Het moge duidelijk zijn, de dag spettert als vanouds van mijn bestaan. Het lijf werkt niet mee. Mogelijke extra tegenslagen liggen op de loer. Slachtbanken wachten. Vol verwachting ..... Sinterklaas, maar dan anders. Omstandigheden blijken nog steeds niet bereid om vrije baan te geven. Instanties doen hun uiterste best om hun beroerde imago en bewezen overbodigheid te bevestigen. Mooie woorden verkleuren gaandeweg in loze beloftes.
Zo'n moment, waarop je je afvraagt, waarom je het allemaal doet. Ik tenminste wel. Het ging al weinig vlot en zo'n dag als gisteren gooit dan alles op slot. Kunnen we weer. Herschikken, re-evalueren, omnoemen, bijstellen, optrekken, zingeven. De verkeerde werkwoorden voor het moment.
Zo'n moment, waarop je beseft hoe dun de richel is, waar je je over voortbeweegt. Een fractie de verkeerde kant op en alle inspanningen zijn voor een lichaamsdeel geweest dat o.a. aan een kat toebehoort. En had je dat nou nog maar allemaal in je eigen hand. Niks prettiger dan "Sukkel" tegen jezelf te kunnen zeggen. Maar mooi niet. De kant, die het opgaat, ligt voor het overgrote deel buiten mijn invloedssfeer. Leven ..... hoeveel daarvan doe je werkelijk zelf???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten