Mijn tank loopt sneller leeg dan die van een Ferrari op topsnelheid. Inkakken heet dat. Mijn inkakmoment. Daar kun je koffie tegenaan gooien, het activiteitenschema fluks ter hand nemen of op de hometrainer springen, maar je kunt het ook aan je reet laten roesten en morgen verder zien. Na een kleine 2000 km rijden, een dikke 2000 km vliegen, een week een aannemer masseren, dagenlange uiteenzettingen tegen muren, beslissingen aan jezelf verkopen, keuzes voor anderen maken en te weinig tijd hebben voor mezelf, mag ik vandaag niks moeten. Lief hè?
De enigen waar ik iets mee 'moet' en dat eigenlijk zonder aanhalingstekens zijn de katten en de honden. Die willen aandacht. Tien dagen compenseren in een paar uur. Dat zit er niet in, maar een voorschot daar hebben ze wel recht op. Daar heb ik begrip voor.
Wordt tijd, dat al die levende wezens, die blijkbaar niet zonder mij kunnen, op één plek bij elkaar zitten. Kom ik nog handen te kort, maar hoef ik tussentijds in elk geval niet meer heen en weer te vliegen. Beauvais wordt meer en meer de provinciestad, die het altijd is geweest. Vliegen krijgt routineuze trekjes. Het enige wat soms verschilt is het cabinepersoneel. Het 's ochtends om vier uur opstaan, met 110 door Cluj naar het vliegveld racen, inchecken en wachten op het vertrek heeft allang zijn glans verloren. Het broodje in het vliegtuig heeft nooit gesmaakt, maar nu proef ik het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten