'Thuis', een woord dat ik alweer in geen tijden benut hebt, maar het past meer en meer op de plek in Roemenië. Het verlangen ernaar terug te keren is tekenend, wat trouwens niet hetzelfde is als weg willen, waar ik ben. Ik kan het me alleen van een korte tijd in Frankrijk herinneren. Voor de rest voelde ik me vaak meer thuis op mijn vakantieplekken, dan waar ik buiten de vakantietijd mijn leven sleet.
Parijs, Korcula, Ferentillo, Barcelona gaven me meer thuis-gevoel dan de Eykmanlaan of de Oude Gracht. En van die laatste plek is dat best vreemd. Die plek had alles in pacht om dat 'thuis' te creëren, maar die kant is op die plek nooit uit de verf gekomen. En ondanks dat dat gevoel er in Frankrijk wel even geweest is, heeft het daar geen stand weten te houden om dezelfde redenen waarom het aan de gracht in Utrecht nooit van de grond is gekomen.
Het heeft niet alleen met de plek maar ook met de personen te maken. Yoland's en mijn leven hadden stukken meer van elkaar weg dan de levens van Mariana en ik, maar die weliswaar kleinere verschillen zijn altijd in de weg blijven zitten. Het maakt de realisatie van gemeenschappelijke plannen moeizaam. Wat geen stimulerend effect heeft op het omgaan met elkaars verschillen, etc. Als je keuzes maakt, moet je ervoor durven gaan en niet nauwelijks begonnen weer willen omkeren. Dan kom je nergens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten