Twee miepen zijn 'al' terug. Prada is in de buurt maar houdt als altijd afstand. Wat bij haar de reden is om uiteindelijk wel de binnenplaats op te komen en zich te laten aanhalen of 'vangen' in de tuinkamer, is me nog steeds niet duidelijk. Ze komt 'als ze d'r aan toe is' zal ik maar zeggen. Ondertussen het een en ander geregeld in Agnita. Marktdag maar niet de bekende drukte. De kou veroorzaakt niet alleen bij mij een terughoudend effect.
Nog iets met de leverancier van de dakpannen en dan zijn alle materiaalaandragers betaald. D'r ligt nog ergens een vloer, die al betaald is, maar in de opslag is gebleven, omdat er hier geen plek voor was. Langzaam verdwijnen de rimpels in aan het oppervlak. Blijft de turbulentie in de diepte. In het weekend zie ik wel weer of de aannemer en ik dichterbij elkaar weten te komen. Soms vind ik het bijna zielig voor de beste man. Hoe kan het, dat hij bedachte heeft, dat hij een soort blanco cheque had, die naar eigen inzicht kon invullen en ik dat zonder blikken of blozen zou betalen. Dat is de omgekeerd wereld van 'Pay what you think it's worth', wat ff 'in' is geweest in mn restaurants.
Niet mee bezig zijn, volgens mij is het geen weekeinde. Naar buiten. Gebruik maken van die paar uur, dat de zon de randjes van de kou af straalt en buiten bezig zijn te doen maakt. Ingepakt en wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten