Het gaan d'r deze mnd geen 150 of 150+ worden. Ik heb daar vrede mee. Het loopt allemaal wat stroefjes op het eind van deze mnd. Albinati leest niet lekker weg. Het aannemerverhaal sleept. Het buitenwerk komt maar moeizaam opgang. Mijn stemming kiest geen richting. De gedachten maken de gekste zijsprongen. En de woorden verzetten zich tegen zinnen. Als dit een eindejaars dingetje is, dan zijn er nog vier van zulke weken te gaan.
Onbestemde onbestemdheid. Zien waar dit weer heen leidt. Of het überhaupt ergens uitkomt, aankomt, ergens toe leidt. Onbestemdheid eigen zou dat niet het geval moeten zijn. Verdwijnend in het niets, als een dief in de nacht. Zoals het ook verschenen is, al duurt het effe voordat je het in de gaten hebt. Zowel het verschijnen als straks het verdwijnen. Verdreven door gerichtheid. Richting. Smaak. Verlangen. En ultimo de schijn van een doel.
Het is wachten op een bus op een verlaten landweg tussen de velden als langzaam de avond valt. Geen stadsbus maar zo eentje die je vele tientallen kilometers verder brengt en maar een paar keer per passeert.. De bus had er normaal gesproken al moeten zijn, maar wil wel vaker later langskomen. Af en toe nadert een auto en rijdt zonder inhouden voorbij. Hoelang blijf je wachten? Wanneer loop je het uur terug? De weg terug staat haaks op de route van de bus. Maak je resoluut rechtsomkeer of aarzel je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten