Na een stuk of 1000, ok, niet overdrijven, een stuk of 200 doden gestorven te zijn heb ik best zin in een beetje leven in de tent. Zien of ik dat niet inmiddels verleerd ben. Zal wel niet, dat is nog erger dan fietsen, dat verleer je nooit. Hoef je volgens mij ook geen ervaring in op te bouwen. Gaat vanzelf. Net als het andere uitertste trouwens en dat bovendien nog zonder herkansingsgelegenheid, dus wat de zin van al die generale repetities is geweest en nog gaat worden, mag Joost weten. Mocht ik 'm tegenkomen, zal ik het echt vragen. Het houdt me bezig.
Het is ongetwijfeld een manier om iets wat je wegstopt een uitlaatklep te geven. Dat dat 'iets' met de dood, doodgaan en zo te maken heeft, staat buiten kijf. Het is ook zeker weten een vorm van angst. En dat dit totaal voortkomt uit spanningen lijkt me eerder voor de handliggend dan twijfelachtig. Zelfs dat het waarschijnlijk nog steeds 'naschokken' zijn van de shock uit 2007, geloof ik direct. Maar .....
De vorm waarin het gegoten is/wordt, hangt samen met het gebeuren op het moment, dat ik er tegenop knalde. Toch is die dood meer een projectie dan de feitelijke trigger. Het is de voor de hand liggende vorm die ik cq mijn denkwereld eraan gegeven heeft. Weinig creatief, als ik eerlijk moet zijn, maar erg effectief in het verbergen van de werkelijke drijfveren en die zou ik nu eindelijk wel eens willen weten. Hoop dat Joost me die kan vertellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten