Een tamelijk verklote zondag dank de nachtelijke reisperikelen. Maar ach, beter op zondag dan midden in de week. De honden weten in elk geval weer, dat ik hier ben. Vreemd genoeg was het Prada, die het meest verheugd reageerde. Ik denk, dat wij een haat/liefde verhouding met elkaar hebben. Of misschien meer een LAT. Graag bij elkaar en voor wat Prada betreft: op z'n tijd alleen.
De beide andere gezusters hebben onmiskenbaar van een vrijere hand genoten. Die mogen weer gaan snappen, dat aan de lijn lopen geen rukken en trekken is en ook geen staan blijven bij ieder interessant geurtje. Morgen eerst maar eens met ze de heuvel op. Ik uitwaaien en zij gedrieën hun overdaad aan energie lozen. Vanmorgen had ik daar de puf niet voor en bovendien kwam Mariana net met ze terug van de uitlaatronde.
Mariana moest vervolgens iets met koe en kerk en ik heb me een borrel gegund en ben plat gegaan. Je zou een aantal (4?) uur complete uitschakeling verwachten, maar dat was het zeker niet. Onrustig, opgejaagd en steeds weer gedesoriënteerd als ik de ogen tussendoor opsloeg. Ik denk, dat dat op het konto van de rit naar huis geschreven kan worden. Groot licht had vrijwel nergens zin, dus je reed met een overzicht van hooguit 20 meter. Niet mijn manier van rijden. Gelukkig was het rustig op de weg en hebben weinig andere automobilisten last van mij gehad. Medeweggebruikers die over het algemeen trouwens aardig terughoudend reden. Je zag ook werkelijk geen ruk behalve die paar meter voor je bumper.
Rond kwart voor zeven begon het licht te worden en dat maakte de boel een stuk overzichtelijker. Het laatste uur was kortom best goed te doen. Ws was het ook de opluchting omtrent het betere zicht en het naderen van de stal, die de teugels van de concentratie liet verslappen. Je zou toch werkelijk in de laatste paar km slapend de greppel in karren. Had wel bij de rest van de dag gepast, maar is gelukkig niet gebeurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten