Wordt je wakker, probeert aan de hand van het ontbrekende daglicht in te schatten hoe laat het is en voor het zover is, schiet door je hoofd: "Hoe je het ook wendt of keert het loopt op het eind aan." Kan de deur opener? Nauwelijks. En toch klikt er iets. De worsteling met het onvermijdelijk voorbij? Eindelijk het besef dat druk maken over uitstel geen afstel oplevert?
Het heeft ruim elf jaar geduurd, maar ik denk, dat ik mijn kwelgeest eindelijk recht in de ogen durf te kijken. Geen mitsen en maren meer, geen gezoek meer. Geen ontwijken, niks. Dit is het eindspel en dat is nooit anders geweest. Al dik 60 jaar.
Treurig? Weet niet. Geen vrolijk-makertje, da's zeker. Misschien geeft de erkenning rust. Natuurlijk is het idee, dat het morgen gebeurd kan zijn weinig aantrekkelijk. Wat dat betreft verandert er weinig. Maar als ik dan weer mijn moeder aan de telefoon heb, realiseer ik me terdege dat 87 worden ook niet alles is. Minder bezig zijn met wat niet te vermijden is en meer met de vormgeving van de tocht naar de uitgang. Dit is het ultieme onderwerp, waarbij het te bereiken doel minder van belang is dan de weg er naar toe. Niet de bestemming telt, maar de reis. Ik ga mijn koffer pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten