Misschien is het meest beroerde aan afscheid nemen wel, dat je niet de rest van je leven de herinneringen aan iemand kunt meeslepen, al zou je dat willen. Nee, ik heb het niet over de belasting van de menselijke harde schijf, het gaat om concrete zaken. Papieren, foto's, kleren, dingen
D'r is al heel wat door de papierversnipperaar gegaan en aan de vlammen geofferd en toch liep ik vanmiddag weer vast in wat ik afgehandeld had gedacht. Nog meer papieren, nog meer foto's en de rest maar ff aan de kant geschoven. Een hoek van een kast was blijkbaar aan mijn aandacht ontsnapt of had om de een of andere inmiddels vergeten reden uitstel verkregen.
Weer de confrontatie met vervlogen maar dierbare momenten of net van die conflictpunten. Afgedrukte foto's, brieven van advocaten, notaris' zooi, boekhouderanalyses. Af en toe is er het besef, dat ik lang niet alles overzien heb waar Yoland in de haar laatste jaar mee bezig is geweest. Onze gesprekken uit die tijd, of wat ik me ervan kan herinneren, komen inhoudelijk niet overeen met wat ik eerder en nu weer tegen ben gekomen. Moet ik er iets mee. Nee, want ik kan er niks meer mee. Ja, verbranden kan en doe ik het onderwijl in mijn hoofd druk met vragen en ontbrekende antwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten