparket, dan heb ik ook het idee, dat hij de route vandaag niet bijster prettig vond.

 Met een schoon T-shirt los je een hoop op natuurlijk, al is dat zeer waarschijnlijk maar een oplossing voor de korte termijn. Als hier iets met stip gestegen is als constante factor in mijn leven, dan is het het transpireren wel, body breed. Soms 24 uur per dag op merkbare wijze, maar in elk geval van opstaan tot retour in bed stappen. Zwarte T-shirts die, eenmaal opgedroogd, zo uit de batik-periode ergens in de 70-er jaren zouden kunnen komen dank de wit uitgeslagen zoutpatronen.

 Het T-shirt van vandaag wordt heel speciaal. Na de ochtenddosis straks nog een partij vochtvangen en bovendien onder het verpulverde gras van de bosmaaier bedolven worden. Van het originele zwarte zal rond lunchtijd weinig over zijn. Zelfs de wasmachine gooit de handdoek in de ring bij een dergelijke combi.

Herhaling

 Een kleine maar aangename uitsmijter aan de naar lamlendigheid neigende zondag gegeven. Kost wat kilometers en terug door het donker is ook niet alles, maar je moet soms iets over hebben voor zoiets als een kick-effect. Koffie, water, mensen kijken. Die liepen er genoeg rond. Niet dat de koeien in Coves al vervelen maar gewoon als extraatje.

 Een jaar of wat geleden ook al eens gedaan op dezelfde plek in een ander café maar terug eruit via dezelfde steeg met dezelfde onduidelijke parkeerkaartlezer en hetzelfde langzaam doordringende besef, dat waarschijnlijk iets ergens anders moet. En ja hoor, wederom niet de onopvallende parkeerkaartbetaalmachine gezien, die een tiental meters voor de kaartlezer met bijbehorende slagboom staat. Iets met ezels en stenen, maar wel erg consequent. Een lichtpunt gericht op de betaalplek, zichtbaar vanuit de rijrichting is misschien ook geen gek idee.

Rustdag

 Zondag. Wat zal ik daar verder over zeggen? Veel achter het scherm gezeten en nog niet de helft gedaan van wat gebeuren moet. Moe. 'En famille' geluncht, ergste middaghitte ontlopen en een meneer voor de badkamer gepresenteerd gekregen door de aannemer. Helaas alleen een tegelzetter. Nu dus nog een installateur en ze hadden het ook nog over een elektricien. Straks gaat de prijs nog over de inmiddels afgewezen offerte heen.

 Ik snap niet, dat beide zaken gescheiden zijn. Bij de installatie van water en de rest moet je simpelweg rekening houden met het te plaatsen tegelwerk. Ik ben niet geínteresseerd in creatief tegelknippen om dom installatiewerk te compenseren.

 Daar sta je dan met twee Roemeens pratende mannen, waarvan eentje dan wel Duits schijnt te kennen, maar zich niet geroepen voelt om mij bij het gesprek te betrekken. Globaal volgen kan ik het ook zo wel, maar daarvoor zoek ik niet naar een vakman met grotere talenkennis dan Roemeens alleen. Morgen zien we weer verder.

Drillen

 Oei, oei, oei, ik loop mijn 'plichten' te verzuimen. Plichten met haakjes, dan bestaan ze eigenlijk niet, heb ik net gelezen. Nep-plichten, dus. Klinkt bijna als nep-tieten. Een hoop sliconen, sorry woorden en dan doen alsof de tekst een onontkenbaar bestaansrecht heeft. Heeft ie niet. Heeft ie nooit. Als ik 'm niet schrijf, heeft ie geen bestaan. En woorden, die mij dwingen te schrijven, zo'n onzin lees je weleens, die moet ik nog tegenkomen. Terechte haakjes, dus.

 Neemt niet weg, dat ik weer een keertje achterloop. Achter op wat? Achter op wat ik mezelf heb voorgenomen. Alweer een zelfde soort onzin en ook weer niet helemaal. Ik hou me met tekst produceren bezig en de geproduceerde tekst houdt daarop of onderwijl mij weer bezig. En dat is toch één van de redenen om al die woorden tot een ogenschijnlijk zinvol geheel aaneen te rijgen. Behalve dit soort autostimulerende tekstproductie zijn er natuurlijk ook de wonderlijke momenten, die je niet kwijt wilt raken, de snel rokende uitlaatklep, als de motor weer een keer gehinderd wordt in zijn vrije loop, etc, enz.

 Morgen weer. Morgen weer verder na deze korte pas op de plaats. Morgen weer voort in het net weer nieuw aangesneden jaar. Morgen verder met wat ik gisteren niet zag zitten voor vandaag.

Supermarktblues

 Snel nog ff stadwaarts, naar een echte superdesupermarkt, maar vooral toch achter het onduidelijke verhaal rond de stopcontacten aan. Bleek het voorspelbare misverstand. Wat via telefoon en email niet lukte was ter plekke in een paar seconden duidelijk. Zelfs met mijn door handen en voeten begeleide uitleg.

 In de supermarkt zoals 'altijd' begonnen met wat noodzakelijkheden en gaande de schappen een meer en meer met weinig noodzakelijk spul vollopende winkelwagen. Na het bier en de wijn gaat het retour langs de kop van de schappen richting de kassa's en dan gaan de remmen los ..... zou ik er niet bij zijn geweest. Het zijn dan ook schappen met bijzondere produkten of alledaagse produkten in een bijzondere vorm. Zal vast wel over nagedacht zijn.

 De overmaat weten te beperken. Bij de kassa weer een keer dat het fruit blijkbaar met een verkeerd label is geprijst. "Gele Meloen" lijkt me niet voor discussie vatbaar, maar daar dacht de kassa anders over. Hoe ze dat doen, weet ik niet. Camera's ter controle? Vorige keer iets met peren, waar ze de verkeerde toetscode bij hadden gezet, dus al alerter dan anders het geval zou zijn geweest. En nu waren er blijkbaar meerdere codes voor de gele meloenen. Hoe ik dat moet weten, als er meerdere soorten door elkaar in een kist liggen, had ik graag uitgelegd gekregen, maar heb ik maar laten zitten. De meloen mocht de cassière houden, ik had dorst en wilde honden voeren.

Beestenboel

 Wel naar de markt gegaan. Aardige ervaring. Voor de tweede maal. Paarden, koeien maar vooral toch kalveren, varkens groot en klein, wat schapen, een enkele geit, wat konijnen en twee pony's. Verder wat eet- en drinktenten, een soort rommelmarkt met schoenen en kleding en allerlei andere commercie o.a. tuigspul voor paarden.

 Open veld. Mens en dier in de volle zon. Beesten opgesloten, aan de ketting of aangespannen voor een van de vele paardenkarren, waarmee men uit de omliggende dorpen naar de markt was gekomen. Veel verkopers, weinig zichtbare koopactiviteit. Men klaagt steen en been over de prijzen. Iets meer dan 7 Lei per kilo voor levend varkensvlees waar een paar jaar geleden nog 10 werd betaald, etc, maar laden ondertussen wel hun boodschappenkarren vol in prijsdumpers als "Penny".....

 Rondgelopen om een idee van de prijzen te krijgen. Het stierkalf zal toch eens weg moeten en de twee oversized mestvarkens ook. Had het aan Mariana gelegen, zou ze zo de pony's hebben gekocht. Een jaar te vroeg en mij iets te willekeurig.

 Ter afsluiting bier gedronken en gehaktworsten met veel mosterd en een beetje brood gegeten. Als je de bierconsumptie zag ..... en dan bij de ingang 7 politiewagens en een stuk of 10 agenten. Ik heb niet goed gekeken, maar die moeten last van een tijdelijke blindheid hebben gehad.

Manipulatie

 Het plan om naar de veemarkt in Altina te gaan hing al een paar dagen in de lucht. De familie had al besloten, en dat natuurlijk zonder overleg, dat ik dan ook het stierkalf in de aanhanger kon meenemen en te koop aanbieden. Hoe ze zich zoiets voorstellen, mag Joost weten. Ik had dat plan al meermaals weggewuift. Broerlief heeft tenslotte ook een auto met een trekhaak en ik heb niks met dat beestengedoe in 24 te maken.

 Vanochtend bleek dat al mijn weerwoorden enkel aan doveman's oren waren besteed. Deze familie heeft last van een bijzondere vorm van Oost-Indische doofheid. Ongetwijfeld een Roemeense mutatie. Blijkbaar denken anderen werkelijk te kunnen bepalen, wat ik moet doen. Hup, maar een riedel voorwaarden gesteld en, zoals alles hier altijd, op het laatste moment, een moment dat ik in Altina had willen zijn, zitten prutsen met de electrakabel voor de verlichting etc. van de aanhanger. Werkte niet en natuurlijk vond men dat eigenlijk ook niet de moeite waard voor die paar kilometer, maar voor mij geen discussiepunt. Geen werkende lichten op de aanhanger, dan mooi geen aanhanger achter mijn wagen en dus gelukkig (!) geen gedoe mbt het vervoeren en aan de man proberen te brengen van een stierkalf. Is dit naïviteit of dikkoppigheid??

Beperken

 De dag afgesloten met de aanschaf van een elektrische vleesmolen annex tomatensappers. Nee, niet voor mij. Ik snap ook eigenlijk niet wat de zin van een apparaat is, dat je welgeteld tweemaal per jaar (maximaal!) zult gebruiken. Eenmaal in november of december als een varken wordt geslacht en eenmaal nu, als de tomaten rijp zijn. Het enige wat me nu wel duidelijk wordt, is het 'waarom' van de hoeveelheid tomatenplanten, die je in de tuinen ziet. En dan lijkt me tomatensap maken toch eerlijk gezegd niet de meest voor de handliggende verwerkingswijze. Ik zou meer aan puree, gedroogde tomaten, etc, denken.

 Maar oké, beloofd is beloofd, dus die machine mocht er komen onder de voorwaarde van niet teveel overbodige extra functies. In één van de winkels stond na een week nog steeds hetzelfde apparaat te pronken, wat ze een week geleden al niet konden leveren en nu nog steeds niet. In een andere zaak stond meer op de doos, dan er feitelijk in zat. En dat betrof precies het sapgedeelte. Maar niet getreurd, dat kon je dan weer los kopen in de naastliggende supermarkt.

 Na een hoop geloop, een digitale drukfout qua prijs van het losse onderdeel, waardoor we slechts 1/10 van de feitelijke prijs hoefden te betalen, ging het eindelijk huiswaarts, niet via de bedachte omweg, daarvoor had het tomatengedoe teveel tijd gekost, maar toch nog wel ff anders dan de heenweg. Laat terug in huis. Als hond zou ik met zo'n baas niet blij zijn.

Omslag

 Tranen .... Tja, laten we het op een dramatisch tekort aan de kant van het structureren en de organisatorische kwaliteiten houden. Stikvol met goeie bedoelingen, zelfs ideeën maar knullig en slordig in de uitwerking. Je moet het maar allemaal weten, aanvoelen of op tijd door hebben.

 Een uur later dan gepland toch in een van de vooraf gehengelde restaurants terecht gekomen en nauwelijks aanwezig verrast door een bloemstuk met prachtige donkerrode rozen. Ineens snapte ik waarom die naam van het restauant zo belangrijk was, als de plek, waar je naartoe wilt, al bekend is. Jules, dus.

 Heerlijk gegeten, genoten van de mooie plek, het prachtige weer en het maken van plannen voor de nabije toekomst.

Uitrekken

 Heerlijke rit, prachtige, zeg maar stralend mooi dag. Strak blauwe lucht, nauwelijks wind, temperatuur al bij de dertig. Men zegt weleens, dat je het weer krijgt dat je verdient. Dan heb ik het voor vandaag niet slecht gedaan. Auto geparkeerd op de Piata Mica en mijn hart vol verwachting laten kloppen ....

 Niks geen aansturen op een van de reeds vooraf gehinte restaurants. Nee, gewoon het patroon dat zich ter plekke haast iedere keer weer ontrolt. Piata Mica, Piate Mare, winkelstraat .... Geen idee wie hier iets heeft gemist, maar ik snapte er maar weinig van. Zeker toen ook nog een apotheek ingedoken moest worden voor nepmedicijnen voor een of meerdere van de vele twijfelachtige kwalen van moeders.

 Je kunt zaken diplomatiek sturen of je kunt het lot tarten en je hand overspelen. Mijn autosleutel gegeven met het vriendelijke doch dringende verzoek de zooi weg te brengen en zelf een terras opgeschoven en me iets te drinken besteld. Alles moet je blijkbaar zelf doen .....

Traagheidsmoment

 Al het voorwerk ten spijt komen dagen niet uit de startblokken, als ik er niet de spreekwoordelijk zweep overheen haal. Gewoon net als de man die rond zeven uur in de ochtend de beesten het dorp uit voert richting de gemeenshappelijke weidegronden. Je hoort 'm aan het begin van het dorp, aan de Agnita-kant beginnen met het klappen van de zweep, langzaam dichterbij komen en vervolgens de andere kant op te verdwijnen. Doe ik het niet, dan kan ik ergens koffie gaan zitten drinken, want het kan rustig voorbij de klok van tienen zijn voordat de andere helft het koppie boven het dekbed uit steekt. Was vandaag niet de bedoeling. Niet het late tijdstip en niet dat ik de boel in beweging zou moeten brengen. Vandaag zou er voor mij gezorgd worden. Qua start ging dat alvast mis. En dan heb ik het maar niet over de melk, die ontbrak om een fatsoenlijke koffieverkeerd te brouwen. Met ruim twee uur vertraging ging het uiteindelijk stadwaarts, Net op tijd voor een 'normaal' lunchtijdstip.

Burenhulp

 Kijkend in de richting van wat onverstaanbare klanken, zie ik de kop van de buurman boven de schutting uitsteken. De schutting is nog geen twee meter, maar hij zal toch op het uiterste puntje van zijn tenen hebben moeten staan om er bovenuit te steken. Ik werp automatisch een blik op mijn honden. Ik tel d'r drie en dat is incl. beide jonkies. Dat kan dus het probleem niet zijn. Iets met Katrien dan? Die zie ik niet en de man moet nog steeds niks van de oude en voor hem vooral te grote honden hebben.

 Ik de tuin in en zie Katrien gewoon op ons deel grazen. Op hetzelfde moment baant de buurman zich een weg door het meer dan zijn lengte hoge onkruid in onze tuin. Hij probeert mij vanalles te vertellen. Ik begrijp dat het om het onkruid en de tuin gaat. Nu wilde ik daar net iets mee gaan doen, maar niet in de hele tuin en niet gemotoriseerd. Hij praat nog wat tegen me aan, loopt dan weg en komt terug met een zeist, diept een slijpsteen uit zijn diepe zakken, haalt die langs het mes en begint het lagere en versere onkruid te maaien. Prachtig gereedschap, altijd al gevonden.

 Maar waar het hem, volgens mij, om ging, was het hoge en deels verdroogde spul tussen zijn en onze tuin. Ik alsnog mijn bosmaaier van stal gehaald en behalve het hoge deel ook iets meer dan de helft van de rest meegenomen. Uurtje werk, goor van kruin tot en met de punt van mijn schoenen .... dat wat ik eigenljk niet meer zag zitten vandaag.

 Toen ik stopte kwam de buurman terug en hebben we, onder het genot van een paar wijntjes, vreemde klanken naar elkaar uitgestoten. Begrepen heb ik er weinig van, maar de man bleef maar doorgaan, zoals ik dat inmiddels van hem gewend ben.

666

 Oeps ...

Jaarlijks

 Er zit dan weliswaar steeds een jaar tussen, maar sinds alweer de nodige jaren valt stipt een dag te vroeg de eerste verjaardagsfelicitatie op mijn digitale deurmat. Een jaarlijkse update in een paar regels en inmiddels ook met beeld.

 Ooit leren kennen op een bodemkunde excursie in Hongarije. Met Irene langs geweest op de bruiloft. Niet zo gek veel jaren later reeds gescheiden, nog een keertje langs geweest in Utrecht en daarna verdween het contact als zovele in de drukte van zaken dichterbij huis. In 2005 dook ze, net weer getrouwd, ineens op uit het niets, om sinds 2009 de verschijning van de berichten de reeds genoemde regelmaat te geven. Leuk mens maar sinds begin jaren tachtig dus nooit meer in levende lijve mogen ontmoeten. Dit is een leuke variant op de standaard kerstgroeten, die gelukkig ieder jaar minder worden. Krijg ik ze nog wel? Dit jaar maar eens opletten.

Bezoek

 De dag een beetje afgesloten en nagenietend bezig op de binnenplaats gaat de poort open. Onbekende koppen steken nieuwsgierig naar binnen en deinzen direct weer terug als de honden aanslaan en die kant op rennen. Een paar seconden later is het duidelijk wie het zijn en stappen ze, nog steeds terughoudend naar binnen. Mensen uit het verleden van Mariana, maar al in geen tijden meer gezien. Drie zussen, al zou je dat van eentje niet zeggen. Oorspronkelijk uit Agnita, iets met school of werk, inmiddels leven twee van de drie in Duitsland en zijn ze in Roemenië op vakantie zoals velen met hen.

 De tamtam over de bruiloft, de verbouwing en mijn verhuizing naar Roemenië gonst al bijna drie maanden rond en heeft al menig oude bekende tot hernieuwd contact gebracht. In tegenstelling tot wat uit het dorp de neus om de poort steekt, waren deze mensen meer in de persoon/personen geïnteresseerd dan in de spullen, die er te zien zijn.

 Er is wat (bij)gekletst, en ik kon met Duits meeliften, een wijntje gedronken en natuurlijk het huis bekeken. Vriendelijk, open, niet opdringerige, plakkerig of stiekum glurend. Gewoon normale binnenvallers. Zo kan het dus ook.

Taart

 Voor we teruggereden zijn eerst wat gebak ingeslagen om moeder's humeur op peil te houden. Je hebt hier van die zaken, die je in de Duitstalige landen 'Konditorei' zou noemen. Je kunt er wat drinken, maar vooral toch gebak eten of meenemen voor thuis. Lekker spul over het algemeen, zeker de varianten met chocola. Die hadden al mijn voorkeur en anders zou het spul het nu gekregen hebben, want die lust haar moeder namelijk niet. Dus als je zeker wilt zijn, dat er de volgende dag nog een stukje over is gebleven, dan moet dat uit chocola bestaan en niet enkel uit vruchten, kwark, room etc. Bij de laatste varianten weet je zeker, dat je bedrogen uit komt, als je 12 uur later nog van een taartje wilt genieten.

Verdiend

 Toch de deur uit. Gedoucht en wel in Noord-Oostelijke richting. Ter plekke een drukte van jewelste. Had er een gracht geleden, zou het zo Brantôme kunnen zijn. Daarvoor ligt een rots in het centrum met daarboen op een citadel ... en nog wat huizen, cafés en eetgelegenheden. Net niet brutaal genoeg om met de auto omhoog te rijden en geen zin om dat van de andere kant te voet te doen, zijn we in het beneden deel blijven hangen. Volgende keer gewoon domme buitenlander spelen. Zolang de Franse platen op de auto zitten, kan ik dat nog maken.

 In de beneden stad is meer dan voldoende te zien en te doen. Winkels, horeca, hotels en overal toeristen. Overal behalve in het restaurant waar we binnen stapten. Stijlvolle tent, onderdeel van een hotel dat onlangs geopend is, in wat voorheen een soort winkel of winkelcentrum was. Stijl, sfeer, service .... benieuwd naar de kwaliteit van de keuken en kelder.

 Kwart over twee als we aan tafel schuiven en ons vriendelijk gevraagd wordt of we iets willen eten of alleen drinken. Zou je in Frankrijk niet hoeven te proberen. Na tweeën is de keuken gesloten en is het wachten tot half acht of later. Hier ben je welkom van acht uur 's ochtends tot middernacht.

 Een heerlijk romige tomatensoep, die qua hoeveelheid wel iets minder had gemogen, een smakelijke kipsalade resp. Cajun-kip, een goed glas rosé en Illy-koffie. Kortom niet alleen Stijl, Sfeer en Service maar ook Smakelijk. Jozef T. .... aanrader.

Belonen

 Gisteren een dag zoals ik me er een stuk of drie per week zou wensen. Deels gewoon gedaan wat gedaan moet worden, maar ook zaken aangepakt, die inmiddels een grotere berg vormden, dan waar ze in werkelijkheid aanspraak op (blijken te) kunnen maken. Zo'n dag waarna ik me in Frankrijk voldaan en naar tevredenheid een dagje er tussenuit gunde. Perigueux of Brantôme zou het geworden zijn. Een lekkere lunch, een beetje slenteren, wat hangen op een terras, misschien wat overpeinzingen digitaal vastleggen en tegen het eind van de middag met een goed gevoel retour.

 De lokale alternatieven in de nieuwe omstandigheden missen nog hun vanzelfsprekendheid. Sibiu kan natuurlijk, of Sighisoara resp 50 minuten westelijk of 40 naar het noordoosten. In beide gevallen een aangenaam stuk rijden en aan lunchgelegenheden en ook aan terrassen geen gebrek. Simpelweg niet op het idee gekomen vanochtend. Kan nog natuurlijk. Alleen ff checken of ik de keuken kan claimen om te douchen.....

Onverteerbaar

 Enige dagen geleden was ie op een ochtend verdwenen. Ik had 'm net de dag ervoor gebruikt en achteloos op het aanrecht laten slingeren. Niet handig met jonge honden, die net door hebben, dat ze op hun achterpoten ineens bij veel meer spul kunnen komen, om hun kaken in te zetten. De volgende ochtend nog wel een rondje door huis en hof gemaakt, maar niks kunnen vinden en besloten, dat ik het ooit ergens op een onverwachte plek zal terug vinden.

 De afgelopen dagen viel me op, dat Katrien langzamer at dan Sammy en die eet sinds een jaar een beetje normaal ipv het wegschrokken van de brokken, wat hij ruim 11 jaar daarvoor heeft gedaan. En Katrien had desondanks echter haar bak altijd als eerste leeg. Raar, dus. Oud? Ziek? Iets verkeerds gegeten? Vanalles schoot door mijn hoofd, maar de eraring heeft geleerd dat dergelijk kortstondige maag-/darmverstoringen in 2-3 dagen voorbij zijn. De dame dus haar gang laten gaan. Ook bij het achter ons aan sukkelen, als we de benen resp. poten gingen strekken.

 Wat schets mijn verbazing, toen ik vanochtend eerst iets zwart-groenigs en in flarden gescheurds zie liggen terwijl ik de poort binnen stap en een paar seconden later een vrolijk en actieve Katrien uit de keuken komt en kwispelstaartend richting de voerpek loopt. Helemaal weer de oude. Pannenlappen eten ligt duidelijk zwaar op de maag.

Installatieleer

 Lang geaarzeld en eindelijk doorgepakt. Al die tientallen kleinere en een paar grote blauwe Grohe dozen en doosjes opengemaakt en gekeken wat er precies inzat, in de hoop dat ik zou snappen hoe de vork in de steel gezet moet worden. Deels lukte dat eenvoudig. Wasbakken, Toiletstellage, douchewaterafvoer en dito kop. De grote stukken wezen zich redelijk vanzelf.

 Al die kleine doosjes waren minder vanzelfsprekend en na een eerste inspectieronde bleven een paar vraagtekens over. De zijdouches waren duidelijk. Het stoomelement idem. Ook de belachelijk grote schakelkast voor de koppelingen tussen licht, geluid, stoom en water gaf geen probleem. Maar zoals je bij het hermonteren van een in onderdelen uiteengeschroefde auto schijnbaar steeds iets overhoudt, had ik een paar doosjes die ik niet kon plaatsen. Met de originele bestelbon erbij bleek echter toch alles nodig.

 Het geloof in de badkamer dus hervonden. De installatie is helder en in feite uiterst eenvoudig. Alles is overduidelijk in tekeningen weergegeven. Maar daar hoeft werkelijk niemand voor uit Boekarest te komen of een installateur zich aan rijk proberen te rekenen 'vanwege de complexiteit'. De volgende stap is het spul plaatsen op een manier, die het tegelen niet te zeer in de weg gaat zitten. Graag wel ietsje vlotter als het kan!

Doorsudderen

 Yoland .... ineens is ze d'r weer ....

 Tussen allerhande bezigheden door, die toch weinig directe linken hebben naar de tijd voor 2007, schiet een overpeinzing mbt Yoland naar de voorgrond.

"Yoland vleide zich graag tegen meeslepende (redelijk letterlijk) figuren aan. Haar zus, leidinggevenden, collega's, mede-auteurs en ook mijn persoontje. In de perioden, waarin ze teruggeworpen werd op zichzelf of zichzelf terugtrok (zoals in 2006/7), raakte ze steevast verstrikt in haar onvermogen zichzelf richting te geven"

 Klopt gewoon, maar tot op heden heb ik het nooit zo heder kunnen omschrijven. Blijkbaar ben ik in mijn onderstromen nog bezig met het vervolledigen van het zo abrupt afgebroken proces om een persoon en haar drijfveren in het leven te begrijpen. Verklaart in zweeftaal, waarom het nieuwe leven nog niet naar wens op de rol staat. Het oude namelijk nog niet afgesloten!

Draculiaans

 Een deel van het materiaal voor de tegelkachel is gebracht. Het pièce de resistance van de geplande authentiek Roemeense kamer in wat voorheen de stal voor paarden, koeien en buffels is geweest. De tegels en de vorm van de kachel is gekozen naar een voorbeeld, wat we gezien hebben in het kasteel van Vlad (Dracula) in Bran tijdens mijn eerste uitstapje naar het Roemenië.

 Geen standaard mallen, dus, maar nieuwe. Kost wat, mn tijd. Ook hier heeft het zoeken naar een geïnteresseerde handwerker de nodige tijd gekost, maar degene die zich er nu ongeveer een jaar mee bezig houdt, werkt eraan met plezier. Zei laatst nog, dat hij zijn tegels mooier vond dan het origineel. Dan gaat het zeker iets moois worden. Heb er vertrouwen in.

 Doet goed dat er weer iets gebeurd. Beweging!! Het leven moet niet te lang stilstaan. Waar het ongeduld vandaan komt is me niet geheel duidelijk, maar mijn onvrede komt duidelijk voort uit het stagneren van de vooruitgang. Dat is me vandaag bij het uitladen van de materialen voor de kachel wel duidelijk geworden.

Kalmering

 Werken in/aan eigen huis, hof en tuin geeft rust.

Eigens

 Bijna vijf maanden aanwezig! Je staat er nauwelijks bij stil. Ik zal niet gaan zeuren over de vliegende tijd, maar dat neemt niet weg, dat we nog hooguit drie maanden voor de boeg hebben voordat hier de winter invalt. Drie maanden waarin een hoop moet gebeuren, wil ik niet de hele winter oergeleverd zijn aan de grillen van een sikkeneurig oudje, dat mij dan wel niet zoals zoon en dochter weet te commanderen, maar aangenaam verlopende dagen zijn zonder haar gezelschap stukken eenvoudiger te realiseren. Bovendien heb ik geen zin om middden in de winter te beginnen met het vormgeven van mijn (nwe) leven op een nieuwe plek.

 De komende dagen kortom naast het gaande houden van de opgestartte bezigheden aan de slag met het mogelijk maken van een permanent verblijf in 13. Toilet, bed en een goed werkende internetverbinding. Soort bed, bad en brood, maar dan zonder dat de overheid daarvoor moet opdraaien en die het (helaas) ook niet voor me regelt.

 Belangrijker is een einde maken aan het eindeloos heen- en weer geloop, tijdsverlies, geschakel, etc. Hoop dat de plek (eindelijk) gaat leven en de aanwezigheid ter plekke stimuleert in de vaart waarmee de afwerking van de plek erin komt en gehouden kan worden. En niet te vergeten; meer aandacht voor de honden zonder daarin steeds rekening met anderen te moeten houden.

Omslaan

 Wachtend op het koken van de bonen, voordat ook die zolang liggen, dat alleen de varkens er nog in geïnteresseerd zijn, mooi ff de tijd om mijn hoofd op een rijtje te krijgen. Dat tenminste proberen. De dubbeltjes, die gisteren zo pontifikaal hun plek leken te vinden, hebben zich sindsdien enkel beter genesteld. Gewoon maar werk van maken dus en daar een goed werkende internetverbinding niet bij vergeten!

 Vijf maanden zit ik nu hier, waarvan er in de laatste drie nauwelijks iets van de grond is gekomen qua afwerking van het huis. Heeft vele oorzaken, waarvan de meesten buiten mijn invloedsfeer vertoeven. Een van de belangrijkste in deze is de omvang van de rol van derden. Daar kun je eeuwig in blijven geloven en op hopen, maar als daar geen beweging in wil komen, zul je toch zelf de handen uit de mouwen moeten steken, wil je ooit kunnen douchen zonder eerst een kudde oude besjes de keuken uit te moeten bonjouren. Gaat natuurlijk een hoop extra tijd kosten om te voorkomen, dat het gebrek aan ervaring leidt tot een ongewenst eindresultaat. Maar alles beter dan wachten, wachten en nog eens wachten.

Onderscheid

 Prachtige ochtend. Gras nat van de dauw. Zon net boven de heuvels. En een vage mist in de lucht. Drie oudjes puffen de heuvel op en twee jonkies sjezen daar tussendoor. De beide oudere honden hebben trouwens, als je een beetje waarde hecht aan de omrekeningswijze van honden- naar mensenjaren, bijna tweemaal mijn leeftijd en zijn inmiddels de honderd gepasseerd. Ik zie me tegen die tijd niet in hetzelfde tempo de heuvel beklimmen. Ik zie me die tijd niet eens halen. Theoretische discussie dus. Maar dat doet verder geen afbreuk aan de pracht van de ochtend.

 Het is daarbij een genot om te zien hoeveel energie de jonkies verspillen in het achter elkaar aanjagen. Vrouwke en Manneke, creatiever is het niet geworden, rennen om beurten achter elkaar aan in achtjes. Vrouwke is beduidend sneller op de rechte afstand en behendiger in het maken van schijnbewegingen en onwijkmanoevres. Is bovendien ranker, eleganter gebouwd en heeft een gracieuze manier van voortbewegen. Manneke is plomper, compacter, heeft meer iets van een tank en moet het bij de achtervolging hebben van het tempo, waarin hij zich weet los te maken en er vandoor te gaan.

 Beide liggen slecht in de bochten en buitelen en stuiteren over zichzelf heen als ze willen stoppen. Een film waard, maar die wil maar niet lukken, omdat ze steeds vol overgave te keer gaan, als ik mijn foon alweer in mijn zak heb gestopt. We blijven proberen.

Omgooien

 Er broeit iets. Een ommezwaaimogelijkheid hangt in de lucht. Me vandaag ineens iets bedacht, wat deels al een keer door mijn hoofd is geschoten. Het zal behelpen worden, zeg maar kamperen, maar dan wel met een drie-sterrenkeuken ipv een campinggaz-je. Het zou een einde maken aan het steeds irritanter wordende heen- en weergezwalk tussen twee huizen. Duidelijkheid voor mezelf en de honden. Een stimulans bovendien om door te gaan met inrichten en afronden, en dat in de ruimste zin van het woord, zowel binnen als buiten. Het leven daar leiden, waar het van begin af aan de bedoeling is geweest .... Daar ga ik 'ns een nachtje op kauwen.

Keukenklus

 De keuken ingedoken. Niet de mijne. Soms moet het gewoon maar. Om nou iedere keer weer een restaurant op te zoeken ..... zo gevarieerd zijn de menukaarten hier nou ook weer niet. Bovendien ligt er vlees in de koelkast en is de moestuin op de top van zijn produktie. Kip, uien, tomaten en boterbonen. Watermeloen toe.

 Niks bijzonders, maar je schijnt er niet op te kunnen komen. Iedere keer weer niet-scherpe pepers, komkommers en tomaten gaat echt vervelen. Maakt niet uit of je de begeleiding weet af te wisselen tussen kaas en salami-soorten.

 Het verbaast me iedere keer weer als ik mensen tref, die weinig van koken weten te bakken, maar wel uitgesproken voorkeuren hebben, als ze een restaurant binnen stappen. Voor mij is het vanzelfsprekend, dat je iets bijzonders van je dagelijks hap probeert te maken. Ok, ook een blik bonnen opentrekken moet kunnen of een pizza halen, maar dat zijn toch de uitzonderingen die de regel bevestigen. Ja, tijd dat ik de keukenfunctie overhevel. Die nieuwe kookplek is tenslotte volledig functioneel.

Gemalen

 Prachtig om te zien hoe mensen zich kunnen vastbijten in zaken, die een dag of wat geleden nog niet speelden. Hier in het dorp slacht men met enige regelmaat varkens voor eigen consumptie. Eén van de bezigheden bij zo'n slachtpartij is het maken van worsten. Daar heb je van die prachtige gehaktmolens voor, waar mijn moeder ook de erwtensoep en de boerenkool doorheen haalde. Heerlijk ding met een zwengel aangedreven door mensenkracht.

 Maar ja, een pan soep van 10 liter of een deel van 120 kilo varken is natuurlijk een ander verhaal. Maar daar zijn we er nog niet mee. Behalve worsten maken, wat voornamelijk in de winter gebeurd, is het ook een soort sport dan wel traditie om zoveel tomaten in de tuin te hebben, dat je er sap van kunt maken. Ook daar gebruik je een soort molen voor. Nu (en al veel langer dan gisteren natuurlijk!) zijn er slimmerds, die een elektrische keukenmachine hebben ontwikkeld, waar je èn worsten mee kunt draaien èn tomaatsap mee kunt produceren.

 Dat je zoiets dan wilt hebben ipv je arm lam te zwengelen met een ambachtelijk apparaat, kan ik nog begrijpen. Dat je dan voor een apparaat gaat dat daarnaast nog koffiebonen kan malen, citrusvruchten kan uitpersen en allerlei groenten in diverse hapklare vormen kan vermalen ontgaat mij dan weer een beetje (veel). Het huishoudbeursvirus?

Stroop

 Zaterdagavond, nog niet eens tien uur en weinig andere alternatieven dan in bed duiken. Behalve qua bed ook qua tijdstip geen aantrekkelijk idee. De hele dag met vanalles en nog wat bezig geweest en wat overheerst is, dat de boel niet in beweging wil komen. Of ik 'm niet in beweging krijg. Electraspullen zijn vanwege foute levering weer teruggestuurd en daarmee gaan weer drie weken wachttijd op in het niets. Weer iemand anders die mogelijk kan bijsturen bij de badkamer. Wachten is weer op de offerte. Mag ik vervolgens proberen in te schatten of de persoon het werk wel op de gewenste wijze kan leveren. Kijk, een paar waterleidingen in een ruimte knallen, die als badkamer gebruikt zou moeten gaan worden, kan iedere dombo. Ik ook. Waar het gaat wringen is dat installatie, tegelen en montage moeten gebeuren op een manier, waarbij het een afgestemd is op wat nog komen gaat. De plaats van het bad heeft bijv. consequenties voor leidingwerk, afvoer, vloerverwarming en het betegelen. Voor een mooi eindresultaat kan het niet zo zijn, dat de een iets doet en in de volgende stap een ander maar ziet wat ie van het vooraf geïnstalleerde weet te bakken.

 Ondertussen hout gestapeld en aan de kant gegooid wat nog minstens een keer door midden zou moeten. Vervolgens Sibiu ingedoken en (voor de zoveelste keer) geprobeerd lichtpunten voor in de keuken te vinden, hout voor de installatie van de wastafels bekeken, klein spul gekocht en uiteindelijk verzandt in vlees- annex tomatenmolens. Ik wist niet, dat we daar mee bezig waren.

Food

 Een hele dag bezig zijn en "O, oeps, het eten vergeten ... te maken". Volgens mij geen Roemeense routine maar een familiekwaal. Eten is hier een soort bijkomstigheid. In de verzorging van de beesten is het bijna een dagtaak van ongekend belang, maar men vergeet zichzelf met grote regelmaat. Als er een McDo in Coves zou zijn, zou hier een van de grote klanten wonen. Niet vanwege de kwaliteit van het gebodene maar vanwege het gemak van de voorziening.

 Ik zou hier zo de voedselvoorziening over kunnen nemen en iedereen zou dat zonder gemor, wat zeg ik, luid juichend omarmen. Degene, die het koken en bakken een warm hart toedraagt, kan de werkzaamheden niet meer doen en diegene, die alles nog makkelijk zou kunnen, is, laten we het voorzichtig uitdrukken, wel erg in lekker eten geïnteresseerd, maar niet in de bereiding ervan, als het meer tijd kost dan tussen neus en lippen beschikbaar is. Ik weet me gelukkig te beperken tot een helpende hand en af en toe een complete maaltijd. Geen wegen inslaan waaruit een terugkeer niet meer mogelijk is.

Donker

 Nog geen half negen en het schemert ..... Ik zal niet weer over de winter beginnen, maar dit gaat toch wel erg rap. Voor mij zelfs sneller dan dat het uur tijdsverschil met Frankrijk kan compenseren. We zitten tenslotte nog in zomertijd en gaan dat nog iets van twee maanden volhouden. Tegen de tijd, dat de klok terug gezet wordt, is het hier al donker voordat het zeven uur is, vrees ik. Anders of niet anders dan in Frankrijk? Ik twijfel en betwijfel.

 In praktijk betekent het simpelweg, dat je tegen een uur of acht een punt achter je buitenbezigheden moet zetten, wil je de boel nog opgeruimd krijgen, terwijl je nog ziet, wat je doet. Klinkt alsof ik lange dagen buiten vul met drukke bezigheden. Dat is niet het geval. Maar de temperatuur is gezakt en maakt het aantrekkelijker om me tegen de zwaardere werkzaamheden aan te bemoeien, zoals het schonen en omspitten van de tuin of het herhakken van het hout. Voor het echte werk moet je het hebben van de overgangsperioden tussen de seizoenen. Dat was in Frankrijk al zo en kwam daar in de verdrukking door de start dan wel uitloop van het seizoen en lijkt nu hier door de klimatologische voorwaarden grenzen gezet te krijgen. Heerlijk al dat nieuws ....

Volstouwen

 Een dag met resultaat. De kluszooi uit de keuken weggeruimd, de laatste vierkante meters werkvlak ontstoft en zowaar kunnen beginnen met het inrichten van mijn 'werkkamer'. Een groot woord voor de ruimte waar het merendeel van mijn niet-keukenspullen terecht moeten komen. Pc-plek, boekenrek, Cd-kast en de persoonlijkere papierrommel. Maar ook een werktafel, zithoek(je), aangenaam licht en kunst (Nou ja ...) aan de muur. Dat alles in een kamer van krap 4 bij 4. Een uitdaging erbij. Gooi maar op de hoop.

 Bijkomend praktisch puntje is, dat de eerste drie kamer niet meer vrij toegankelijk kunnen zijn voor de honden, als ik niet aanwezig ben. De oude garde is het probleem niet. Het zijn de jonkies, die alles slopen wat ze tussen hun kaken kunnen klemmen. Waarbij ze een voorkeur aan de dag leggen voor het rippen van de verhuisdozen. Het mannetje is volgens mij de sloper. Ik moet er niet aan denken, dat ze ongestoord met mijn overgebleven stripselectie aan de slag gaan of de dozen gevuld met knuffels nog een keer weten open te trekken.

 Honden opvoeden, die de hele dag buiten vertoeven, is een anderssoortige klus, dan honden die opgroeien in je directe leefomgeving. Gelukkig zijn ze inmiddels vrijwel zindelijk,

Wippen

 Nòg vroeger op! Het begint bijna akelig te worden. Bijgeslapen? Het heeft er de schijn van. Blijkbaar kan zoiets dus wel. Hoe het ook zij, het is niet verkeerd. Het is aangenaam wakker worden met voldoende tijd voor mezelf, redelijk goede koffie en iets van een ontbijt, dat mijn innerlijke mens in beweging houdt. Dat ik dan een beetje verloren op een krukje zit in de inmiddels weer verstofte nieuwe keuken zit, is nog niet echt wat het zou moeten wezen. Zou toch leuk zijn geweest als alles volgens planning cq met het clicken van mijn vingers zou zijn gebeurd.

 Het is me niet gegund en daar kan ik over zeuren blijven, wat ik wil. De kans dat het verloop richting het eind nog iets vloeiends krijgt, mag gerust op nihil worden geschat. Deze periode kan niet anders dan ploeterend tot een einde komen. Alles wat telt is dat einde. De rest maar gewoon doen en vervolgens snel vergeten. Grof geschat 10 verklote jaren, waar goddank uiteindelijk nog iets uit voort is gekomen, wat het vergeten van de rest de moeite waard maakt. Allez laatste loodjes, move!!

Banen

 Begin ik te wennen aan wat onwerkbaar leek of begint zich zowaar een soort normaal leven af te tekenen? Ok, ik neem allerlei onmogelijkheden voor lief (Lief, hè!?) maar daar kan de normalisering toch moeilijk vandaan komen. Waarschijnlijk beginnen er toch patronen en mechanismen in te slijten of mechanismen patronen in te slijten, die een stabiliserend effect hebben op de beleving van alledag.

 Een beetje van dit, een beetje van dat, wat voor mezelf, iets samen en helaas ook nog steeds zaken voor het algemenere, maar verder zinloze nut. Bakens zijn verzet, marges aangepast of ingewisseld. Wat een paar maanden geleden nog een geheel nieuw leven was, krijgt meer en meer routineuze trekjes. Net zo afstotelijk als aantrekkelijk, maar vooral toch werkbaarder!

 D'r valt nog veel bij te schaven en anderszins aan te passen, maar paden beginnen zichtbaar te worden door het plattreden. Stug gaan voor wat je in je hoofd hebt gezet, is toch de enige methode om gewenste en herkenbare resultaten te scoren. Morgen weer en graag meer!

Kelderen

 In de studentenflat in de kast boven de gang was het iets aparts, bijna stiekums, gestapeld in fel oranje rekken van de Blokker. Aan de Eykmanlaan gaf het een goed gevoel en heb ik er een muurkast voor omgebouwd. Aan de OudeGracht leek alles op z'n plek te vallen en tegelijkertijd in verhouding tot de kelderruimte in het niet te verdwijnen. In Frankrijk kreeg het een functionele plek toegedicht, die verder nooit waar is mogen worden. En nu, opgestapeld in de voorkelder van een simpele boerenwoning in een gehucht in Roemenië geeft de uit het verleden meegesleepte wijnvoorraad de plek iets onwerkelijks, zeg maar gerust: iets belachelijks.

 Een hobby, die meer en meer niet heeft willen passen in het vigerende leven en waarvan het resultaat nu definitief uit de hand is gelopen.

 Ik ga er een mooi plek voor maken. Dat ben ik al die flessen, die van hot naar her zijn gesleept, bijna schuldig. Een laatste rustplaats. Bij het naar beneden dragen van de kisten, was er ineens het besef, dat ik me die hele voorraad niet zie opdrinken. Niet omdat het teveel zou zijn of ik niet lang genoeg zal leven, maar simpelweg, omdat mijn smaak is veranderd. Alles rood is en ik tegenwoordig voornamelijk wit drink en in z'n algemeenheid neig naar 'lichtere' wijnen. Hoe was dat ook weer met verkeren?

Draai

 Voelt als een maandag en misschien nog wel meer anders dan je conform de realiteit zou verwachten. Het begin van een eindsprint ten einde voor het invallen van de winter in een functionerend en verwarmbaar huis te zitten?? Zo voelt het wel een beetje aan. De badkamermeneer met dollartekens in z'n ogen voorlopig in de zijlijn geparkeerd. We gaan het gewoon zelf proberen en opzoek naar een helpende hand met iets meer ervaring in deze dan ik. Het is niet zo slim om wielen uit te (moeten) vinden, die voor anderen allang gemeengoed zijn.

 Maar eerst opruimen en poetsen. De ene helft van de keuken is alweer stoffig, voordat de andere helft überhaupt van het ergste stof is ontdaan. Laat ik in deze regenachtige week mijn kansen grijpen. Modder is niet prettig aan de schoenen, daarvoor wervelt het minder makkelijk door de lucht. Daarna aan de slag met installatie-informatie verzamelen, inlezen, plan de campagne maken, materialen verzamelen en met overleg aan de slag met het installeren van water en electra in wat een mooie badkamer moet worden.

Sluipenderwijs

 Wat begonnen is met "Buna ziua"en "Noroc", is inmiddels uitgegroeid tot een aardig partijtje woorden. Het zullen er nog geen honderden zijn, maar meer dan een paar tiental. Qua zelfstandige naamwoorden loopt het uitbouwen van mijn Roemeens vocabulair spectaculair. Maar er is meer. Het lezen gaat steeds beter, als tenminste de lettertjes niet te klein zijn. Wat natuurlijk verder weinig met de taal te maken heeft. Maar ook gesprekken volgen lukt inmiddels vrij aardig. Niet de details natuurlijk, maar wel de strekking.

 Nu, maar niet direct, de stap naar het bijeen brouwen van zinnen of iets wat daarvoor door zou moeten kunnen gaan. De werkwoordvervoegingen komen dan op je af. Niet mijn favoriete bezigheid. Is me in het Frans maar deels gelukt en ik ga nu zeker niet voor de perfectie. Maar iets meer dan het uitstoten van de klanken van zelfstandige naamwoorden, lijkt me niet verkeerd.

Nep

 Europa slankt af ..... net zoals je staatsschulden kunt verlichten door de definitie aan te passen kun je ook de vrouwelijke helft van het volk een oppepper aanbieden door het invoeren van een nieuw maatsysteem. Gewoon alle oude maten vier tellen krimpen ... 42 wordt dan ineens 38 .... Geen sportschool of dieetdiscipline noodzakelijk .....Wat een onzin!

Verrassend

 Auto geparkeerd, formaliteiten gepleegd, zooi op de kamer gedropt en te voet afgedaald naar het stadscentrum. Shoppen is de bedoeling. Dat wordt dus veel wachten, relativeren en waar nodig ook gewoon weigeren. Maar laat ik niet vooraf al negatief zijn.

 Het weer is een beetje twijfelachtig. De stad is druk qua mensen en auto's en zoals wel vaker staat ook nu weer een concertpodium op het grote kerkplein. In Roemeense steden lijkt het alsof het altijd feest is. Blijkt later te maken te hebben met de status van "Jeugd hoofdstad van Europa". Ongetwijfeld een variant op de "Culturele Hoofdstad"-nonsens. Ook hier deelt Cluj de eer met nog twee andere steden.

 Doelgericht worden een aantal kledingzaken aangestuurd. Aansluitend vanaf een terras de mierenmeute aanschouwt en een stel studentachtige types bestudeert, die getooid met helmen een knullige constructie van houten latten ineen aan het schroeven zijn. Niet veel later, overvallen door de regen, een neo-barok (?) gebouw ingedoken, dat anders altijd gesloten was. Eenmaal binnen barstte een heftig noodweer los. Een soort stadsbrede douche zonder waterbesparende trucjes.

 Oud hotel. Schijnt in 2009 verkocht te zijn, met de verplichting het in dezelfde stijl te renoveren. Het stond al lang leeg en is dat sindsdien gebleven. Nu in gebruik als alternatief café en art-gallerie met erg alternatieve kunst. Weinig interessant die kunst maar een prachtig gebouw. Je kon er door 3 van de 4 verdiepingen heen lopen. Mooie hoge ruimtes, prachtig trappenhuis, serre, een paar glas-in-lood daken en kamers met de meest uiteenlopende vormen. De stadsverkenning vervolgens verplaatst naar een winkelcentrum, dat naar Frans voorbeeld een paar kilometer buiten het centrum ligt. Ondertussen plensde het onverdroten verder. Zonde!

Stedentrip

 Feestdag. Ff er tussen uit. Stukje rijden. Vandaar het onchristelijke tijdstip waarop vanochtend dromeland bruut de deur werd gewezen. Kost dan, dank honden en eega nog dik twee uur voor ik de auto het dorp uit stuur. Is niet vergelijkbaar met het half uur, waarin ik de laatste jaren vanuit bed, via douche en na inpakken van de koffer de oprit af wist te rijden. Maar soit, iets met appels en peren, ander omstandigheden en eigen keuze.

 Doel is Cluj-Napoca. Een nachtje overblijven zonder dat ik om 4 uur in de ochtend het nest uit moet komen en met een taxi richting de luchthaven moet, vanwege de terugvlucht naar Frankrijk. Nee! Samen uit, samen thuis. Geen halszaak, ook absoluut geen verplichting, maar in deze een prettig idee en ruim voldoende voor wat voorpret.

 De weg kan ik inmiddels dromen. Het is met het soort weggebruikers aan te raden, dat 'dromen' niet al te letterlijk te doen. De stad ingedoken (het gaat kilometers steil bergaf ....) en op het laatste moment (Sterke kant van Roemenen!!) besloten om naar een hotel te gaan op een heuvel, midden in de stad: Belvedere. Een groter gebrek aan creativiteit in de naamgeving is moeilijk te bedenken. Een communistisch bouwsel, bedoeld voor buitenlandse valuta aandragers en partijvolk, hoekige zestiger jaren stijl, binnen kolossale entree met lelijke kroonluchters, kantine-achtig restaurant annex ontbijtruimte en kleine maar verbazend goed afgewerkte kamers. Vergane glorie, die men doende is te reanimeren.

Mistig

  Wekker. Zes uur. In vergelijking met de afgelopen dagen is het licht, dat door de slecht sluitende luiken binnen weet te dringen, weinig overtuigend. Zou het? Na de frisse, natte ochtenden doet nu ook het licht een duit in de zak van de naderbij sluipende winter? Vanuit het bed gezien had het er alle schijn van. Een paar uur later in de auto bleek het gewoon een mistige ochtend. Met dank aan de stortregen en de weldegelijk sterk zakkende ochtendtemperaturen. Met of zonder afgeknepen lichtrijkdom in de ochtend, de winter maakt zich op richting de startblokken. Ontkennen werkt daar niet bij.

 Vergelijkingen met Frankrijk zijn gevaarlijk. Andere klimaat. Maar ook daar was het in de loop van augustus steeds groter wordende verschil tussen de temperaturen overdag en 's nachts een van de eerste tekenen van de naderende winter.

 In feite heb je maar twee seizoenen: zomer en winter, met daartussen overgangsperioden. In het landklimaat wat het hier deels is, zouden die overgangsperioden korter moeten zijn dan in het zeeklimaat van West-Europa. We gaan het zien, meemaken.

Normeren

 Geen onaardige dag. Iets van twaalf uur min of meer lekker bezig geweest en ineens afgebrand. Net als je nog wat voor jezelf wilt doen. De timing klopt nog niet helemaal. Bovendien nauwelijks fysiek bezig geweest, maar goed, dat zegt ook niet alles. Misschien kun je ook wel teveel willen. Zoiets als op de top van de Mont Blanc met de voeten in de Middellandse zee zitten en op je wenken bediend worden met koele frisse drankjes. Normaal toch, niet?

 Weer zo'n teken, dat het helemaal zo gek nog niet gaat. Het heeft alleen al zolang geduurd dat het verder voortslepen meer dan melig maakt. Als er dan weer zo'n pipo bij de badkamer een slaatje uit het geheel probeert te slaan, denk ik inmiddels, dat het ook wel raar zou zijn, als de zaken voor de afwisseling zonder rare kronkels, misverstanden of misplaatste dollartekens afgehandeld zouden kunnen worden. Zucht, kortom, en verder zoeken mocht de al te zeer van zichzelf overtuigde badkamerspecialist niet uiteindelijk eieren voor zijn geld kiezen.

Zinken

 Rust lijkt weer een keer terug te keren. Administratie bijna helemaal afgehandeld, de badkamerknoop bijna doorgehakt, de keuken bijna helemaal opgeruimd, het hout bijna gestapeld ..... bezig, vooral bezig. Het geeft de rust om tijd te besteden aan minder noodzakelijke maar minstens zo wenselijke zaken als bijv. schrijven, tuinwerk en koken, al is dat laatste er nog nauwelijks van gekomen. Ik wil zoooooo graag.

 Jammer dat de badkamerman iedere discussie over de offerte uit de weg gaat en blijkbaar zijn exorbitante vraagprijs vanzelfsprekend vindt. Betekent dat we weer verder moeten zoeken. Ik ben simpelweg niet geïnteresseerd in mensen, die hun uurloon denken te kunnen koppelen aan de prijs van (een deel van) de materialen, waar ze mee moeten werken. Bovendien is het meeste werk het tegelen en die tegels zijn qua prijs niks bijzonders. Nu zou ik mijn stijve middelvinger kunnen gebruiken, maar die houdt het meer en meer voor gezien.

Zeiknat

 Moeders in geen velden en wegen te bekennen, vrouwlief onderweg om aan haar schoonheid te laten sleutelen en ik, zei de gek, ren in de stromende regen van binnen naar buiten en terug om de niet-verzopen kuikens in het droge te brengen, terwijl een spectaculair noodweer z'n best doet boven Coveș. Dat ik ooit nog eens zo gek zou zijn .....

Vooruitgang?

 Een moeilijk voor elkaar gebokste zondag. Laat op, met de jonge honden gelopen, een soort dagplanning proberen te coördineren. Weer melk met een verkeerd smaakje, familiebesoignes en uiteindelijk in Sibiu terechtgekomen. De extra's waren op dus naar de hypermarché.

 Twee uur strijd. De strijd tussen mogelijk en noodzakelijk. Het begint altijd met het laatste en verzandt in het eerste. Je vergapen aan de haast eindeloze variatie in het aanbod van vrijwel elk artikel. Ik verbaas me dan over het feit, dat ik desondanks niet precies kan krijgen, wat ik wil of het produkt, dat er twee weken geleden wel was, nu nergens te vinden is. Maar dat kan ook stukken eenvoudger natuurlijk en dan loop je "OOOOOoo"en "Ahaaaaaaaa" roepend van het ene schap naar het andere en, als je niet uitkijkt, heb je de boodschappenwagen vol liggen met dingen, waar je eigenljk niet voor kwam. Zelfs extra's kennen hun gradaties.

 Terug op het platteland de koelkasten gevuld en gegeten, deels van de inkopen, deels van de tuin. De avond afgesloten met een discussie over de veranderende tijd ahv de alsmaar niet verkochte varkens. Inmiddels ongeveer 200 kilo het stuk. Een vreemd gesprek waarin mensen iets verweten werd, wat we zelf net gedaan hebben: naar de supermarkt gaan, als je iets nodig hebt ipv complete wintervoorraden aanleggen. Mensen zijn minder geïnteresseerd in een heel of half varken, dan in de voorgesneden porties van het gewenste soort. Een varken is leuk voor jezelf en dan -wat mij betreft- nog liever verwerkt in worsten dan opgedeeld in onderdelen. En spek ...... spek is iets van de verleden tijd.

Stijf

 Een mooie stijf rechtop staande middelvinger en niemand waarvoor ie bedoeld is. Dat is shit. Niet voor de persoon, die het bespaard blijft, maar voor mij met mijn stijve opgeblazen middelvinger, die bovendien jeukt als de pest. Alles dankzij een van zich af stekende wesp, die ik niet in de gaten had toen ik een peer wilde oprapen. Stom, stom en vooral "Au" en een heel riedel erop volgende vloeken.

 Dat is inmiddels bijna twee dagen geleden en mijn vinger heeft nog steeds iets weg van een opgeblazen knakworstballon. Behalve de stijfheid is ook de mengeling van een brandende pijn en irriterende jeuk erg vervelend. Jeuk, die zich niet beperkt tot de middelvinger, maar me ook via de ring- en wijsvinger lastig valt. Verder houdt mijn vinger momenteel absoluut niet van water.

 Rare dingen. Ik ben toch echt wel eerder door een wesp te pakken genomen, maar dit soort naweeën staan me niet bij. Het beestje moet goed gestoken hebben, veel gif naar binnen gespoten hebben en/of een bijzondere plek getroffen hebben. Misschien een zenuw of zoiets. Benieuw hoelang ik mijn hand nog in mijn zak moet houden, om mensen niet onbedoeld op de kast te jagen.

Gulzig

 Bij het vertrek uit Albota, een forellenkwekerij annex restaurant annex hotel waren we, als ik niet op mijn voorhoofd had gewezen, zo de bergen in gereden ongeacht het feit, dat het al voorbij zevenen was, we nog een uur retour moesten en nog maar net iets meer dan twee uur daglicht in het vooruitzicht hadden. Mariana heeft iets gretigs, niet alleen in de supermarkt of kledingwinkel maar ook bij het in concreto zien van wat binnen haar handbereik ligt. Als iemand Roemenië aan de mens kan brengen, is zij het wel. Ze heeft in haar perioden in Nederland meer van Nederland gezien, dan ik in mijn hele leven en daarnaast heeft ze lange dagen gewerkt om wat guldens en later euro's bij elkaar te sprokkelen. Het lijkt alsof ze iets inhalen wil, maar ik denk niet, dat dat het is.

 Thuus naar de bar voor een bier. Ff alleen willen zijn, de dag van me af laten glijden. Moeilijke boodschap. Raar, zo'n vent die voor jou naar Roemenië verkast en dan alleen wil zijn. Ja, ik weet het, ik ben raar maar niet heus.

Geoliëd

 Op weg naar de avondmaaltijd een tussenstop gemaakt om een badkamer te bewonderen. Zien of de loodgieter annex tegelzetter het gevraagde geld waard is. De badkamer was verder niks bijzonders, maar het werk was netjes en precies gedaan. Zoals te verwachten zegt het natuurlijk weinig over de voor Roemeense begrippen buitensporige uurprijs. We zien wel.

 Grappiger was, dat we voor de zoveelste keer ergens kwamen waar de heer des huizes verschrikt opsprong van de bank, waar hij duidelijk had liggen pitten en dat weer overduidelijk als gevolg van de drank. Niks mis mee op een vrije (feest)dag, maar ik begin te begrijpen, dat er mensen zijn, die het hebben over permanent dronken Roemenen. Men geniet hier het leven, hoe je het ook bekijkt. En sleept drank, koffie, frisdrank, nootjes en ander voedsel aan, als je onaangemeld binnenvalt. Hij had trouwens een grappige dronk en wilde mij jonge konijnen aansmeren door ze over me heen te laten lopen.

Kerkelijk

 15 August! Ik ken het nog van vroeger. Eén van de Mariafeestdagen die het kerkelijke jaar rijk is dan wel was. In Frankrijk was het ook een feestdag, maar vooral toch het einde van de hoogzomer periode. Hier één van de vele kerkelijke vrije dagen en daarbinnen weer één van de belangrijkere dagen. Alles en iedereen naar de kerk, vastendagen vooraf, vrijaf op de dag zelf natuurlijk en er op uit!

 Qua vrijaf natuurlijk shit dat het sowieo al zaterdag was, maar voor de rest trof alles toe. Niet zo slim dus eigenlik om de deur uit te willen gaan om te eten. Zeker niet als je er ook nog eens een uur voor moet rijden. Maar door hoe de dag verliep, was het al eind van de middag voor we in de auto stappen en was op de gewenste plek de ergste drukte voorbij. Toch bijzonder dat je in een uurtje rijden soort van in Oostenrijk zit. Wat zou het toch leuk zijn geweest als een uurtje in een andere richting de Middellandse zee zou liggen. Lullig toch, dat je uiteindelijk altijd weer moet kiezen.

Soepeltjes

 Aangename dag. Over de markt gestruind, een hoop Roemeens gekletst aangehoord, geluncht met een glaasje witte wijn teveel, peren geraapt met de bedoeling ze te laten vergisten en later te stoken, een beetje in de tuin zitten klooien en vroeg mijn nest in. Zo'n dag die nauwelijks afwijkt van de andere dagen en er toch tussenuit springt. Dat kleine beetje extra meer of net minder. Waar het vandaag in heeft gezeten, zou ik net weten. Misschien wel gewoon, omdat het liep zoals het liep, deels zelfs geplanned maar vooral toch zonder discussie.

Spannend

 Van de ene prioriteit naar de andere. Soms wijst het zich vanzelf. Heerlijk, dat ik nu koffie en ontbijt in mijn eigen vliegenarme omgeving kan genieten. Melk uit de supermarkt, espresso als koffie èn vooral de juiste verhoudingen bij de mix van melk en koffiebonenextract. Muesli-mix uit eigen keuken, bakje yogurt er overheen, de honden al gevoerd en wachtend op het moment, dat ik in de benen ga.

 Al kauwend mis ik het wieberen over het internet, maar dan loopt het ff anders dan bedacht. Stom, natuurlijk, maar mooi niet bij stilgestaan. Voorspelbaar en minstens zo overmijdelijk ..... en dan is dat toilet op een paar honderd meter bijna net iets te ver weg. Die gang mag stukken korter en rap ook!

Toiletteren

 Jonge honden .... Iedere keer als je denkt, dat je de opdonders enig besef bijgebracht hebt van wat mag en kan èn vooral NIET mag, weten ze weer iets voor elkaar te krijgen, wat je niet bedacht had. Toiletpapier deze keer. Hun voorliefde voor die zachte rollen wit papier was me al bekend. Maar dat betrof een enkele losliggende rol op tafel of aanrecht. Ik lette er al op dat nergens zoiets binnen het bereik van hun kaken lag. Of het nou toeval is geweest of een bewuste actie, zal ik nooit weten en ga ik niet uitproberen, maar vanochtend, of beter vannacht is het hen gelukt om het hele pakket met iets van 20 rollen of zo te pakken te krijgen.

 De voorraad stond hoog en droog op vijf verhuisdozen voor boeken. Daar was zelfs over nagedacht. Te hoog voor hen, als ze op de achterpoten staan en de dozen te zwaar om aan de wiebel te krijgen .... En toch, een met toiletpapier versierde binnenplaats, trap, entree en keuken. Je zou ze dan wel wat. Maar wat?

Kookhok

 Nog nooit een keuken zovaak schoongemaakt als de laatste weken. Mag hopen, dat het stof inmiddels uitgezakt is. Voor het bouwstof zal dat wel opgaan, maar met een stoffige asfaltweg voor de deur, gebrek aan regen en temperaturen boven de dertig blijft het stofgehalte aan de hoge kant ... vrees ik.

 Maar het is niet alleen stof verwijderen natuurlijk het is ook de zoveelste opruim-en wegzetronde. En dat zal in elk geval nog niet de laatste zijn. Een paar extra planken in de kasten zijn welkom, maar daar gaan we er niet mee komen. Naast definitief de deur wijzen moeten er simpelweg meer sta-, lig- en hangplekken komen. Het is verbluffend wat allemaal in een keuken verdwijnt en dan wil ik daar nog wat extra's bijgevoegd zien, zoals kookboeken en spul dat enkel een decoratieve functie heeft. Het begint langzaam aan op puzzelen te lijken. Iets wat ik graag doe....

Redelijk?

 Houthakken. Zes en een half uur hakken voor 11 euro en 4 liter water ... En ongeveer op hetzelfde tijdstip een offerte voor de badkamer ontvangen, die grof gerekend neerkomt op dik elf euro per uur! Nu is houthakken en het aanleggen van een badkamer zoiets als appels met peren vergelijken, maar op één dag willen krijgen, waar een ander 8 dagen voor moet werken, komt me toch wat overdreven over. Werklui krijgen afhankelijk van vaardigheden en ervaring tussen de 850 en 2000 lei per maand, wat maximaal neerkomt op iets van 11 lei per uur ipv dik 50. Dus maar ff gevraagd hoe dat nou kan. Krijg ik een prachtig nietszeggend antwoord terug met als grootste giller: "It is important to know that the price is made primarily by considering customer satistaction."

 Bij dit soort verschillen is het haast onmogelijk om te bepalen wat redelijk is waarvoor. Het lijkt allemaal zo weinig, maar als ik 100 lei voor een dag houthakken ga betalen, krijg ik, denk ik, het dorp op mijn kop vanwege het verzieken van de arbeidsmarkt.

Fijnafstelling

 Stipt op tijd ... na weken aandringen en informeren. Helaas toch weer niet fatsoenlijk gecommuniceerd of ik heb de boel weer een keer verkeerd begrepen, wat ik, eerlijk gezegd, betwijfel. Niet iemand die komt om de situatie te inventariseren, maar mensen die de slecht sluitende kastdeurtjes en ander ongemak komen verhelpen. En dat in de puinhoop die de keuken op het ogenblik is. Handig is anders. En dan mogen ze de stelschroevenbusiness beter beheersen dan ik. De achterkant van een lade te lijf gaan met een slijptol, omdat de van het begin af aan bekende gaskookplaat goed sluiten verhinderd vanwege de gasaansluiting, noem ik geen vakmanschap, maar regelrecht geklungel. Ok, het is een lade met metalen wanden, die je niet zomaar ff in kunt korten, maar dan nog. Daar mag ik weer zien, dat ik de schade gecamoufleerd krijg.

 Desalniettemin weer een stap verder op het afstreeplijstje. Qua keuken blijven nog 'slechts' drie punten over .... Extra planken,  het missende keukenkastje en de afwerkingsrand van het werkblad. Het eerste kan in eigen beheer van de keukenboer, het tweede is waarschijnlijk onmogelijk, omdat ze niet meer met de betreffende fabriek samenwerken en het laatste punt moet via het hoofdkantoor in Boekarest geregeld worden. En dat allemaal maanden nadat beloofd was, dat het snel zou worden afgehandeld. Kwalijk dat bij het vertrek van een verkoper het zicht op lopende projecten blijkbaar verloren gaat.

Haardvoer

 Begonnen met een hoop ergernis en haast sereen geëindigd. De halve wintervoorraad hout ligt nu in behakbare brokken te wachten tot het morgen klein geslagen wordt.

 Ergerlijk is dat toch als mensen (zeer waarschijnlijk, want ik heb er niet naast gestaan) aan de afstelling van machines gaan zitten klooien, terwijl dat nergens voor nodig is. Kettingzaag uitgeleend en nu ik 'm zelf wil gebruiken, wil het ding niet starten. Al bij de eerste ruk is ie verzopen. Krijg je, als aan de afstelling wordt gerommeld, als het ding heet en in de running is. Heeft een uur gekost, voordat het machien naar behoren liep. Die meneer mag van de uitleenlijst. Al doende leert men.

 Eenmaal bezig liep het als een trein. Als ik ergens ervaring in heb opgedaan in Frankrijk, is het wel in het hanteren van de kettingzaag. Tot aan mijn enkels stond ik in het zaagsel, toen de laatste meter in vieren was gedeeld. Kletsnat van het zweet en voldaan. Dat zijn de momenten, waarop bier het beste smaakt.

Waterzooi

 De door grond- en regenwater van z'n plek getilde vetbak teruggezet en opnieuw aangesloten. Als het ding eenmaal gevuld is (200 liter) zal het niet meer zo snel in beweging te krijgen zijn. Nu kan het zo prachtig uit de kraan stromende water ook op de daarvoor gerealiseerde weg weer verdwijnen. Wat kunnen kleine dingen grote voldoening geven!

 Een paar verbindingen in het afvoersystemen wat strakker moeten aandraaien en de temperatuur van de boiler bijgesteld. Nu hoeft er de komende twintig jaar niks meer aan te gebeuren .... als het goed is. Ga ik die nog meemaken? Ja, ja, dat duveltje zit nog steeds op mijn schouder.

Grumpy

 Als je iemand met regelmaat een ondankbare trut gaat noemen, al is het maar in je hoofd, is het misschien tijd om wat afstand van elkaar te nemen. Ik ben die zeurige zeikstem van vroeg in de ochtend tot laat in de avond zo zat, dat het goed is, dat ik me met toenemend gemak kan terugtrekken. Het stromend water is in deze bijna een zegen.

 Als ik zo ondankbaar, sikkeneurig, klagend en scheldend moet worden om de tachtig te passeren, hoop ik, dat iemand zo verstandig is en me voordien uit mijn lijden verlost.

Apa

  .... en er was water ....

 Nog snel een buitenkraan geplaats, een drukregelaar met filter en een aftappunt voor het leidingendeel van de keuken en hèt moment was aangebroken om de hoofdkraan open te zetten en ieder aansluitpunt in de keuken stap voor stap open te draaien voor gebruik. Eén verbinding druppelde traag water, maar dat was zo verholpen. Voor de rest zag al het werk, zowel van de loodgieter als mijn deel, er goed uit. Geen warm/koud verwisseling, waterdruk ok maar mag wat hoger, de 'touch'-kraan functioneert en hetzelfde geldt voor de boiler .... eindelijk iets van een vooruitgang die hout snijdt.

Neo-nostalgie

 Twee uur rijden, half uurtje wachten, in twintig minuten klaar. Mijn nieuwe 'ding' kreeg complimenten en de geregistreerde waarden waren allemaal prachtig en prima. Zonder noodzakelijke of ongevraagde shocks gaat het minimaal vijf jaar duren alvorens er weer in mijn gesneden wordt om de batterij te vervangen. Een eufimisme voor een nieuw implantaat. Als ze die onzin nou eens van afstand zouden kunnen opladen zonder dat het tussenliggende weefsel gekookt wordt, zou dat een hele vooruitgang zijn. Zowel qua ingrepen als qua kosten.

 Maar oké, het ongeplande akkefietje loopt dus met een sisser af. Alles bij elkaar heeft het zo'n drie maanden geduurd, maar dan heb je ook wat, als ik de controlerende arts mag geloven. Ze klonk bijna jaloers.

 In het ziekenhuis was het op plekken dezelfde drukte als de vorige keer muv 'mijn gang'. Die was deze keer leeg op een enkele passant na. Misschien wel doordat een deel van verbouwingen, waar men de vorige keer maar ook nu druk mee was, al geresulteerd heeft in opgeknapte gangen en vernieuwde spreek-/behandelkamers op een hoger gelegen verdieping. Ik zat in het oude gedeelte. Eigenlijk zou je een étage in de oude staat moeten aanhouden om de verschillen te zien door de jaren heen. De betegelde gangen, de vloeren van betonglazuur, de bakkelieten stopcontacten en schakelaars, etc. Ergens moet vast nog plek zijn die vrijwel onberoerd is door nieuwe zaken als zuurstofleidingen, ethernetbedrading, ikeakasten en aanverwant spul.

 Helaas hebben mensen daar pas een boodschap aan als het (bijna) te laat is. Net als overal in hoog tempo prachtig oude huizen annex boerederijen worden vervangen door smaakloos hoekige betonkolossen. Iedereen leert schijnbaar alleen van z'n eigen fouten.

Enerverend

 Wat een variatie. Wat een dag. Met vanalles en nog wat bezig geweest. Deels gepland, deels 'spontaan'. Nadeel is, dat de houtconstructie nog niet verfklaar is. Voordeel is, dat een hoop zaken zijn aangepakt, die al tijden bleven slepen. Zelfs de loodgieter heeft zijn gezicht laten zien.

 Veel meer ook weer niet, want hoewel hij al bijna vier weken weet, dat hij door een 50 à 60 cm dikke muur heen moet, had hij vandaag ff niet de juiste boor bij de hand. "Kan gebeuren", zullen we maar zeggen. Het geheel van de resterende koppelingen, die in het systeem ingebouwd moeten worden, zag er imposant uit. Eigenlijk kwam hij me dus ordinair 'lekker' maken. Nu zien of hij morgen werkelijk om een uur of acht aan de deur staat. Tijd voor complicaties is er morgen niet. Ik moet ergens rond tienen in de wielen en zou dan eigenlijk graag gezien hebben, dat de hele installatie lekvrij functioneert. Denk niet dat dat gaat lukken.

 Het vooruitzicht van een functionerende waterleiding laat me inmiddels bijna watertanden. Maar er was meer vandaag. Het in elkaar schuiven van de boedels is ook van start gegaan. Er zijn spullen, waar al plek voor was, er zijn spulen, waar plek voor gaat komen en er zijn spullen, die het zullen moeten stellen met een plekje op zolder. Het streven is om die vluchtroute tot het minimum te beperken en het overschot uit te delen. Ik wil als het ff kan niks van mij naar boven zien vertrekken en eigenlijk ook niks anders. Maar ja, ik beslis het nu niet meer alleen ...

Weekstart

 Maandag. Kwart voor negen. Aan de koffie en al bijna twee uur op, gewandeld, ontbeten, de laatste houtdelen verlijmd en in de klemmen gezet. Kortom het eerste rondje 24-13-24 achter de kiezen. Het gaat een mooie dag worden en misschien nog wel een produktieve ook. Keuze te over. Keuzes waarin heel langzaam in een soort van volgorde zichtbaar begint te worden. Ik begon een beetje het vertrouwen erin te verliezen. Toch maar doorduwen, dus.

 Verf, waterproof schuurpapier en nog iets scoren, maar dat is me weer ontschoten, en ik kan binnen verder, ook zonder water. Vandaag dus buiten aan de slag en als het te warm wordt de administratie bij de kladden pakken. Maar nu eerst en vooral nog een koffie.

Wankel

 De hele dag bezig geweest met klein afwerk werk. Knap, dat ik me er zo doelgericht en in toenemend tijdsbeslag mee kan bezig houden. Tussen de bedrijven door schoot me vandaag een lang weggeweest gevoel weer te binnen. Of het idee correct en ook nu van toepassing is, kan ik nog niet zeggen. Dat ik er nu ineens weer aan moet denken, zal meer te maken hebben met de neiging de dingen te willen benoemen. En of het nou drijfzand is, waarin ik weer verzeild ben geraakt of je het anders moet noemen, maakt uiteindelijk niet zoveel uit. Het is in elk geval weer het ogenschijnlijk tegen beter weten in maar volhouden om door te gaan. Een soort bijna blinde overlevingsdrift.

 D'r kan nog steeds zoveel misgaan in de betekenis, dat het de nabije toekomst niet gegund zal zijn om op de gewenste en reeds ingeslagen paden door te gaan, dat het beter is, om daar niet te veel bij stil te staan. Ondertussen moet ik niet vergeten de dingen te doen die gedaan moeten worden. Qua afwerking lukt dat dus steeds beter, qua administratie moet ik me deze week weer in het nekvel grijpen. De zin ervan ontgaat me, zeker als je aan de puinhoop denkt, die me mogelijk te wachten staat. Maar misschien is het niet zo'n slecht idee om zelf geen bijdrage aan de hoop te leveren....

Sudderen

Siesta en de Dood ... oud thema in een nieuw jasje.

Oorverdovend

 Mijn oren zijn nog aan het bijkomen van de muziek van gisteravond. Een muziekfeest met Roemeense folklore. Naar het schijnt met lokale en regionale grootheden. De plek was  in de zomertuin van een restaurant. Geen idee wat me te wachten stond qua opkomst, maar de boel zat vol en verderop in de avond moesten mensen teleurgesteld worden. Vreemd genoeg geen dansvloer te bekennen en dat terwijl Roemenen graag en veel dansen en dat meestal nog in grotere groepen dan paargewijs. De ondernemer wilde schijnbaar geen omzet mislopen en had alles waar mogelijk volgeplempt met tafels en stoelen.

 Gevolg was, dat iedereen een paar uur netjes zat te wiebelen op z'n stoel en vervolgens toch in de benen ging in gangpaden en andere, kleine vrije ruimtes. Hetgeen het er voor het af en aan rennend personeel niet makkelijker op maakte. Er werd niet alleen drank geserveerd, maar er kon ook gegeten worden. Beperkte kaart, maar toch een viertal vleesgerechten, een paar bijgerechten en twee soorten pizza. Ik heb het personeel met verbazing gade geslagen. Veel krachten, sommige met veel meer ervaring dan anderen, maar geen missers in de bediening, wat je bij de een bestelde werd door een ander gebracht, geen onvertogen woorden onderling of naar gasten toe en ook geen gerinkel van vallend glas of servies.

 Communicatie moest je of schreeuwend doen of wachten op de pauzes tussen de muziekoptredens. Dat je dan bij een gezelschap aan tafel uitgenodigd wordt is aardig bedoeld, maar heeft weinig zin. Had het ook niet gehad, als ik inmiddels een vlot mondje Roemeens zou kunnen praten.

Smaak

 De koffie smaakt niet ... Slecht begin van de dag. Scheelt dat het zondag is en zich weer vreemd genoeg, maar eerder regel dan uitzondering, geen plannen voor de dag melden. Dan beginnen we maar met boodschappen. Niet in het dorp, want die hebben geen verse melk, die heeft hier tenslotte iedereen zelf rondlopen.

 Zeven kilometer verderop is iets van een supermarkt. Niks bijzonders. Een mix van Aldi en Lidl, ook van Duits orgine. Beperkt aanbod. Wat bekende merken en een hoop wat ergens anders op lijkt, maar het niet is. Veel frisdrank en water in 2,5 literflessen, voornamelijk -ook voor hier- onbekende biersoorten in glas, blik of plastic van 0,33 t/m 2,5 liter en wijn van dulce tot demisec. Hoekje met verse groenten en fruit, meestal cat. II, hoekje met goedkoop Blokkerachtig spul, veel soorten koekjes, verder van alles wel iets èn een hoek gekoelde zuivel. Redelijke keuze qua prijsverschillen en soorten, zelfs Franse kaas, al komt die uit Duitsland.

 Snel een paar pakken halfvolle melk gescoord en nog wat vers stokbrood, klein formaat, meegegrist. Retour koffie en zien, dat ik die rotsmaak uit mijn mond kwijt raak.

Prioriteren

 "Leven om te werken  of werken om de leven." De nazaten van Calvijn versus de Bourgondische inborst van het rijke Roomse leven. Noordwest Europa tegen de rest. Een aardige gedachte in een stuk van Von der Dunk in de digitale Volkskrant van een dag of wat geleden. Iets van de onzinnigheid van een mierenachtig ipv een menswaardig bestaan. Verklaard waarom ik me hier of in Italië beter op mijn plek voel, dan in Nederland of zelfs Frankrijk.

 Wat natuurlijk niet betekent, dat het netjes of ook maar acceptabel is om geen belasting te betalen, je als staat de euro in de schoemelen en nog wat van die minder nette of zelfs criminele activiteiten uit te halen. Dat prestatie altijd carrière-gericht moet zijn en je sociaal pas meetelt als je in je agenda geen tijd meer overhoudt voor jezelf zijn dingen die wat mij betreft al decennia geleden bij het grofvuil konden. De mens kan best met minder. Maar minder doen betekent in ons kapitalistisch systeem ook simpelweg "minder krijgen". Dus niet met 55 met pensioen willen, waar legers anderen ruim tien langer voor moeten werken of de belasting ontduiken, omdat je anders je Ferrari niet kunt betalen, etc. Die boodschap is buiten NoordWest-Europa volgens mij niet helemaal duidelijk uitgelegd dan wel overgekomen. Als dat een cultuurverschil is, dan vreet ik een bezem.

Stuurlui?

Ik zit op de keukenvloer, mijn rug tegen de bijna 2 jaar oude vaatwasser, die nog geen druppel water heeft gezien. Vliegen vallen me lastig. Zin om de middag in drank onder te dompelen. Het is een moment, waarop het niet vreemd zou zijn om me af te vragen, waarmee ik bezig ben. Toch is dat niet, waar ik mijn tijd aan besteed.

 Wat ik doe is balen. Balen van zo ongeveer alles incl. mezelf. Het is niet het afvragen waar ik mee bezig ben, maar het waarom dat alles zolang moet duren. Een soort algemene toestand sinds de dood van Yoland. En het is nou niet zo, dat ik ongeduldiger ben geworden. Of misschien inmiddels een klein beetje. Het is meer een kwestie van het opzoeken (tarten) van de grenzen van mijn geduld door de omstandigheden. Iets of iemand moet daar een hoop lol aan beleven, maar die iemand ben niet ik.

Incasseren

 Wachten.

 Wachten op de aansluiting van het water. Wachten op de fijnafstelling van de keuken. Wachten op de offerte voor de badkamer. Wachten op het drogen van de gelijmde delen. Wachten op de verkoop in Frankrijk. Wachten op een vrijer, zorgenlozer leven. Wachten stimuleert niet. Vooral niet het soort wachten, dat met het uit de weg ruimen van hinderlijke obstakels te maken heeft.

Overleefd

 Bergen .... Men wilde iets van de bergen zien. Eerst hield het asfalt wegdek het voor gezien, toen ging het nog een keer onhandig steil omhoog, de ene keer met haarspelden en de andere keer gewoon dwars op de helling, de weg al gauw niet meer geschikt voor het fatsoenlijk passeren van tegenliggers en met een beveiling tegen het naar beneden duikelen in de aanpalende afgrond, want helling kon je dat nauwelijks meer noemen, waar een konijn nog doorheen zou schieten als ie onverhoeds zou struikelen. Snelheden van 10-20 km per uur, bijna vaker in de een dan in de tweede versnelling. Een officiële weg .... met wegwijzerborden .... kilometeraanduiding .... en borden om aan te geven waar de bebouwde kom begon of de gemeente veranderde. En dat alles met een dreigend onweer in de lucht.

 Eerst bergop en, zoals niet te vermijden, later bergaf. Bergaf over een weg, die ik bergop nooit genomen zou hebben. Inmiddels alles nat, een auto die meermaals de grip op de weg dreigt te verliezen en drie vrolijk kleppende dames in de auto, die alles bewonderen en uitgebreid becommentariëren. Horizontaal asfalt lijkt zo vanzelfsprekend, maar krijgt na een kleine drie uur berggeitachtige padwegen een aureool van hoogstaand menselijk vernuft. Eindelijk harder dan dat steenslaggesukkel. Voorlopig ff genoeg 'berg' gezien.

Kerks

  Klooster bereikt. Niet zo'n mensencircus als de vorige keer, maar menig pastoor zou God op z'n blote kmieën danken, als hij op een doordeweekse dag dit aantal bezoekers in z'n kerk mocht welkom heten bij een mis. Want dat was er gaande, een mis. Behalve zomerkeukens heb je hier dus ook zomerkerken. Naast de originele kerk en de vele malen grotere nieuwe kerk stond er net als een paar weken geleden in de bedevaartplaats een soort zeshoekig bouwsel, zoals je die vroeger op menig marktplein zag staan voor de fanfare of harmonie. Nu van 5 kanten gedicht met grote glasplaten, waardoor je rondom het ding kunt volgen wat binnen gebeurd. Wat er gezongen, gepreveld of gepreekt wordt denderde uit de overal ophangende luidsprekerboxen.

 Weer een rijke bedoening, dat klooster. Alles picco-bello onderhouden, goed in de verf, nergens rotzooi, op alle balcons om de twee meter bloembakken staand of hangen met prachtig bloeiende bloemen en bezig met het vervangen van de dakbedekking op een van de vele met zinkbeslagen gebouwen. Niet opnieuw met zink maar nu met koper. Net klaar, want nog prachtig glimmend en koperkleurig. Daar heeft waarschijnlijk iemand zijn plekje in de orthodoxe afdeling van de hemel proberen te kopen.

Moment

 1000!

Blind

 Nadenderen! Het is inmiddels een paar uur later. Het merendeel van de deelnemers aan het avonddrama liggen op een oor. Iedereen zal inmiddels wel zijn eigen gewenste draai aan het geheel hebben gegeven. Het zal mij verder en worst wezen, maar er klopt geen ene fuck van.

 Morgenvroeg stappen we met moederlief in de auto, nog een andere oude bes erbij, en gaan een klooster bezoeken, schijnheilig wezen (zij, niet ik) en terug thuis weer dezelfde tiran uithangen. Het mens schijnt haar hele leven al zo te zijn. Van mij mag het ..... als je nog steeds je eigen zaakjes regelt, wat dus absoluut niet het geval is. Behalve haar leeftijd en andere lichamelijke ongemakken, zitten er nog een hoop andere zaken erg krom in elkaar.

 Het is niet aan mij om daar mee bezig te zijn. Ik heb mijn eigen moeder ergens rond mijn twintigste duidelijk gemaakt, waar onze onderlinge grenzen liggen en heb absoluut geen behoefte, dat via een omweg door iemand, waar ik verder helemaal geen boodschap aan heb, aan dat resultaat wordt getornd. Levens veranderen, net als de tijden waarin ze verleefd worden .... zelfs beton moet in rot z'n meerdere erkennen.

Boem!!

 Of het nou een 'Moment' is geweest of het een 'Grens' was, laat ik ff in het midden. Ligt altijd al dicht bij elkaar en wat maakt het uit voor het resultaat? Welke resultaat? Een uitbarsting 'en face de toute la famille'. Godverdegodver! Het heeft even geduurd, is voor mij zelfs niet direct voor de hand liggend, maar toch. Bloed onder mijn nagels vandaan zuigen, is een gevaarlijke bezigheid. Ik ken mensen, die al veel eerder geëxplodeerd zouden zijn. Wil echter niks goed praten of relativeren.

 Het nurkse gedoe van het dubbelgevouwen moedertype, dat hier iedereen de wet denkt voor te schrijven, hing me al meer dan een beetje mijn strot uit. Kun je de deur achter je dicht trekken en naar je eigen tent verkassen, zou dat waarschijnlijk nog voor enig extra uitstel hebben gezorgd. Nu was vanavond gewoon de maat vol.

 Zit je na een dag voornamelijk met andermans zaken bezig geweest te zijn, eindelijk ff in je eigen tuintje onkruid uit te trekken en in het verlengde daarvan een bierje te drinken, komt het knorrige oude geval de poort binnen gevallen. Bijna letterlijk. En steekt een tirade af, waar je geen Roemeens voor hoeft te verstaan, om te begrijpen dat de honden daar geen droog brood van lusten. In principe gaat het mij niet aan, dus ik lever wat -Engels en ondersteunend bedoeld- commentaar en laat de rest zitten. Iets met varkens en voeren, ongeduld en een volledig gebrek aan vriendelijkheid in wat heel erg in de verte misschien 'communicatie' genoemd zou kunnen worden.

 We waren op een paar minuten na, in feite onderweg naar haar plek om de avondmaaltijd te genieten. Iets met Bbq, verse groenten, etc. Dus maar niet al te moeilijk doen .... Ter plekke bleek echter (qua varkensvoervoorbereiding) helemaal niks gedaan, begon broerlief zich er ook nog eens tegen aan te bemoeien, werd het nodige van de ene naar de andere kant gekrijst, moest het eten anders, want er was iets met een kerkelijke vastedag en wilde broer ook nog aaanschuiven aan tafel voor het eten, wat ik tussen al het gekrijs door had klaar gemaakt. Dat was het befaamde druppeltje ....

 Iemand compleet maar ongegrond afzeiken, een hoop eisen, je eigen kromme ledematen nauwelijks meer kunnen gebruiken, zo'n broer, die thuis niks te vertellen heeft en dat in het ouderlijke huis compenseert en ik, zei de lul, die die hele toestand niet alleen betaalt maar ook nog klaar maakt, qua eten dan ..... Nou mijn avond was bedorven en dat hebben ze goed begrepen. Daar hoef je geen Roemeens voor te spreken.

Doodsaai

 Een gebroken nacht. Ergens halverwege wakker, echt wakker. Jeuk? Temperatuur? Het kan vanalles zijn geweest, zelf de rijkelijke gevloeide wijn zou de oorzaak kunnen zijn. Hoewel ik er meestal moe van wordt en in het ergste geval domweg in slaap val,  zijn er ook van die momenten waarop het spul werkt als een soort speed. Maar wat het ook was, ik was akelig wakker. Had best op kunnen staan en had dat misschien ook wel gedaan, was ik in mijn eigen huis geweest.

 Nu een beetje rondgedraaid in het krakkemikkerige bed en naar het oranje licht van de straatlantaarn gestaard, dat door de spleten van de gammele luiken naar binnen piept. Mijn gedachten dwaalden af en voor de afwisseling greep het fenomeen 'Dood' zijn kans en heeft me bezig gehouden, tot ik ergens een uur of meer verderop weer in slaap ben gevallen.

 Is het het laatste idee in mijn leven, waar ik vrede mee moet zien te vinden? Hoe kun je ergens vrede mee hebben, als je niet weet wat het is. Dat mensen een hemel hebben verzonnen, kan ik me goed voorstellen. Wat moet je met zoiets als "het niets"? Helaas kan ik niks met hemel, hel of vagevuur. Vaag vuur ... wat môt je er mee? Dus het houdt gewoon op. Het ene moment ben je iets en een fractie later ben je niks meer. Niks in het grote niets.

 Hoeveel mensen staan bij dit onvermijdelijke feit stil? Is het ontkenning, dat de mens laat leven? Als je er teveel bij stilstaat, maakt je dat niet bepaald vrolijk. Ben er ook weer niet depri van geworden, maar het idee gaat me nog wel de nodige tijd bezig houden, vrees ik.

Uniek

 Vier oude koffers, van die sleepgevallen zonder wielen, een paar moderne varianten, een tigtal dozen. Alles vol kleren. Dozen gevuld met schoenen. Drie complete sets pannen nog geritseld in het Ceausescu-tijdperk, waarvan een met wel negen verschillende formaten, een bbq, een berg losse kleren, lege dozen, koektrommels en nog het een en ander, wat me nu ff niet te binnen schiet .... De volgende hoek uitgeruimd. Twee gedaan, nu nog zeven te gaan.

 Bij de volgende hoek eerst met het vlooienbestrijdingsmiddel spuiten en die fles bij de hand houden voor iedere doos of koffer die verplaatst wordt. Was net een beetje van de jeuk af en nu weer getrakteerd op een riedel nieuwe bulten .... armen, buik en dijen. Dom, dom, dom. Ik had kunnen bedenken dat een wahalla voor muizen ook ander ongedierte van ongewenste schuilplaatsen voorziet. En weer, weer ben alleen ik de lul.

Omslaan

 Daar is weer die rare weerstand tegen ogenschijnlijk simpele zaken. Administratie moet gedaan worden. Daar zit nog steeds een vervelend klusje bij, dat inmiddels geen verder uitstel kan verdragen. Maar hoe vervelend ook, dat is niet de dwarsligger. Waar gaat het mis? Bij de adreswijzigingen. Beter: bij het idee aan de slag te gaan met de adreswijzigingen. Mag inmiddels wel. Zes maanden nasturen leek me wel genoeg en dat geeft me nu net nog zes weken respijt.

 Wat eerst een kwestie van "Tijd zat!" leek, blijkt bij nadere beschouwing zwaarderwegende redenen te hebben gehad om de boel voor me uit te schuiven. Moet wel, want waarom zou anders mijn maag in een knoop draaien, nu ik mijn nieuwe adres 'met de wereld wil delen'? Wat is dat nu weer?

 Het is een oude bekende! Het is de weerstand tegen het definitief maken van genomen beslissingen. De ene keer meer dan de andere keer. Het speelde in Frankrijk al met het verhuizen en steekt dus nu weer z'n kop op. De weerstand tegen dat laatste kleine stapje, waarna terugkeer niet meer mogelijk is of tenminste meer energie en gedoe gaat kosten dan doorgaan. Het moment, waarop de wip kantelt naar de andere kant. Dat dat een bewuste keuze is, doet geen afbreuk aan het mechanisme. De laatste zure appel??

Ochtendkout

 Leuk zo'n nieuw ritme. Klikt natuurlijk niet allemaal direct op de gewenste wijze in en achter elkaar. Wachten op mezelf dus. Het zij zo. Kan ik ondertussen de droomflarden aaneen rijgen, die overgebleven zijn van afgelopen nacht of een inventarisatie maken van de serie nieuwe bulten. Behalve dat ik voor het eerst in mijn leven het pech heb, dat ik niet de aantrekkelijkste ben voor al het rondvliegend en huppelend ongedierte met steek- of bijtneigingen, ben ik blijkbaar ook gevoeliger geworden voor al die bloeddieven, dan ik ooit was. Zou het iets met de medicijnen te maken kunnen hebben? Het zooitje is zo dun vloeibaar, dat het opzuigen een waar genot moet zijn. Maar hoe weten die beestjes dat vooraf .... dat is de vraag! Verandert de vloeibaarheid ook de reuk? Misschien 'meer' reuk, meer geurstoffen in mijn aurasectie? Of is het gewoon het gebrek aan regelmatig afsoppen van lijf en leden? En werkt het bij al die kleine vampiers op dezelfde wijze? Muggen, vlooien en vanochtend dazen tijdens mijn wandeling met de honden. Nu we toch de link naar Dracula & Co hebben gelegd ... misschien is knoflook wel dè oplossing!

Startprocedure

 Het begint er zowaar op te lijken, dat de ochtend iets van een regelmatig ritme krijgt. Voor de derde opeenvolgende dag bij negenen aan de koffie en de wandeling met (een deel van) de honden al achter de rug. Mijn ochtendgebed heeft een andere volgorde gekregen, maar het werkt. Dat is niet alles, maar wel mooi meegenomen. Nu enkel nog het belangrijkste deel: volhouden! Dan begint de rest van de dag ergens tussen tien en elf. Te laat voor het aanpakken van een buitenklus, die het activiteitsniveau van schoffelen overstijgt. Daarvoor moet ik aan het eind van de dag ruimte cq energie cq motivatie zien over te houden. We gaan het zien .... of ook niet.

Scherps

 Prachtig .... Ik draag een voorstel aan voor de overmaat aan komkommers en als antwoord wordt opgesprongen en me gevraagd hoeveel kilo ik wil hebben ....... Aub, niet nu. Eerst een goed chutney-recept vinden, zien of alle ingrediënten aanwezig zijn (wat zeer onwaarschijnlijk is) en dan aan de slag. En daar heb ik vanavond werkelijk geen zin in. Bovendien, als je op deze manier emmers komkommers/augurken wilt wegwerken, mag je met het resultaat wel op de markt gaan staan. Mijn oplossing druppelt op de gloeiende plaat. De enige echte oplossing is meer beleid bij het zaaaien ... of het de varkens voeren. Maar als je die dan weer niet verkocht krijgt, verschuif je enkel het probleem. Een land in beweging ... heerlijk.

Opklaringen

 Zestig meter hout verzaagd. Klinkt erger dan het was, maar was toch werken. Muziekje erbij. Beetje meezingen dan wel fluiten. Later in de middag een biertje erbij en niet zomaar een biertje, maar een Grolsch beugel ... Het nieuwe thuisland is zo gek nog niet! Nu nog plakken sorry verlijmen, monteren en verven.

 Behalve dat zo'n dag concrete vorderingen oplevert, is het ook heerlijk (maar niet altijd makkelijk) om de beesten om je heen te hebben. De oude garde drukt hun dankbaarheid uit in een urenlange slaap. De jonkies tollen en dollen door het huis, verstoren de rust van de oudjes, worden op een hoop gebrom en geblaf getrakteerd, druipen ff af en komen vervolgens gewoon weer terug.

 Het vrouwtje van de jonkies is een opdonder eerste klas buiten de deur, maar ligt binnenshuis het liefst aan mijn voeten. Het mannetje is een heus droppie. Onderling de baas en tamelijk aggressief naar andere honden, maar verder het sulletje dat iedereen vertederd met z'n blik en het ietsjes scheefgedraaide koppie.

 Het kost moeite om het te willen zien, maar dagen als deze komen vaker voor, dan ik aan mezelf toegeef. O.a. omdat er natuurlijk nog genoeg op- en aanmerkingen vallen te maken en het bij lange na nog niet in de buurt komt van wat het zou kunnen zijn, maar toch .... Als je de stukjes blauwe lucht wilt zien, ontdek je ze altijd wel ergens.

Gaaf

 Rust en wat nog belangrijker is: in mijn eentje!! Ben je na jaren alleen zijn blij je leven weer te kunnen delen met een vrouwelijk exemplaar van de species 'mens', mis je het "alleen-zijn". Daar moet je haast wel mens voor zijn om dat voor elkaar te krijgen. Maar het is wel een feit. Je hebt het niet door, zolang je niet in de situatie terecht komt. Dan is er onvrede of irritatie en krijg je de vinger maar niet op de juiste plek gelegd. Eenmaal gevallen wekt het dubbeltje echter weinig verwondering, sterker nog, is het een vanzelfsprekendheid, die een beetje open deur het nakijken geeft. Niet voor niks die behoefte aan die eigen plek, toch?

 Mooi moment. Nu kan ik wel de rest van de dag of minimaal de ochtend gaan genieten van deze gewenste maar in de huidige omstandigheden uitzonderlijke situatie. Het is echter een beter idee, denk ik, om aan de slag te gaan met wat uiteindelijk die eigen plek moet gaan opleveren. Water, electra en badkamer kan ik vandaag vergeten. Het graan duwt de hele verdere rest van de dag naar de marge. Zo werkt dat hier. Zou nou iets, ik weet niet wat, zich aandienen dat net nog iets belangrijker zou zijn dan het oogsten van het graan, dan zouden men 'en groupe'  het veld verlaten en de aandacht in de nieuwe richting sturen. Geen planning, geen coördinatie, geen overzicht ... je ruimt dat op, waar je overstruikelt. Allez, in de benen!

Ochtendonrust

 Maandag. Het onvermijdelijke gevolg van een zondag. Begin niet goed, niet slecht. Acht uur mijn nest uit. Jonkies uitgelaten en begonnen met iets van een training. Mijn kop voor de zoveelste keer open gehaald aan de laag hangende druif boven de ingang van de keuken. Snoeien zou aardig voor mijn hoofd zijn, maar zwaar nadelig voor de oogst. Maar nu lijkt het wel alsof het iedere keer weer raak moet zijn, als de korst van de vorige wond is verdwenen. Bovendien gisteravond een beetje feest gevierd en dat is vanochtend te merken aan mijn gezichtsvermogen. In feite moet ik dat omdraaien .... Gezien mijn gezichtsvermorgen vanochtend moet het haast wel een beetje feest zijn geweest gisteravond.

 En als slagroom op de taart een drukte van jewelste vanochtend. Een combine is onderweg om een paar hectare graan te oogsten, wat vrijdag vanwege de regen niet kon gebeuren.. Mensen zitten te wachten. Mensen 'moeten'  gebeld. Mensen komen binnen. Honden blaffen bij ieder komen en gaan. Dingen moeten geregeld en de rust, die mij zoveel waard is in de ochtend, is nergens te vinden.

 Ff doorbijten en ik heb mijn rust als de meute is verdwenen. Waar zijn die plattelandsbewoners, die om vijf uur in de ochtend aan de slag gaan? Een beetje boer zou nou in het veld moeten zitten te lunchen ipv mijn ochtendrust verstoren. Roemeense boeren zijn blijkbaar ook niet meer, wat ze ooit zijn geweest. Het zijn ook allemaal maar "halve" boeren, iets tussen beroep en hobby in.

 Daar pruttelt de aftandse tractor van Russische makelijk de poort uit ..... RUST.

 Werkelijk iedereen is vertrokken! De hele tent voor mij alleen. Dat is eerder nog niet voorgekomen. Als de honden hun kop zouden willen houden en de kippen hun voorbeeld volgen, zou de rust bijna perfect zijn. Wat een genot. Het is alsof ik innerlijk voor het eerst sinds tijden achterover kan leunen. Kan dit niet wat regelmatiger worden geregeld???

Sluiting

 Bedtijd, voor mijn gevoel. Niet afgebrand, maar wel de hele avond bezig geweest met dingen, die ik niet gedaan zou hebben, als ik inmiddels de gewenste controle over mijn leven terug zou hebben gehad. Globaal gezien weinig verkeerds. De pijn zit 'm in de nuances. Maar oké, we gaan weer zes dagen kleien en dan zien we op de volgende rustdag wel weer wat waarvan wel of niet terecht is gekomen.

 Nu kan ik een opsomming laten passeren, maar, behalve dat mijn hoofd daar niet naar staat, lijkt het me weinig zinvol. Het zijn dezelfde accenten, die de aandacht verdienen. Het zullen dezelfde pijnpunten zijn, die dwars liggen. Een week zoals de afgelopen weken zijn geweest en helaas de komende weken nog zullen zijn.

 Ondertussen rest me, behalve hopen, enkel het verder ploeteren met de lopende zaken. De trein op de rails èn in beweging houden, dat is waar het om gaat. Als dat lukt, mag ik zoveel mopperen als mij lief is, dan wel goed doet. Het is de noodzakelijke afleiding op weg naar het steeds maar weer buiten mijn bereik geschoven eindresultaat. Ooit, ooit gaan we het vastpinnen en genieten. Ooit.

Gehobbel

 Pruimenjam. Een zondagse bezigheid als je op zaterdag de markt bezoekt ... èn pruimen koopt. Sterke drank in de knop en (nog) bruikbaar voor andere toepassingen zoals jam, sap, taarten, ijs en chutneys. Dat laatste valt me op het moment van schrijven in en daar moet ik eens ff naar zoeken. Pruimen zat en vooral ook pepers in alle kleuren en smaakgradaties. En eerlijk gezegd eet ik sneller iets pittigs dan iets zoets. Ook de sambalvoorraad niet vergeten uit te breiden met een andere smaakvariatie. In Frankrijk moest ik zoeken naar de juist kleur- en smaakcombinatie in de gewenste hoeveelheden. Hier gooien ze je over vier weken de zakken na, als ik het goed begrepen heb. Een paar potten met van die lange scherpe ('iute') pepers in het zuur kan geen kwaad, maar ook een heerlijk rode, ongebakken sambal cq peperpuree lijkt me op z'n plek gezien de mogelijkheden. Ga ik dankzij mijn move naar Roemenië de Chinese keuken herontdekken!!

 Het bruist nog niet maar borrelt wel weer. Het leven gaat soms af en nu weer op. Heerlijk dat bezig zijn, maar het zou toch ohhh zo leuk zijn, als ik uit de improvisatiessferen van het moment zou kunnen overstappen naar het gebruik van inmiddels twee jaar geleden aangeschafte keukenapparatuur. Water, dat is een, maar niet alles. Je moet ook nog lullen als brugman bij de keukenfirma, omdat de verkoper, die de keuken heeft geleverd en alles daar omheen heeft geregeld, inmiddels een andere werkgever heeft gevonden ... Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar 'smooth' is de move blijkbaar niet gegaan. Maar dat zal me verder een worst wezen. Ik heb een contract met een firma en hoop dat dat verkoperonafhankelijk op een fatsoenlijke manier kan worden afgehandeld. Uitdaging 1.987.765 ......

Verschuivingen

 'Moment' nummertje 1000 komt eraan. 'Grenzen' en 'Overpeinzingen' houden elkaar op gepaste en ongeveer gelijk blijvende afstand redelijk in evenwicht. De 'Herinneringen' stokken. 'Dagdromen' en 'Schrijfsels' komen niet uit de verf. En het onderdeel 'Zwammen' loopt traag maar gestaag in op de rest.

 Ruim 2400 stukjes in dit blog. De bevlieging ontstegen. Wat Twitter net voor de 10K aan tweets is overkomen en WhatsApp verloren is nu ik in Roemenië zit, zie ik met het blog nog niet gebeuren. Zelfs het mobiel begin zijn onmisbaarheid te verliezen, zo je daarvan kunt spreken. Na de dood van Yoland bedoeld als contactmogelijkheid mocht me iets overkomen, terwijl ik ergens in mijn piere eentje zou zitten. Er staan wat spelletjes op, waar ik de meesten niet van gebruik en de rest maar zelden. Er staat wat muziek op, waar ik nauwelijks naar luister. Tv heb ik er nooit op gekeken. En het internet open ik er nauwelijks op en enkel als het niet op het tablet of de laptop kan. Eigenlijk is het jarenlang een WhatsApp doosje geweest met Evernote aantekenfunctie. En nu uitsluitend nog in gebruik als elektronisch aantekenboekje en horloge. Net iets handzamer dan de mini tablet, waar die dan weer net iets overzichtelijker is als de schrijverij Evernote ontstijgt.

 Verslavingen werken bij mij altijd maar in een begrenst tijdsbestek. Niet vooraf te overzien maar steeds weer met een voorspelbaar einde. Behalve dan het schrijven, de moestuin en vrouwen .... De 'vaste' waarden in mijn bestaan.

 Update: Èn mensen kijken met een drankje erbij ... ik zou het bijna vergeten

Nuances

 Zondag. Zien wat we van deze weinig speciale en toch steeds net iets andere dag van de week gaan maken. Goed begonnen: op tijd mijn nest uit. Heerlijk genoten van de energie waarmee de jonkies de dag en mij tegemoet zijn getreden. Koffie gehad. Beetje geschreven. Wat nu?

 Inspanning buiten is niet onmogelijk maar gaat een portie doorbijten kosten. Daar heb ik vandaag geen zin in. Verder binnen? Zou best kunnen. Ook zweten geblazen, maar toch anders. Maar het idee de dag schurend door te brengen maakt me ook niet spetterend enthousiast. Ik zie wel. Blijkbaar is dit niet het moment om met 'willen, kunnen of net niet' bezig te zijn. De vorm van de dag wijst zich ongetwijfeld vanzelf naarmate deze vordert.

 Zo'n dag waarop ik in Utrecht naar De Zaak zou zijn gelopen of in Frankrijk in de auto zou zijn gestapt en een stukje zuidelijker zou zijn gereden. Volop toeristenseizoen. Genoeg maffe versies van het menselijke ras te bewonderen. Een goed terrasstek en het leven kon zonder problemen een paar uur door hobbelen. Uurtje rijden .... Waarom toen wel en nu niet?? Misschien toch wennen aan het niet-alleen zijn?? Of de algemene onduidelijkheid? Of een combinatie? Of meer nog? Onderwerpen zat om een terrasmiddag op stuk te slaan!