Ondanks de rust of misschien wel dankzij de rust heeft het leven van het moment iets onwerkelijks. De verkeerde kant van het stemmingsspectrum heeft nog steeds meer kracht en dus ook in de soep te brokkelen dan de andere kant. Het weet me niet over de streep te trekken maar wel uit balans te houden. Ik wiebel zogezegd.
Maar ook als ik me niet mee laat slepen in verkeerde gedachtengangen heb ik de gebeurtenis van afgelopen week nog geen plek weten te geven. Ik krijg het niet dichtgeklapt en weggezet. Sterker nog, het trekt oude, zorgvuldig weggeborgen overpeinzingen en vragen richting de voorgrond. Een zinloze bezigheid waar waar mogelijk tegenwicht aan moet worden geboden. Die kant hebben we gehad en alles opnieuw doorkauwen gaat gegarandeerd niks nieuws opleveren. Maar goed, maak je dat maar eens zelf wijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten