Iets van optrekkende mist. Neerdalende stilte. Uitdovende onrust. Zoiets. Vanalles wat en meer ook. Geen schokkende toestanden als optrekkende rookwolken na een veldslag of het neerdalen van zand opgeworpen door een bominslag of een positieve uitslag van een examen, dat je niet zag zitten. Nee, allemaal erg huis-, tuin- en keukenwaardig. Niks nieuws onder de zon al wil het wennen maar niet lukken. Ongewenst dat zeker èn hardnekkig. Het onrustige gevoel steekt op het moment, dat ik dacht, dat het vertrokken was, weer de kop op.
Hoe bekend het ook allemaal is, het duurt ff tot je het herkent en waar het vandaan komt, weet je daarmee nog niet. Nog steeds niet. Daarbij kan ik toch inmiddels op jaren ervaring bogen. Ergens gaat iets de verkeerde kant of schiet door en mist een afslag. Waarom het wanneer gebeurd blijft in nevelen gehuld, zelfs als die tussen de oren is opgetrokken.
Een BB'tje. Een buik-brein 1-2'tje. Het lijf geeft de voorzet het hoofd kopt 'm in. Afleiden, om de tuin heen ermee. Meer weet ik er ook niet van te bakken. En dan de zegen na. Soms werkt het. Met regelmaat is enig aandringen noodzakelijk. Van die plakkers, die maar niet genoeg van zichzelf krijgen, als je ze al meer dan zat bent, maar dat niet over komt. De krant lezen kan dan goed doen. Liefst iets over andersman's sores. Niet voor herkenning of zoiets iets akeligs. Nee, gètverdemme, aub niet. Gewoon om de zinnen de verzetten. Mezelf uit de frontlinie van mijn aandacht te halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten