Vraag me niet waarom. Helaas weet ik daar zelf geen sluitend antwoord op. Maar de rust is weergekeerd. Of is het, dat de onrust is vertrokken? Ook daar moet ik het antwoord schuldig blijven. Het zal het leven wel weer zijn. De ene keer is het de stok tussen de spaken van je wiel, de andere keer het opblaaskussen, dat je val breekt voor je te pletter spettert.
Maar goed. Het voelt tien jaar ouder, leeggezogen en in een hoek geschoven. Dat gaat weer het nodige oppepwerk kosten. Jammer, dat ik geen baas meer heb, ziek melden geeft vaak een gewenste kick op momenten als deze. We gaan d'r iets op vinden. Is tenslotte niet de eerste keer, dat ik met dit bijltje moeten hakken.
Zou prettig zijn als ik zo langzamerhand niet ik elk zin het woordje "weer" kan of moet gebruiken. Iets nieuws graag en dat van het leuke en positieve soort. Drie maanden overwinteren in Barcelona, zou een aardige oppepper zijn. Een algehele lichaamsmassage, niet helemaal nieuw maar verre van routine, zou voor de eerste aanloop niet misstaan. Graag met de mogelijkheid om in slaap te vallen en uit eigen beweging wakker worden, niet vanwege het verlopen uur, en dan uitkijken over het azuurblauwe water van een met zon overgoten baai. Kijk, kijk, kijk, het leven krabbelt op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten