Gisteren een weinig sprankelende dag en vandaag lijkt kauwgum aan de startblokken te zitten. Kortom het schiet nog steeds niet op. Vrg me ineens ook weer af wat de zin van het blog is en meer van die gedachten, waar ik liever geen last van heb. Existentiële twijfel is iets voor als je 25 bent of jonger en het vooruitzicht van het leven voor een natuurlijk tegenwicht zorgt. Dat soort gepeins is inmiddels allang ingehaald door de werkelijkheid en heeft weinig meer met vragen en meer met zekerheden te maken. Bovendien valt er vooruit niet zoveel meer te zien.
Voor grenzenloze vergezichten kan ik tegenwoordig beter omkijken. Iets wat ik zelden of nooit gedaan heb en waar me ook nu de zin van ontgaat. Voorbij is voorbij. Wat moet je daar dan mee? Lering uit trekken? Beetje laat, niet? Bij weg zwijmelen? Nee, dank je. Alles nog eens wegen om het te licht te bevinden? Zo masochistisch ben ik nou ook weer niet. Geweest is geweest en dat beetje wat nog komt, kan daar makkelijk nog bij.
Depri? Nou, neuh, niet bepaald. Ben mijn oogkleppen ff kwijt. De focus waaiert uit in alle en dus ook verkeerde richtingen. Niet de stemming om doelgericht vooruit te stomen. Beetje dobberen. Gezwalk tussen wrakhout. Gebeurd gewoon af en toe en de kans, dat dat met de jaren minder wordt, acht ik nihil. Eerder het tegendeel. Waar zou Frank zich mee bezig hebben gehouden de laatste weken, behalve zich vastklampen aan het langzaam verdwijnende leven? Een terechte maar verkeerd getimede vrg. Behalve dat Frank de vrg niet meer kan beantwoorden, trekt die vrg me in de verkeerde richting. Kom, muziek en het volgende raam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten