Oppeppen

 Stemming blijft ondertussen behelpen. De dood is weer een overheersend aanwezige reisgenoot. Weinig verwonderlijk, niet minder vervelend. Alle vrezen en fobieën moeten weer aangepakt en terug in hun hok worden gestuurd. Dat is werken. De levenslust mag opgekrikt. Gaat ook niet fluitend. Kortom werk aan de winkel. Extra werk naast de afronding van het verbouwen en het opstarten van de gewenste actieve (klus-)periode.

 Vooralsnog proberen vast te houden aan de originele plannen. ' Begrip voor' en 'accepteren van' is allemaal leuk en aardig, maar een beetje streven naar structuur kan volgens mij geen kwaad. Het is al knap, dat ik een kleine week helemaal of vrijwel helemaal niet bezig ben geweest met het Roemeense stekkie. Ook nu is alles nog gehuld in nevelen. Ergens tussen Eindhoven en Cluj of anders tijdens de laatste uren naar huis in de auto zal de alledaagse realiteit wel indalen.

 Misschien zelfs iets meer. Zoiets als een duwtje in de rug om ook de laatste losse eindjes aan te pakken. Eeuwig uitstellen gaat niet werken. Dat wist ik al en is me de afgelopen dagen nogmaals ingestampt.