Besef

 Laat ik nou 'ns stoppen met zeuren en proberen een begin te maken met de rest van mijn leven op de al ruim tien jaar gewenste en soms gedeeltelijk gerealiseerde wijze.

Niks moet, alles mag en een hoop kan.

 Alles binnen de marges van het mogelijke. Geen huis met 15 kamers, geen 8 badkamers en 9 plees, geen kleine 60 hectare burenbescherming, geen Maserati noch een Aston Martin Vanquish, de butler vergeten we, de chauffeur mag voorlopig in de koelkast, wintersport hoefde al niet en het hele resterende mondaine wereldje kan me gestolen worden.

 Nee, gewoon mijn iPhone 4, de C5 die net de 100K is gepasseerd, een 5-kamer huis met een badkamer en twee toiletten, redelijk wat gemakken (mn in de keuken) maar vast niet alle, een grote moestuin, een snelle internet-verbinding, prachtige uitzichten, boodschappen doen op kleine marktjes of bij mensen aan huis, af en toe een hap buiten de deur en wel buren, maar verstaan doen ze mij niet en ik hen niet, zeker niet als ik niet wil.

 Kunnen mijn benen deze luxe dragen? Kan ik ophouden met mopperen en accepteren, dat alles nu, nou ja straks voor bijna 100% van mijzelf en mijn keuzes afhankelijk is? Dat ik het ben die mijn dagen verklungelt of niet, dat niets en niemand mij nog ergens toe kan dwingen, waar ik geen zin in heb ..... mijn lijf en het opruimen van mijn eigen rommel ff daargelaten??

 "Wil ik iets doen vandaag en zo ja, wat?" als enige relevante vraag. Dat was al een tijdje mijn verborgen agenda en zou zo werkelijkheid kunnen worden, als de boel niet weer met de finish in zicht in het honderd loopt!