Aannemen

 De aannemer blijft drammen en speelt het zelfs op mijn gevoel. Ik heb het niet snel, kan het me zelfs nauwelijk of niet herinneren, dit eerder gehad te hebben, maar het hele gedoe ligt me zwaar op mijn maag. Hij probeert het nu zo te draaien, dat de bestrating een aparte klus is en dus niet onder de betaling van de schuur valt. Lulkoek natuurlijk. Het is één pot nat en dezelfde werkers zijn vanaf het begin met beide zaken bezig geweest. Hij probeert om via een omweg alsnog in de buurt van zijn bedachte hoofdprijs te komen voor iets, wat ik

 a. Nooit allemaal gevraagd heb maar grotendeels zijn eigen invulling is. Enkel de lucarnes zijn een extra van mijn kant op het oorspronkelijke idee.
en
 b. Nog nieteens af is en dat dit jaar ook niet meer gaat worden en dan heb ik het niet over allerlei losse eindjes maar structurele zaken.
en
 c. Waar een hoop aan op te merken valt en niet alleen dat de realisatie veel te lang duurt en nu bijv. weer met ciment, specie gewerkt wordt, terwijl het 's nacht rustig 4 of 5 graden vriest.

 Het is gewoon zakelijk geen handig iemand. Natuurlijk valt mij ook het een en ander aan te rekenen. Ik ben te gemakkelijk geweest, had er dag in dag uit bovenop moet zitten, vrgn wat waarom en waarom niet anders, dingen laten overdoen, etc. Maar of dat bijgedragen had aan een betere afwikkeling, waag ik te betwijfelen. Het is een paleis geworden ipv een schuur en daar heb ik nooit om gevraagd. Ik ga daar dus ook niet voor betalen.

 Het is als naar een garage gaan om je olie te verversen en je na afloop de rekening gepresenteerd krijgt voor een revisie van je motorblok. Bij een garage moet je dan nog maar afwachten of het werkelijk gebeurd is. Dat is hier niet het probleem. Het probleem is, dat er steeds maar weer voor mij gedacht is aan zaken en wijzen van aanpak waar ik helemaal niet op zat te wachten. En dan nog denken, dat ie bijna West-Europese prijzen kan rekenen .... Hij heeft zijn hand overspeelt en dat is niet de eerste keer, alleen accepteer ik het deze keer niet.