Voelde ik me net weer een beetje op dreef komen, is het nou toch meer alsof de poten onder mijn stoel vandaan zijn gezaagd, om niet de afgezaagde vergelijking met zand in mijn motor voor de zoveelste keer aan te halen. Niet zozeer terug naar af, gewoon sleutelen ter plekke. Deksels lichten, constructies checken, schema's controleren.
Een stop dus. De vaart eruit. Pas op de plaats. Opnieuw opstarten. Gewoon dat wat ik al jaren doe. Niks bijzonders. Je wordt er een beetje moe van. Je bent het zat. Uiteindelijk verandert dat niets aan het feit, dat je niet bent waar je zijn wilt en dus door moet.
Door! Verder. En hoe kan dat anders dan door weer in beweging zien te komen? Had vaak genoeg graag gewild, dat ik met in bed blijven de zaken had kunnen oplossen. Helaas werken sprookjes na je 7e of 8ste niet meer en daarvoor alleen omdat je vader of moeder zo gek is om je wensen vorm te geven. Tukken, morgen is weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten