Of het debet is aan de omvang van het boek, zou ik niet met stelligheid durven beweren. Maakt me ook niet zoveel uit. Neemt niet weg, dat het prettig zou zijn als Albinati in zijn 'Katholieke school' eindelijk eens terzake zou willen komen of in elk geval die richting zou inslaan. In het begin was ik bang voor een boek met een plompe verklaring voor wat ooit eens in een bepaald tijdperk cq tijdsgeest gebeurd was. Inmiddels zou enige duiding in die richting geen kwaad kunnen.
Hij heeft het dan wel de hele tijd, bijna tot vervelens toe over het tijdperk van de jaren zestig en zeventig, zijn (middelbare) schoolperiode, de veranderende sexuele moraal, de verwarrende relaties tussen opgroeiende jongens en meisjes en de zijnsinziens verschillen tussen mannen en vrouwen in het algemeen, maar, om in dezelfde sfeer te blijven als zijn eindeloos lijkende uitwijdingen, het begint op seks te lijken met een voorspel van een lengte, die je de zin in het eindspel bedreft.
D'r zijn nog ruim meer dan 1000 pagina's te gaan, dus misschien is mijn beginnende irritatie niet alleen prematuur maar ook misplaats. Ik aarzel. Moet bekennen, dat ik al een keer of wat de neiging heb gehad om het boek aan de kant te schuiven. Voor wat een magistrale en huiveringwekkende roman wordt genoemd lijkt me dat geen reclame. Mis ik iets?
Marías kan er al wat van, van meanderend schrijven, een soort opsommend en associërend naar een zo compleet mogelijke beschrijving toe werken, maar Albinati gaat daar fluitend overheen. Nu zijn Italianen vaak lang van stof, komen tenminste zelden woorden te kort, als ze bijv. na een verkeersongeluk elkaar verrot staan te schelden ergens op een straathoek of gewoon midden op de weg. Ik heb het meermaals met verwondering aanschouwt. En mmisschien ben ik te rechttoe, rechtaan in denk- en schrijfwijzen, maar volgens mij draait Albinati een beetje teveel om de hete brei heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten