Onbestemd gevoel en dan in de auto stappen dwingt je direct tot het kiezen van richting. Dat werd de tussendoor weg naar Jumilhac en Thivier. Pure nostalgie. Niks onbestemd dus, dit is het opzoeken van herinneringen. Steekt daar de sentimentaliteit haar kop op? Weet het verleden door te dringen in het heden? Waar zijn die barsten?
Kom, kom. We hebben alles lang en breed jarenlang meerdere malen doorgekauw en hergekauw, zelfs tegen heug en meug in. Willen de emoties zich aub beperken tot de zijlijn en ook het leveren van commentaar in z'n geheel overslaan. Ik zit er niet op te wachten. Ik ben er niet in geïnteresseerd. Ik WIL het NIET horen, voelen of op welke andere manier dan ook mee geconfronteerd worden. Ksssst weg wezen. Moven. Ga je moeder lastig vallen of wie dan ook, maar niet mij!
Maar het blijft een prachtige route, de weg waarlangs Yoland en ik in 1999 voor het eerst naar deze plek reden. Heerlijk om te rijden en minstens zo de moeite waard voor de streek, waar je door rijdt. Eén van de mooist dwarsdoorsnedes qua natuurschoon voor wat betreft het grensgebied tussen de beide departementen waar we uiteindelijk voor gekozen hebben om te blijven. Toch wil ik weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten