Vrijdag is het definitieve afscheid. Crematie, nog net iets definitiever dan begraven, als je het mij vraagt. Ondertussen nog doende met wat gedaan moet worden, maar het is bijna gepiept. De grootste onzekerheid de komende dagen is Mariana met de honden. Iemand die erg makkelijk is in een hoop dingen en honden die gespitst zijn op iedere gelegenheid om 'm te peren, is geen erg gelukkige combinatie. Als ik ze allemaal weer levend en wel aantreft bij terugkomst ben ik tevreden. Met de rest hou ik me maar gewoon niet bezig.
Hotel geboekt, me een beetje een idee gevormd van de dagen in Utrecht, nu de afwas nog en de koffer vullen. Heb ff de neiging gehad om voor de rest van de week eten klaar te maken. Mariana zou er niet vies van zijn, maar in het kader van noodzakelijke zelfredzaamheid zoekt ze dat maar mooi zelf uit. Dat wordt veel spek, rode uien, eieren en kaas, maar ook daar kijk ik maar even de andere kant op. Handenvol aan mezelf.
Vreemd genoeg voel ik steviger aan dan een dag of wat geleden. Ongetwijfeld een soort zelfbescherming. Een weg terug is er niet, dus doorgaan is alles wat er is. Ws doe ik nu redelijk bewust wat elf jaar geleden op de automatische piloot gebeurde. Meer afstand. Minder onverwacht. Het scheelt, al zal ik het in dit kader geen slok op een borrel noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten