Weer leesvoer ter hand genomen. Gekozen voor "De katholieke school" van Edoardo Albinati. Iets Italiaans over een christelijke jongensschool en 'hoe in het Rome van de jaren zeventig een chique buurt wordt opgeschrikt door een brute verkrachtings- en moordzaak, een van de meest beruchte misdrijven van de eeuw.' De beste man zat op die school en probeert na te gaan of uit te vinden of te begrijpen, hoe dat heeft kunnen gebeuren. Ik ga het zien, sorry, lezen.
Weer een weinig rechttoe-rechtaan manier van schrijven en eindelijk een beetje een omvang, waarin je kunt wegkruipen. Iets van 1500 pagina's. Een beetje van die dunne missaalblaadjes. Heeft, denk ik, niks met de inhoud te maken, maar draagt zeker bij tot het leesgenot.
Vooralsnog verbluft me het detail van zijn herinneringen aan zijn schooltijd. Ingepakt in een hoop gefilosofeer over opgroeien en wat vergelijkingen met de huidige tijd, maar toch. Als ik daar de mijne naast zet, en aannemende dat hij die scherpte het hele boek volhoudt, doe ik het in minder dan 1% van zijn boekomvang. Beduidend minder zelfs. Ik moet mijn hersenen pijnigen en niet zo'n beetje ook, wil daar iets uitkomen wat puur herinnering is. Er zijn wat momenten blijven hangen, als overleveringen van mond op mond. De binnenkomst op de kleuterschool, dan direct door naar de zesde van de lagere school, waarna gaande het vorderen van de jaren van het verblijf op de middelbare school meer en meer terug te vinden is in mijn herinneringen. Dat wil zeggen, eigen herinneringen. En dan nog steeds maar mondjesmaat.
Misschien komt meer terug, als je gaat wroeten, maar behalve dat ik daar geen behoefte toe voel, waag ik dat in mijn geval ook te betwijfelen. Er is niet zoveel wat toen indruk op me heeft gemaakt, behalve een paar meisjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten