Paniek is me gelukkig weer vreemd. Wanhoop is het niet. Ongeloof zou een element kunnen zijn. Verwondering speelt mee. Onbegrip doet een dikke duit in de zak. Puzzelen, zoeken, verklaren, benoemen, linken, ontzenuwen en ws nog veel meer facetten leveren hun bijdrage aan een communicatie-infarct groter dan die van de bijbelse toren van Babel.
Het blèèrt, schreeuwt, gebaart, krioelt door elkaar en levert mn niks op of hooguit een soort impasse, een blokkade, een patssstelling. Barricades die net zo snel opgegooid als weggeruimd worden zonder ooit echt iets te blokkeren of vrije doorgang te verlenen. Het blijft onder alle omstandigheden klimmen, klauteren, ruimen, graven om enkel plek te creëren, waar je zelf toevallig vertoeft. Geen ruimte vooruit noch in omgekeerde richting.
Het tekent de warboel in mijn dromen, denk ik. Dromen, die ik behalve niet te pakken krijg, voor ze weer vervlogen zijn, vooral bol staan van onbegrijpelijke activiteit. Onbegrijpelijk in vorm, tempo en afwisseling. Het zijn vaak diepe maar ook zeer rusteloze nachten. D'r bruist iets door me heen wat de verkeerde persoon heeft getroffen. Veertig jaar geleden had het kans gemaakt. Nu stuit het enkel op onbegrip.
Al 'ns bedacht, dat het een soort inhaalslag is over de afgelopen dik tien jaar. Zou kunnen. Het uitrazen van wat allemaal in me is blijven liggen. Maar voor hetzelfde geld is het gekmakerij achteraf. Mn achteraf! Niet mijn favoriete insteek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten