Begonnen met het naar mijn hand zetten van de situatie rondom de schuur. De praktische situatie. Het gebruik ervan. De inrichting. Voorzichting begonnen. Wat verleggen hier, iets verplaatsen daar. De bestrating opnieuw met zand bevegen om de spleten tussen de stenen op te vullen. Was al gebeurd, zag ik tot mijn verbazing, maar kon beter. Betekent, dat het stookhout in elk geval naar 'binnen' kan. Tussen aanhalingestekens, want overdekt maar ook aan twee kanten open.
Leek me wel een aardige klus om mee te beginnen. Om een begin mee te maken, want inmiddels was het al na drieën en de honden moeten tegenwoordig voor vijven naar buiten, anders kom ik terug in het donker.
Het zeil, dat inmiddels al meer dan zes mndn over het al gehakte stookhout ligt, opzij geslagen en de kruiwagen gevuld om de schuur in te rijden. Had de plek voor het hout met pallets belegd, zodat de luchtstroom onder en langs de muren niet belemmerd zou worden. Pallets genoeg vanwege oa de stenen voor de bestrating en ik zie ze de aannemer niet meer terug brengen om het statiegeld te innen. De eerste kruiwagen naar binnen geduwd en toen was het alsof mijn lijf uiteen klapte. Zoiets als een Transformer maar dan meer om houvast te zoeken en zich tegen iedere verdere inzet te verzetten, dan om de aanval te openen en vooruit te stoten.
Ankers werden uitgegooid, hakken in het zand gezet cq in de bestrating geslagen, schilden uitgeklapt en alles om me heen vijandig bekeken. Oeps. meer weerstand dan verwachtte. Het is ook te gek voor woorden, dat ik hier door de modder loopt te baggeren om droog gelegd te krijgen wat droog moet liggen en de aannemer niets, maar dan ook helemaal niets heeft laten horen vandaag. Ik hoop, dat hij niet zo stom is, om het op een confrontatie aan te laten komen. Alleen bij het idee al krijg ik spontaan trek in aannemers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten