Waterig herfstzonnetje. Rust en kalmte slaan de klok. Vooralsnog geen geblunder van de buitenwereld tot me doorgedrongen. Laat dat vooral zo blijven èn niet alleen vandaag. Tijd om de smaak van de ochtendkoffie te proeven ipv het spul te gebruiken om ongewenste èn ongevraagde innerlijke vuren te doven. Het 'rondje meer' straks om van de herfstkleuren en -geuren te genieten en niet om de bloeddruk terug in z'n hok te krijgen. Gewoon zoals het was en mij moeite genoeg gekost heeft om voor elkaar te boksen.
Draden oppakken kost me al meer energie dan me lief is, als ik die dingen zelf uit mijn handen laat glippen. Bijdragen van derden in het uit mijn handen slaan ervan, kan ik missen als kiespijn in een auto klemgereden onder een vrachtwagen, die achteruitrijdend halverwege boven een ravijn is blijven hangen.
Terug, als het mag, naar mijn simpele dagelijkse ritme ... was, afwas, schoonmaken en opruimen. De binnen-versie. Ook niet alles, maar geheel in eigen hand qua uitvoeren of nalaten. Mijn rijk(je) van en in de persoon van mijn eigen onderdanigheid. Ik en ik en de rest krijg de hik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten