Een aangename ochtend en een prettige start. De winter lijkt nog ver weg. Vorig jaar hadden we al onze eerste sneeuw gehad. Nu zitten de temperaturen overdag met regelmaat nog boven de twintig. De ochtenden zijn frisser maar nog steed niet voldoende voor een jas. Heerlijk kunnen lopen met de gezusters. Net voor we de omkeer huiswaarts maakten Prada aan de lijn genomen, halverwege de helling naar beneden hetzelfde met Rosa gedaan en nog weer later ook de jongste van het stel aangelijnd. Samen uit en samen thuis.
Bobby loopt als een soort bewaker om ons heen. Steeds op gepaste afstand. Lady thuis gelaten. Die dame hinkt al zeker twee weken en ik krijg niet de indruk dat het vooruit gaat. Kan ook haast niet als je haar ziet rennen, springen en spelen. D'r is niks aan de poot te zien. Geen wond, geen zwelling en ik kan 'm zonder problemen aanraken. Rust dus. Als ze die rust niet zelf neemt, moet ze er maar toe gedwongen worden. Toch?
Zodoende slechts met vier viervoeters onderweg geweest. Een aantal dat de laatste tijd met regelmaat wisselt. Oa afhankelijk van Prada's bereidwilligheid om te luisteren en mijn bereidwilligheid om de ochtend met meer of minder moeite te starten. Het simpelst is Prada alleen èn aan de lijn. Dan de combi Mopke en Rosa, hoewel die er gisterochtend ook ineens samen vandoor waren en het verdomde om op commando te verschijnen. Vervolgens de drie gezusters bij elkaar en tenslotte de hele club samen.
Dat ochtenddeel vòòr de koffie maar met de honden is niet bedoeld om al alert te zijn en weloverwogen beslissingen te nemen. Het is meer bedoeld om langzaam bij mijn positieven te komen. Beetje van de zon genieten, van de stilte, van de frisheid, van mezelf en ook van de honden en ze niet als een overijverige agent in de gaten te moeten moeten. Ze moeten mij in de gaten houden, niet omgekeerd. De honden hebben dat vooralsnog niet helemaal begrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten