Aannemer ...... Ook dat wordt tijd, dat het afgelopen is. Deze 'gedwongen' samenwerking is inmiddels zo voorspelbaar geworden, dat je de ergernissen al mijlenver van te voren ziet aankomen. Alles moet meer en meer bijna per vierkant centimeter bepaald èn uitgetekend worden. Noem het lijdzaam verzet. Iedere keer als ik niet voldoende in detail ga, grijp meneer de gelegenheid om gemak als enige criterium te laten gelden. Dan worden gaten vierkant ipv rond, dat is volume ineens belangrijker dan diepte, etc, etc. Dan moet ik weer corrigeren, als het tenminste niet al te laat is, dan voelt hij zich weer op zijn tenen getrapt, moet ik weer sussen, uitleggen en argumenteren, waarna hij tandenknarsend toegeeft en de volgende ronde kan beginnen.
Hij heeft wel meer aan mij tegengestelde trekjes. Waar ik gemakshalve vaak 'we' gebruik waar het over ik en mezelf gaat, gebruik hij consequent 'ik' als hij uitlegt wat in feite door anderen is gedaan. Hij heeft het dak gemaakt. Hij heeft gepleisterd. En zo heeft hij ook afgelopen weken de septictank in de grond gestampt. Niet dat hij ook maar één vinger naar een van deze bezigheden heeft uitgestoken, daar heeft hij zijn mensen voor. Hij zit op een bankje of in de auto, speelt wat met de smartfoon of werkt na herhaaldelijk aandringen eindelijk weer een offerte uit voor een volgend stuk van 'zijn' werkzaamheden. Het zou mijn manier van werken niet zijn. Dat ik bij tijd en wijle zelf bezig ben wordt volgens mij ook maar wat raar gevonden, want daar heb ik hem tenslotte voor, niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten